Lato, kiedy cię poznałam

Juliet nie miała łatwego dzieciństwa. Jako piętnastolatka uciekła z domu, a została przygarnięta przez rodzinę pastora.
Związuje się z jego synem Danny'm i posłusznie pomaga wręcz usługuje wszystkim w domu. Przecież tyle im zawdzięcza więc tak należy postępować, tak niejednokrotnie się tłumaczy, ale to nie jest prawdziwa ona, to nie jest życie, którego pragnie.

Zdaje się, że nikt tego nie zauważa oprócz Luke'a, kumpla Danny'ego. Chłopak i jego przyjaciel są całkowitymi przeciwieństwami.
I to właśnie Luke skradł serce Juliet, ale ona nie może z nim być. Nie może tego zrobić rodzinie, której tyle zawdzięcza.
Nie chciała ranić nikogo, a wyszło zupełnie inaczej.

Co to była za historia! Niesamowita. Nie jest to typowy romans. Wydarzenia z przeszłości i te, które dzieją się obecnie są przedstawione równocześnie. Opowiada nam je Juliet.
Było mi jej tak ogromnie żal. Jak mnie bolało to wszystko, co musieli przejść. Bolało to, że zrozumienie, miłość, ochronę, bezpieczeństwo, te wszystkie rzeczy znalazła nie w swoim chłopaku tylko w jego najlepszym przyjacielu. I właśnie dlatego tak trudno było im po prostu oddać się uczuciom.

Historia zaskakująca i trudna, ale także rozpalająca tę iskierkę nadziei na spełnienie marzeń, na lepszą przyszłość, nawet i po latach, bo przecież prawdziwa miłość zawsze znajdzie drogę. Czekam na kolejną część z tej serii.

Polecam.

Juliet nie miała łatwego dzieciństwa. Jako piętnastolatka uciekła z domu, a została przygarnięta przez rodzinę pastora.
Związuje się z jego synem Danny'm i posłusznie pomaga wręcz usługuje wszystkim w domu. Przecież tyle im zawdzięcza więc tak należy postępować, tak niejednokrotnie się tłumaczy, ale to nie jest prawdziwa ona, to nie jest życie, którego pragnie.

Zdaje się,...

Cudowna. Po prostu cudowna.
Najlepsza od Elizabeth, a wszystkie są super.

Cudowna. Po prostu cudowna.
Najlepsza od Elizabeth, a wszystkie są super.

Zaskakująca. Bardzo ciekawa fabuła i główni bohaterowie.

Zaskakująca. Bardzo ciekawa fabuła i główni bohaterowie.

Lubie książki autorki i ta również przypadła mi do gustu.
Od razu polubiłam głównych bohaterów.

Lubie książki autorki i ta również przypadła mi do gustu.
Od razu polubiłam głównych bohaterów.

Sama jestem w szoku, że to pisze ale… jestem zawiedziona. Kocham jej książki. Uwielbiam pióro autorki, te historie czytają się same, mam w nich zawsze to czego szukam w tym gatunku, a tutaj… co się stało? :(

„- Wybierz mnie, Juliet- szepcze. Błagam, wybierz mnie, do k#rwy nędzy”.

Bohaterowie…
•Dany, który szukał drugiej mamy, a nie partnerki. Jego zasady- rodem ze średniowiecza. Brak zrozumienia, wsparcia, miłości, oddania, wstawienia się za swoją kobietą, którą rzekomo kocha. Toksyczny chłop. Czerwona flaga, aż biła po oczach.

•Juliet- zaślepiona, dająca sobą pomiatać, młoda dziewczyna, która zamiast w pewnym momencie postawić na siebie i swoje szczęście, postanawia rezygnować z tego wszystkiego i dalej dawać się upokarzać na każdym kroku. Twierdziła, że rani wszystkich- i ja się z tym zupełnie zgadzam. Połowa książki to powtarzanie, że czuję się winna. I na tym się to kończy. Bardzo irytująca postać, która zabiera przyjemność z lektury.

