[Opis wydawcy] Czas ostatecznej próby nieuchronnie nadciąga. Wprawdzie Bariera znów jest cała, ale to nie znaczy, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Wprost przeciwnie – złudne poczucie wygranej może być początkiem kresu. W Ilin Illan zaczynają się na nowo polityczne rozgrywki i nawet nowo odkryte moce Wirra mogą okazać się niewystarczające wobec krótkowzroczności Starszych. Uwięziony w obcej krainie Davian musi stawić czoła dojmującej samotności i pokrzyżować plany Czcigodnych. Jeśli mu się nie uda, poświęcenie Ashy stanie się zupełnie bezwartościowe. Plan Caedena zbliża się wreszcie do końca. Teraz, gdy wreszcie może mu się udać, musi stawić czoła konsekwencjom. Wziąć na siebie brzemię tego, jak dramatycznie jego historia się zaczęła i jak druzgocząco się skończy.

Marcin Waincetel: Kim tak naprawdę jest James Islington? Mam tutaj na myśli: jak mógłbyś się zdefiniować? Bo zanim zostałeś pisarzem, zajmowałeś się technologicznym start-upem. Co stanowiło zatem największy impuls do rozpoczęcia pracy twórczej?

James Islington: Zawsze uważałem się za twórcę, przynajmniej było tak w głębi serca – uwielbiałem kreatywne pisanie jeszcze jako dziecko, a ponieważ byłem nastolatkiem czytającym „Koło Czasu”… cóż, odkąd pamiętam, moim celem było napisanie książki w duchu fantasy. Jednak po ukończeniu studiów pojawiła się rzeczywistość, z którą trzeba było walczyć – trzeba było coś zjeść, gdzieś spać. Rozpoczęcie własnej działalności wymagało długich godzin intensywnej pracy, przez co nie miałem czasu na pisanie, więc musiałem odłożyć mój plan z dzieciństwa na nieco dalszą przyszłość. Tak więc jeśli chodzi o impuls do faktycznego podjęcia tego kroku, to było wiele pojedynczych czynników – nie byłem zadowolony ze swojej pracy, zaczynałem rozumieć, jak przejściowa jest praca w technologii. Mam tutaj na myśli, że bez względu na to, jak dobre jest to, co robisz, prawdopodobnie będzie to wymagało aktualizacji – wymiany – w ciągu najbliższych tygodni, miesięcy, najpóźniej lat. Jednak tak naprawdę punktem zwrotnym był moment, kiedy dobijałem do trzydziestki. Zdałem sobie sprawę, że jeśli chodzi o moje ambicje napisania książki, to tak naprawdę miałem dwie możliwości: zaryzykować i spróbować zrobić karierę albo zadowolić się czekaniem, aż odejdę na emeryturę. Zacząłem więc pisanie „The Shadow of What Was Lost” w moje 30. urodziny!

„Trylogia Licaniusa” to debiutancka propozycja, którą udowodniłeś, że wciąż możemy odkrywać nieznane wzorce w literaturze fantasy. Jednak aby szukać nowych dróg, trzeba poznać stare szlaki – zgodzisz się z tym? Co było największą inspiracją dla twojego warsztatu pracy? Wiem, że lubisz książki Raymonda E. Feista, Roberta Jordana i Patricka Rothfussa.

Absolutnie! Jeśli nie znasz historii, które w pewnym sensie ustanowiły gatunek, to nie możesz szukać nowych rozwiązań, bo przecież nie wiesz, jakie kierunki i zwroty akcji zaskoczą ludzi. Musisz też zrozumieć, dlaczego starsze historie również działały na odbiorców – co przede wszystkim przyciągnęło do nich określone grupy fanów. Nadal warto próbować trzymać się tego, za co ludzie naprawdę kochają opowieści spod znaku fantasy, i jednocześnie dostosowywać szczegóły do swoich potrzeb – oryginalnej wizji. Trzej autorzy, o których wspomniałeś, a także Brandon Sanderson, byli dla mnie twórcami, którzy w pewien sposób uformowali moją wrażliwość. Chciałbym w tym miejscu dodać, że „Koło Czasu” było prawdopodobnie moją największą inspiracją, najwyraźniej wpłynęło na rozwój Licaniusa. Sercem opowieści jest epicka historia – powielanie tego wspaniałego „wrażenia” było tym, do czego naprawdę dążyłem, kiedy zacząłem pisać.

