Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kwiecień. Niby wiosna, a jeszcze zima. A w NF kobiety. Spoko. I fantasy głównie. Już nie tak spoko. No to zacznę (jak zwykle) od tego co po polsku. „Za grzech praojców” Alicji Janusz – Autorka konsekwentnie buduje swój świat magii „muzycznej”. Acz mieszanie planów historycznych (realia prasłowiańskie i nibyrenesansowe) sprawia, że trzeszczy moje zawieszenie niewiary. No i to zbyt pośpieszne zakończenie… Nie jest źle, ale mogłoby być znacznie lepiej. „Najpierw zabrzmi cytara” Agnieszki Hałas – niestety widać, że tekst to ledwie wprowadzenie do większego świata. Wszystko skomasowane, pośpieszne. Aż chciałoby się widzieć ten tekst w postaci noweli czy powieści. Bo brak mi tu właściwie rozwiniętej dramaturgii. Szast prast i już! „Cena obowiązku” Tomasza Krzywika – ze wszystkich opek fantasy w tym numerze, to akurat podobało mi się najbardziej. Szczypta Sienkiewicza, kropla Wegnera i powstał kawał dobrego tekstu. Wciągającego, ale nie odkrywającego wszystkich kart. Intrygującego i skłaniającego do pytań: co dalej? Brawo! „Niemartwa” Ewy Białołęckiej – spodziewałem się wiele. Dostałem… niedosyt. Opowiastka jakich wiele ostatnio – ta uciskana mniejszość jest jakże wspaniała i większości nie potrzebuje. Tylko tyle i aż tyle! Dla mnie mało, bo świat to domagający się opisu nie tak biało-czarnego jak u Białołęckiej. A po zagranicznemu? „L’esprit de l’escalier” Catherynne M. Valente – trawestacja mitu o Orfeuszu i Eurydyce? Też. Historia miłości? Też. Podobało mi się? Po dłuższym zastanowieniu – w sumie tak. Aczkolwiek dla mnie to już Literatura, którą obchodzę z reguły szerokim łukiem. Bo skupia się na formie, a nie na sensie. Tu na szczęście jest i Sens, i Forma. Aczkolwiek do lektury już nie wrócę, jak nie wrócę już np. do „Zbrodni i kary”. Brawa dla tłumaczki. Lengłydżem nie władam, ale zda mi się, że przełożenie tego tekstu na polski to nie była bułka z masłem. „Mamon” Luigiego Musolino – dawno nie widziana fantastyka z Włoch. Do przeczytania, choć nie wybijająca się ponad solidną średnią. „Symfonia Śpiącej Królewny” Django Mathijsena – pomysł w sumie prosty (ktoś „Cerebroskop” Fiałkowskiego pamięta?). Sztuka, by taki pomysł dobrze wykorzystać. I o ile miałbym zastrzeżenia do akcji, treści, tak zakończenie mnie usatysfakcjonowało. Czego od tekstów oczekuję! Z publicystyki – brawa dla JeRzego za fantastyczną muzykę! Pewnie wybrałbym inne albumy (choć połowa mogłaby się powtórzyć),za to chwała za przypomnienie, że SF to nie tylko literatura! Czas na albumy z fantasy w roli głównej? A reszta publicystyki zdecydowanie przypadła mi do gustu – tekst Alicji Janusz o muzyce w renesansowej Europie (widać, że Autorka wie o czym pisze i lubi to, o czym pisze). Bardzo dobre wywiady – czy z twórcą „Cube”, czy o AI (choć ten wywiad akurat mówi mi, że najlepiej dyskutować o czymś, czego nie ma). Klęczar i Vargas – nie wyobrażam sobie NF bez nich, jak kiedyś F bez Iłowieckiego. W sumie, jak na tyle fantasy (brrrr…),całkiem udany numer!