•I Luke. Chłopak, którego jest mi niesamowicie szkoda…, który powinien uciekać gdy miał ku temu okazję. Jako jedyny umiał spojrzeć obiektywnie na to wszystko.

Nie czułam żadnych emocji podczas czytania tej książki. Autorka chciała się skupić na pewnych problemach, ale wygląda to tak, jakby nie do końca udźwignęła ten temat. Zrobione po łebkach. Może gdyby bardziej skupić się na romansie, rozbudowaniu uczuć, chemii, zagłębić się w rozterki bohaterów byłoby lepiej. Bo tak… oceniam ją jako średnią. Z bólem serca. Mam nadzieję, że tom II okaże się lepszy, daje szansę.

*To jest moja prywatna opinia. Zachęcam do przeczytania i wyrobienia sobie własnego zdania.

Sama jestem w szoku, że to pisze ale… jestem zawiedziona. Kocham jej książki. Uwielbiam pióro autorki, te historie czytają się same, mam w nich zawsze to czego szukam w tym gatunku, a tutaj… co się stało? :(

„- Wybierz mnie, Juliet- szepcze. Błagam, wybierz mnie, do k#rwy nędzy”.

Bohaterowie…
•Dany, który szukał drugiej mamy, a nie partnerki. Jego zasady- rodem ze...

✨️ „(…)choć jestem splamiona i toksyczna, pewnego dnia ktoś może mnie pokochać. Niemal czuję, jakby już tak było".

Droga autorko,

Juliet jako młoda osoba doświadczyła wiele zła, te sytuację ją ukształtowały na bardzo lękliwą i podporządkowaną osobę. Zamieszkała z rodziną pastora, która była dla niej wszystkim i związała się z Dannym, synem duchownego – była pewna, że znalazła swoje miejsce na świecie, choć musiała wiele ukrywać, a przede wszystkim swoje uczucia, emocje i aspiracje. Starała się być taką, jaką chcieli widzieć ją inni – i to totalnie mi się nie spodobało...

Nie spodobało się to też przyjacielowi jej chłopaka, bo Luke dostrzegł jej wnętrze. Chciał, żeby zaczęła gonić za marzeniami…

I ja również tego chciałam.

A ona? Ona była skomplikowana.
Dosłownie SKOMPLIKOWANA.

Jej niektóre decyzje sprawiały, że rwałam sobie włosy z głowy. Jej podporządkowana postawa, i to kiedy tłamsiłaś swój ból sprawiało, że byłam rozgoryczona, zła i zawiedziona. Z jednej strony starałam się ją rozumieć, z drugiej nie potrafiłam pojąć, dlaczego się rani. Strach przed nowym życiem ją paraliżował… i ja totalnie tego nie pojmuje..

Wykreowałaś bohaterkę, która niszczyła samą siebie, a ja mogłam się tylko bezradnie przyglądać i łudzić się na duży zwrot akcji.

Czy się pojawił? Niestety nie.

Choć dałaś mi szansę poznania tej historii w perspektywy” przed „i” po", Juliet nie zmieniała się. Dalej mnie irytowała. A czas, który upłynął nie pozwolił mi ich zrozumieć.

Męskie charaktery, które wykreowałaś niesamowicie się różniły. Danny to bohater, o którym chce zapomnieć. Naprawdę. Nie wniósł nic pozytywnego do tej powieści, żadnego żaru, uśmiechu. Czułam zażenowanie jego postawą wobec Juliet. Równie dobrze mogło go nie być. 🙈 Luke był nieco inny, bardziej otwarty, ale długo musiałam czekać na jakikolwiek zwrot akcji z jego udziałem.

Bohaterom zabrakło wsparcia z zewnątrz. Mieli swoje marzenia, cele – ale spełniały się one tylko w ich głowach… A później… Nie było efektu wow.

Zastanawiam się gdzie podziały się fundamenty relacji bohaterów? Nie było, ja ich nie znalazłam. Gdzie podziała się chemia? Rozwinięcie? Zaufanie? Wszystko się pogubiło. Całkowicie. Całość oceniam 6/10. Do połowy dobrze się czułam, miałam duże pokłady cierpliwości co do wszystkich dziwnych sytuacji, ale w pewnym momencie szala goryczy się przelała i do końca pozostał niesmak. Twoje pióro nie zawiodło, stworzeni bohaterowie totalnie.