Zaprosiłeś nas do krainy z nowym rodzajem magii – zapisanej w prawie. Osoby obdarzone magicznymi zdolnościami, wrażliwe na moc, żyją w pewnym symbolicznym zniewoleniu przez przykazania. Czy jest w tym miejsce na wolność? Wolną wolę? Jaki jest tak naprawdę system wartości bohaterów twojego świata?

Odpowiem na to w nieco inny sposób. Moi bohaterowie niekoniecznie są jakimiś heroicznymi wojownikami, którzy prowadzą krucjatę przeciwko niesprawiedliwości. Określiłbym ich po prostu jako ludzi, którzy wyznają wartości warte realizacji: lojalność, współczucie, uczciwość i bezinteresowność – a następnie dokładają wszelkich starań, aby wcielić je w swoich indywidualnych, często trudnych okolicznościach. Nie chodzi o to, że nigdy nie popełniają błędów, czy też o to, że nie mają etycznych rozterek, ale najbardziej kieruje nimi chęć robienia tego, co uważają za słuszne.

Na samym początku młody Davian wyruszył w niebezpieczną podróż na północ. U swojego boku miał przyjaciela, a za plecami zostawił zniszczenie, śmierć i przerażenie. Mimo strachu wędruje każdego dnia, bo od powodzenia jego misji zależą losy świata. No, chyba że jego misja jest zupełnie inna niż to, co mu się wydaje, a faktycznie został wysłany na śmierć. Wygląda na to, że lubisz wystawiać swoich bohaterów na próbę. Prawda?

Dokładnie! Naprawdę podoba mi się pomysł, że bohaterowie muszą podejmować decyzje na podstawie niedokładnych informacji, że po prostu muszą robić to, co uważają za najlepsze na podstawie tego, co wiedzą. Myślę, że takie testy, określone zadania wymagające fizycznej siły, mają swoje ważne miejsce w historii i mogą być ekscytujące dla czytelnika, ale tak naprawdę psychiczne wyzwania są dla mnie o wiele bardziej interesujące – obserwowanie, jak bohaterowie reagują na niepewność, jest o wiele bardziej wymowne, niż obserwowanie, jak reagują na fizyczne niebezpieczeństwo.

W książce „Blask ostatecznego kresu” bariera teoretycznie znów jest cała, ale to nie znaczy, że niebezpieczeństwo zostało zażegnane. Wprost przeciwnie – złudne poczucie wygranej może być początkiem tytułowego kresu. W twojej powieści zagrożenie wiąże się z tym, co na zewnątrz, ale również wewnątrz. Podejrzewam, że to nie było łatwe do realizacji.

W żadnym razie – zdecydowanie nie było, w dalszym ciągu nie jest to łatwe! Przyznam, że to był długi proces – praca koncepcyjna, odpowiednio określone światotwórstwo – który wymagał wielu poprawek. I to mimo tego, że od samego początku miałem ustalone podstawowe pomysły. Dużo czasu spędziliśmy na myśleniu o tym i upewnianiu się, że wszystko pasuje do siebie, tworząc wewnętrzny sens i harmonijny obraz świata.

Bitwy o Ilin Illan i Tol Shen uświadomiły ludziom, że Bariera nieuchronnie słabnie. Jeśli padnie, nastanie świat „bez” – bez radości, bez życia, bez światła i nadziei, a istnienie tych, którzy przetrwają, stanie się pasmem nieskończonych cierpień. Popraw mnie, proszę, jeśli się mylę, ale w swoich książkach podejmujesz temat wolnej woli. Niezwykle istotnego motywu, który wybrzmiewa w książce „Blask ostatecznego kresu”.

Z całą pewnością masz dobrą intuicję także w tym względzie. Wolna wola jest w pewnym sensie głównym tematem serii i staje się prawdziwym tematem w ostatniej książce – jeśli działania ludzi są nieuniknione (jak widzą Augurowie), czy w ogóle są oni za nie odpowiedzialni? Jest to obszar filozoficzny i teologiczny, który uznałem za naprawdę interesujący do zbadania, szczególnie dlatego, że istnieją ważne argumenty po obu stronach, więc nie jest tak, że istnieje w tym jednoznaczne moralne „prawo” i „zło”.

