Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolega wpadł do pokoju i krzyknął, że za rogiem sprzedają książki na wagę. Wybiegłem tak, jak siedziałem, bez spodni. Po przybyciu na miejsce niemal natychmiast stwierdziłem ze zgrozą, iż większość oferowanych tomów pozostaje na gruncie podziwianej przeze mnie (z dużej odległości) poezji. W panice chwyciłem pierwszą z brzegu książkę oznaczoną metką "proza" i salwowałem się ucieczką, oczywiście bez płacenia, bo przecież portfel został w spodniach. Po powrocie natychmiast zasiadłem z mądrą miną do lektury. Mina bardzo rychło mi zrzedła, bo wstęp, który popełnił niejaki Franco Loi, jest tak pretensjonalny, że niemal odrzuciłem tomik ze wstrętem. Nie znoszę pretensjonalności; chyba że własną, ale wtedy nazywa się ona wyrafinowaniem i erudycją. Ostatecznie zdzierżyłem jednak tę przykrość i przystąpiłem do zapoznania się z właściwym dziełem, jak się okazało, trochę mniej odstręczającym od wstępu. Catelli pisze bowiem bardzo konsekwentnie, dzieląc swą niezaprzeczalnie poetycką prozę na akapity, z których każdy obowiązkowo składa się z jednego zdania. Przyjęta formuła, zapewne dość ambitna, zmusza go do niejakiego nadużywania przecinków i zastępowania nimi kropek, niektóre akapity są bowiem naprawdę długie. Na przecinkach lista nadużyć jedynie się rozpoczyna, bo składające się na "Geografie" historyjki, nieledwie impresyjki, są tak przeładowane metaforami i porównaniami, że na nic innego nie starcza już właściwie miejsca. Poza przecinkami oczywiście, te są zbyt cenne. Loi zapowiada nam, że głównym przedmiotem tych opowieści jest nieobecność i trzeba mu przyznać rację, dodając może, iż przemijanie oraz nieokreślona tęsknota również znalazły w Catellim gorliwego piewcę. Piewcę nie tyle może niewprawnego, co zupełnie nieliczącego się z dzisiejszym czytelnikiem, któremu raczej nie starczy cierpliwości, by przedzierać się przez spiętrzone zasieki "obwódek powietrza w przejrzystym uchodźstwie kawy" i tym podobnych. Poległem i ja, bo w chwilę później wpadł inny kolega, krzycząc, że za rogiem biją Cygana. I pobiegłem tak, jak siedziałem...