Z ciekawości zajrzę do innych twoich książek, jedna, która mi się nie spodobała nie przekreśla kolejnej szansy, absolutnie.

Ściskam, M.

✨️ „(…)choć jestem splamiona i toksyczna, pewnego dnia ktoś może mnie pokochać. Niemal czuję, jakby już tak było".

Droga autorko,

Juliet jako młoda osoba doświadczyła wiele zła, te sytuację ją ukształtowały na bardzo lękliwą i podporządkowaną osobę. Zamieszkała z rodziną pastora, która była dla niej wszystkim i związała się z Dannym, synem duchownego – była pewna, że...

Są takie książki, których okładki bywają mylące i ta jest jedną z nich. Spodziewałam się lekkiego letniego romansu, a dostałam trudną i bolesną historię o uleganiu oczekiwaniom.

Uwielbiam pióro Elizabeth i wiem, że potrafi kreować odmienne historie. Ta należy do trudnych, skomplikowanych i niezwykle przejmujących. Juliet zostaje przyjęta pod dach pastora, kiedy własna rodzina okazuje się najgorszą z możliwych. Tam stara się odwdzięczyć za ratunek, a jednocześnie pozostać sobą. Nikt jednak nie szanuje jej autonomii, wyborów i upodobań, bo każdy widzi w niej jedynie przybłędę.

Juliet związana jest z najgorszym (NAJGORSZYM) książkowym facetem ever. Danny to mami-synek, który w dziewczynie widzi jedynie materiał na grzeczną żonę i panią domu. Ilość negatywnych emocji, jakie wywołał we mnie ten typ, wybiła poza skalę. Jego kolega Luke dostrzega natomiast w Juliet chęć usamodzielnienia, więc wielokrotnie podpuszcza ją i rzuca jej drobne wyzwania. Ich relacja jest trudna i bolesna, nie można nazwać jej lekką i romantyczną.

Tak bardzo chciałam, aby autorka w końcu dała tej dwójce odrobię wytchnienia! Historia bardzo mi się podobała, ale męczyło mnie ogromne cierpienie bohaterów. Szkoda, że Juliet tak długo pozostała bierna i zaślepiona, być może jej szczęście z przystojnym surferem trwałoby więcej niż trzy strony epilogu.

To historia z rodzaju tych, które osiadają głęboko w sercu. Była ciężka, zagmatwana i wielokrotnie miałam ochotę powiedzieć bohaterom kilka niecenzuralnych słów. Wywołała we mnie masę sprzecznych emocji. Nie wszystkie były pozytywne, ale większość z nich mocno na mnie wpłynęła. Czy polecam? Tak, jeżeli nie szukacie romansu idealnego. Jeżeli chcecie poznać trudną i pełną bólu relację, która latami była skazywana na porażkę - sięgnijcie po książkę z niepozorną okładką.

Są takie książki, których okładki bywają mylące i ta jest jedną z nich. Spodziewałam się lekkiego letniego romansu, a dostałam trudną i bolesną historię o uleganiu oczekiwaniom.

Uwielbiam pióro Elizabeth i wiem, że potrafi kreować odmienne historie. Ta należy do trudnych, skomplikowanych i niezwykle przejmujących. Juliet zostaje przyjęta pod dach pastora, kiedy własna...

„Są ludzie, którzy przez całe życie tylko prześlizgują się po powierzchni.”

[ reklama @wydawnictwopapieroweserca ]

𝐋𝐚𝐭𝐨, 𝐤𝐢𝐞𝐝𝐲 𝐜𝐢𝐞 𝐩𝐨𝐳𝐧𝐚𝐥𝐚𝐦 wpadło mi w oko tuż po zagranicznej premierze i bardzo chciałam poznać tę historię.