Z kolei uwięziony w obcej krainie Davian musi stawić czoła dojmującej samotności i pokrzyżować plany Czcigodnych. Jeśli mu się nie uda, poświęcenie Ashy stanie się zupełnie bezwartościowe. Na pewno potrafisz wzbudzić napięcie emocjonalne. Czy autor musi czuć się odpowiedzialny za swoich bohaterów – czy czujesz z nimi jakąś więź?

Na pewno! Myślę, że ciężko jest napisać reakcję postaci na sytuację, jeśli nie czuje się z nią więzi – trzeba współczuć i wyobrażać sobie, jak to musi być, przynajmniej do pewnego stopnia. I to pomaga mi zrozumieć, jak mocno ich naciskać, ponieważ jeśli nie mam emocjonalnej reakcji na daną sytuację, jak mogę mieć nadzieję, że czytelnik ją otrzyma?

Porozmawiajmy o czymś innym. W książce „Blask ostatecznego kresu” plan Caedena wreszcie może być ostatecznie zrealizowany. Teraz, kiedy może on w końcu odnieść sukces, musi poczuć także smak konsekwencji. Bierze na siebie ciężar tego, jak dramatycznie zaczęła się jego historia i jak druzgocąco może się zakończyć. Stworzenie tak wciągającej postaci wymagało zapewne czasu i koncentracji. Jaka była dla ciebie najważniejsza część osobowości przy pisaniu akurat tej postaci?

Dla mnie najważniejszą częścią postaci Caedena jest jego osobista walka o własne odkupienie – bez względu na swoją przeszłość naprawdę stara się zostać lepszym człowiekiem. A na pewno najlepszą wersją samego siebie. Plan na trylogię był dla mnie jasny właściwie od samego początku, ale opowieść jest złożona, jak zawsze, z różnych fragmentów fabuły. Historia Caedena zawsze była w mojej głowie najwyraźniejsza, najbardziej angażująca – dokładnie wiedziałem, gdzie chcę, aby skończył, i jak będzie docierać w dokładnie wskazane przeze mnie miejsce.

James is at @SupanovaExpo Gold Coast today and tomorrow. Come to the @QBDBooks stall to say hello and get your books signed 🤩🤩 pic.twitter.com/InF2UU1b99

— James Islington (@IslingtonJames) March 13, 2020

Stworzyłeś obraz niejednoznacznego, symbolicznego świata fantasy, w którym magia manifestuje się w bardzo nietypowy sposób. Andarra, kraina, w której rozgrywa się powieść, była niegdyś rządzona przez Augurów, którzy posiadali różne moce, w tym prekognicję – jasnowidzenie, a także umiejętność manipulowania czasem. Skąd czerpałeś wiedzę o stworzonej przez siebie rzeczywistości? Jak wyglądała praca koncepcyjna nad całością?

Idea – główny zamysł – zrodził się z określonej postawy. Często nie podobało mi się, jak proroctwo było traktowane w świecie fantasy. Otóż ciągle czytałem książki z proroctwami „interpretacyjnymi” – takie, w których nikt nie wiedział na pewno, co one oznaczają – i zastanawiałem się, dlaczego ci prorocy, którzy rzekomo mogli patrzeć w przyszłość, nie mogli po prostu powiedzieć prostym językiem tego, co miało się stać. Ponieważ albo ich przepowiednia była nieunikniona – w takim przypadku wypowiadanie jej w formie zagadek było bezcelowe i nieco nieprzydatne – albo było to raczej coś na kształt źle sformułowanego ostrzeżenia, że coś może się w końcu wydarzyć. Ten sposób myślenia doprowadził do Augurów i ich prekognitywnych zdolności. Bo przecież kiedy ustanowiono nieuniknioną przyszłość, potencjał manipulowania czasem stał się naturalnym efektem wcześniejszych wydarzeń. Wiązało się to z szerszym tematem wolnej woli przeciwstawionej losowi, który jest także związany, co może być zaskakujące, z moim pochodzeniem i historią rodzinną – reformowanym prezbiterianizmem i znajomością kalwinizmu. To również zainteresowało mnie w wymiarze teologicznym.