Jako, że przepadam za piórem Elizabeth o’Roark, byłam przekonana, że i tym razem będę zadowolona. Jednak jest dokładnie odwrotnie. Lato to najmniej dopracowana książka Autorki. Jest pełna sprzeczności, łuki fabularne i logiczne są zjawiskiem spotykanym na każdej stronie. Liczyłam na coś, co pochłonie mnie bez reszty, na coś, co sprawi, że ucieknę od rzeczywistości. Jednak jedyne co dostałam to frustrację.

Kreacja bohaterów jest na bardzo niskim poziomie. I o ile Luke’a można polubić i zrozumieć jego postępowanie, tak Juliet jest na wskroś wkurwiająca, a jedyne uczucia jakie wywołuje we mnie są negatywne. Nie potrafiłam jej współczuć, nie potrafiłam jej żałować. Juliet to nieuleczalny przypadek osoby, która pragnie zadowolić wszystkich, tylko nie siebie. Luke był jej przeciwieństwem, urzekło mnie jego przenikanie przez maskę fałszu i obłudy oraz to, jak potrafił na wskroś przejrzeć człowieka.

Ma być to romans, jednak w ogóle nie czułam chemii i zażyłości między bohaterami. Większy magnetyzm czułam czytając córce Kopciuszka niż tutaj. Ich relacja nie ma fundamentów, jest jednowymiarowa i oparta na zatajaniu wszystkiego przed drugą stroną. Nawet poznanie ich historii od początku, dzięki wprowadzonym retrospekcjom, nie zmieniło mojego postrzegania.

Jedynym plusem, jednakże bardzo wątłym, jest wątek surfingu i lata spędzanego nad oceanem. Jednak w ogólnym rozrachunku nawet to nie pomogło.

Książka do znudzenia przypomina mi znienawidzoną przeze mnie Love letter to whiskey. Dziecinni i nieodpowiedzialni bohaterowie, wieczne drugie szanse, traktowanie siebie i ludzi wokół jak gorszy sort.

Niestety spisuję tę historię na straty, a po drugi tom zdecydowanie nie sięgnę. A szkoda.

„Są ludzie, którzy przez całe życie tylko prześlizgują się po powierzchni.”

[ reklama @wydawnictwopapieroweserca ]

𝐋𝐚𝐭𝐨, 𝐤𝐢𝐞𝐝𝐲 𝐜𝐢𝐞 𝐩𝐨𝐳𝐧𝐚𝐥𝐚𝐦 wpadło mi w oko tuż po zagranicznej premierze i bardzo chciałam poznać tę historię.

Jako, że przepadam za piórem Elizabeth o’Roark, byłam przekonana, że i tym razem będę zadowolona. Jednak jest dokładnie odwrotnie. Lato to najmniej...

Juliet doświadczyła wiele złego w swoim młodym życiu.

Została uratowana przez rodzinę pastora i od tamtego momentu jej życie całkowicie się zmieniło.

Myślała, że już zawsze będzie szczęśliwa.

Jej związek z synem pastora był idealny.

Ale po jakimś czasie wszystko zaczęło się psuć.

Musiała ciągle okazywać wdzięczność, musiała na wszystko się zgadzać, nie mogła mieć własnego zdania i nie mogła robić tego na co miała ochotę.

A jej związek? On był egoistą, patrzał tylko na siebie.

Czy już czujecie zdenerwowanie? Bo ja byłam strasznie wkurzona kiedy śledziłam te wydarzenia i widziałam jak dziewczyna kuli ogon i z grzecznością wykonuje wszystkie polecenia.

A wewnętrznie krzyczy i płacze.

A ja razem z nią. (No oprócz płaczu, ja nie płakałam)

I pewnego lata pojawił się ON.

Luke.
On jako jedyny dostrzegł prawdziwą twarz Juliet. Zawsze stawał w jej obronie, nie bał się stawać po jej stronie i do tego zawsze był gotowy, żeby jej pomóc.

I najbardziej podobało mi się to,że ona również dla niego taka była.

Ale niestety pomiędzy nimi było zbyt wiele przeszkód.

Czy ktoś z Was uwielbia trójkąty miłosne? Ja jestem za nerwowa na ten motyw.

Bohaterowie zostali bardzo barwnie wykreowani.