Powiedz, proszę, co było dla ciebie największym wyzwaniem, a co stanowiło największy rodzaj satysfakcji w czasie pisania całej trylogii?

W przypadku tej historii odpowiedzią na oba pytania było upewnienie się, że wszystko ma sens i idealnie do siebie pasuje. Podróże w czasie (tak sądzę) to niezwykle trudna rzecz do realizacji – pojedyncza logiczna niespójność może całkowicie zrujnować fabułę. Lwia część mojego czasu przeznaczonego na pisanie była skierowana na powtórne czytanie – w końcowym procesie redakcji poświęciłem się wyłącznie upewnieniu się, że wszystkie wydarzenia są we właściwej kolejności i że w trzech książkach nie ma żadnych dziur fabularnych. Tak więc ułożenie wszystkiego tak, jak być powinno, było niezwykle trudne, ale potem okazało się bardzo satysfakcjonujące.

Praca koncepcyjna nad książką to jedno, a samo realizowanie konkretnych motywów w czasie pisania to już nieco inne wyzwanie. Jak oceniasz swój cykl z perspektywy czasu? Czy jest coś, co chciałbyś osiągnąć w inny sposób?

Interesujące zagadnienie. Moje podejście do pisania nowej serii zdecydowanie uwzględniało pewne lekcje, których nauczyłem się od Licaniusa. Czuję, że lepiej orientuję się w nadawaniu tempa całej historii i jestem przygotowany na szczególne wyzwania, które pojawiają się w różnych książkach – na poszczególnych etapach serii. Upewniam się również, że tym razem robię notatki znacznie lepiej, więc jeśli będę musiał do czegoś wrócić i się odnieść, nie będę musiał przeszukiwać całych powieści, aby znaleźć informacje! Z drugiej strony jest to również łatwiejsze – na przykład w przeszłości czułem ogromną presję, pisząc „Echo przyszłych wypadków”, ponieważ wydawało mi się, że cała moja przyszłość jako pisarza zależy od tego! Teraz czuję się o wiele bardziej komfortowo dzięki pozycji, w której aktualnie się znajduję. Jest ona wygodna i sprzyjająca pracy, dzięki czemu zyskałem pewność co do zrealizowania przyszłej historii.

Jakim twórcą, a także jakim odbiorcą jest James Islington? Po jakie teksty kultury sięgasz najchętniej?

Nie czytam tak dużo jak kiedyś, więc kiedy ostatecznie sięgam po książkę, to jestem o wiele bardziej wybredny niż dawniej! Ostatnio przekonuję się o tym, że naprawdę bardzo cenię szybkie tempo, jeśli chodzi o narrację, a także głębię tematyczną i emocjonalną (hah, nie proszę o wiele, prawda?!). Niech przykładem czegoś, co ostatnio czytałem, a co uważam za świetne, jest seria „Red Rising” Pierce’a Browna (przynajmniej trzy pierwsze książki – nie miałem jeszcze okazji przeczytać dwóch następnych).

A co z przyszłością? Nad czym aktualnie pracujesz?

Jakie są moje plany na przyszłość? Aktualnie zajmuję się nową serią fantasy, na której koncentruję się w największym stopniu. Opowieść zatytułowana jest „Hierarchy”, a pierwsza książka ukaże się już w połowie przyszłego roku po angielsku. W tym momencie na warsztacie mam drugą część. Chciałbym jednocześnie podkreślić, że po zakończeniu tej serii zamierzam pisać jeszcze więcej w świecie „Licaniusa”. Harmonogram, jak zatem widzisz, jest naprawdę napięty!

Przeczytaj fragment książki:

Blask ostatecznego kresu

Issuu is a digital publishing platform that makes it simple to publish magazines, catalogs, newspapers, books, and more online. Easily share your publications and get them in front of Issuu's millions of monthly readers.

Książka „Blask ostatecznego kresu” jest już dostępna w sprzedaży.

Artykuł sponsorowany.