Rodzina pastora pod każdym względem doprowadzała mnie do szału, a to tylko świadczy o tym jak autorka dobrze ich przedstawiła.
Dom, w którym kobiety są służącymi i mają być na każde zawołanie mężczyzny.
Dom, w którym kobiety nie mogą rozwijać się zawodowo, bo najważniejsze jest to, aby umiały gotować.

Przysięgam, krew mnie zalewała.

Jeśli chodzi o główny wątek romantyczny to… ciężko mi go opisać. Z jednej strony rozumiem co czuli bohaterowie i widzę tę więź, która powstała pomiędzy nimi - ale mimo to czegoś mi zabrakło.
Dziwie się, że Luke potrafił tak długo czekać.
Ja już dawno bym tam wszystkich rozniosła na milion kawałków - zwłaszcza Juliet, która żyła w klatce z otwartymi drzwiami. Mogła w każdej chwili wyjść – ale tego nie zrobiła.

Pomimo tego, że wiele razy się denerwowałam to książka mi się podobała i bardzo mnie wciągnęła.

Juliet doświadczyła wiele złego w swoim młodym życiu.

Została uratowana przez rodzinę pastora i od tamtego momentu jej życie całkowicie się zmieniło.

Myślała, że już zawsze będzie szczęśliwa.

Jej związek z synem pastora był idealny.

Ale po jakimś czasie wszystko zaczęło się psuć.

Musiała ciągle okazywać wdzięczność, musiała na wszystko się zgadzać, nie mogła mieć...

Po serii Nie taki diabeł straszny jestem fanką wszystkiego co wychodzi spod pióra Elizabeth. Tamta seria to połączenie humoru i dobrego romansu, który mam wrażenie idealnie sprawdza się na letnie wieczory. Widząc zapowiedź tej serii myślałm, że będzie dokladnie tym samym. Romansem z dobra dawka sarkastycznych bohaterów i świetnej zabawy. No i tu się przejechałam na moich nadziejach, bo kompletnie nie spodziewałam się tego, co tu miało się wydarzyć 😱 Ale czy to zle? Absolutnie, od teraz jeszcze bardziej uwielbiam Eli i jej twórczość.

Gdybym miała jednym słowem opisać tę książkę to chyba byłby to ból. Historia głównej bohaterki sprawiła, że co rozdział chciałam do niej podejść i przytulic ją najmocniej jak się da i powiedzieć jej, że to co w życiu przeszła to absolutnie nie jej wina a najważniejsze, że zasługuje na szczęście jak każdy inny. A jak już przy okazji bym tam była to zdzielilabym całą rodzinę pastora przez głowę...

Jules i Luke to niewątpilie bratnie duszę, które spotkały się w złym momencie swojego życia. Wzajemne wsparcie, które sobie nawzajem ofiarują, to jak potrafią się dopingować w drodze do spełnienia marzeń, jak bez słów się porozumiewają to fundament prawdziwej miłości. Miłości, na którą będą musieli poczekać, dac sobie czas a przede wszystkim uwierzyć w to, że mogą sobie na to pozwolić.

Autorka idealnie rozłożyła na część pierwsze myśli Jules, czytając rozdziały z jej perspektywy czułam dokladnie to co bohaterka. Smutek, ból, jej faływe przeświadczenie o byciu cały czas dłużnym za wszystko co dostala od rodziny pastora. Wszystko to sprawiło, że mogłam razem z nią przejść przez jej trudny okres.

Nie czytajcie tylko tej książki jak ja, w pociągu pełnym ludzi, bo ciężko się przegania łzy, które nie chcą odejść. A ostatnie dwa rozdziały, to co tu działo!
Czytajcie!

Po serii Nie taki diabeł straszny jestem fanką wszystkiego co wychodzi spod pióra Elizabeth. Tamta seria to połączenie humoru i dobrego romansu, który mam wrażenie idealnie sprawdza się na letnie wieczory. Widząc zapowiedź tej serii myślałm, że będzie dokladnie tym samym. Romansem z dobra dawka sarkastycznych bohaterów i świetnej zabawy. No i tu się przejechałam na moich...