Paskudna historia

Czytałem parę lat temu jako przerywnik od innych historii i choć po latach ciężko mi powiedzieć o czym konkretnie było - to samo mogę powiedzieć o większości kryminałów - to jednak pamiętam, że przeczytanie jej sprawiło mi satysfakcję - a tego o większości kryminałów już powiedzieć nie mogę :))) Wrócę do Autora niedługo i zobaczymy jak odbiorę go teraz.

Czytałem parę lat temu jako przerywnik od innych historii i choć po latach ciężko mi powiedzieć o czym konkretnie było - to samo mogę powiedzieć o większości kryminałów - to jednak pamiętam, że przeczytanie jej sprawiło mi satysfakcję - a tego o większości kryminałów już powiedzieć nie mogę :))) Wrócę do Autora niedługo i zobaczymy jak odbiorę go teraz.

Dobrze się czytało. Czasem tylko zbyt dużo opisów, szczegółów, zupełnie niepotrzebnych. Zakończenie bardzo zaskakujące, ale kompletnie nierealistyczne. Jak i cała ta historia, gdy już się to zakończenie zna.

Dobrze się czytało. Czasem tylko zbyt dużo opisów, szczegółów, zupełnie niepotrzebnych. Zakończenie bardzo zaskakujące, ale kompletnie nierealistyczne. Jak i cała ta historia, gdy już się to zakończenie zna.

Zdecydowanie Bernard Minier, pomimo niewątpliwego talentu do konstruowania ciekawych intryg - to nie moja bajka. Sposób w jaki doprowadza do (to muszę mu przyznać) zupełnie zaskakującego zakończenia, zupełnie mi nie odpowiada. Słuchanie godzinami o losach nijakich bohaterów i śledzenie dość nudnej akcji, oraz zmaganie się z różnymi, obrzydliwymi, naturalistycznymi opisami to stanowczo zbyt wysoka cena by przekonać się kto finalnie okaże się winny. To ostania czytana (słuchana) przeze mnie książka tego autora.

Jedyne plusy to: brak rozwlekłych opisów muzyki Mahlera i, coś doprawdy przedziwnego - autor w tej powieści nie ukatrupił ani jednego zwierzaka:)

Zdecydowanie Bernard Minier, pomimo niewątpliwego talentu do konstruowania ciekawych intryg - to nie moja bajka. Sposób w jaki doprowadza do (to muszę mu przyznać) zupełnie zaskakującego zakończenia, zupełnie mi nie odpowiada. Słuchanie godzinami o losach nijakich bohaterów i śledzenie dość nudnej akcji, oraz zmaganie się z różnymi, obrzydliwymi, naturalistycznymi opisami ...

Książka była już wydana w 2015 r., jednak ja trafiłam dopiero na wydanie ze stycznia bieżącego roku.
Na jednej z wysp archipelagu San Juan zostają znalezione zaplątane w sieć zwłoki szesnastoletniej dziewczyny. Policja odkrywa, że wcześniej dziewczyna podróżowała promem. Ostatnią osobą, z którą rozmawiała na promie był jej chłopak, z którym wówczas zerwała, przez co się pokłócili. Czy nastolatek zabił swoją dziewczynę, czy też stoi za tym zupełnie inna osoba? Komu mogła narazić się szesnastolatka?

Oczywiście rozpoczyna się śledztwo i powoli na jaw wychodzą na jaw kolejne fakty. Historia może i jest paskudna. Ja bardziej bym powiedziała, że jestem paskudnie zawiedziona. Wolę jednak książki Miniera, w których bohaterem jest komendant Martin Servaza. Przy tej pozycji nudziłam się i męczyłam. Były tylko pojedyncze wątki, które mnie zaciekawiły z początku i końcówki kryminału. Resztę wolałabym zapomnieć. Zastanawiam się tylko jak to jest możliwe, że właśnie ta pozycja była nominowana w plebiscycie w 2015 r.
Książkę mogę ocenić na max 4 pkt.

Książka była już wydana w 2015 r., jednak ja trafiłam dopiero na wydanie ze stycznia bieżącego roku.
Na jednej z wysp archipelagu San Juan zostają znalezione zaplątane w sieć zwłoki szesnastoletniej dziewczyny. Policja odkrywa, że wcześniej dziewczyna podróżowała promem. Ostatnią osobą, z którą rozmawiała na promie był jej chłopak, z którym wówczas zerwała, przez co się...

Powieść szybko mnie wciągnęła. Z wypiekami na twarzy dobrnąłem do ok. 90% (na Kindlu). Zakończenie jednak mocno mnie rozczarowało. Nie zdradzając szczegółów autor anuluje właściwie 90% narracji (tej prowadzonej w pierwszej osobie),jakby to była w świecie przedstawionym fikcja. Rozumiem, że dużo się mówi obecnie o "cancel culture", ale czy to znaczy, że w pogoni za nowymi technikami, motywami w literaturze, trzeba te nowinki przeszczepiać. Nie odnajduję się w tak niespójnym, rozbitym świecie powieści Miniera.

Powieść szybko mnie wciągnęła. Z wypiekami na twarzy dobrnąłem do ok. 90% (na Kindlu). Zakończenie jednak mocno mnie rozczarowało. Nie zdradzając szczegółów autor anuluje właściwie 90% narracji (tej prowadzonej w pierwszej osobie),jakby to była w świecie przedstawionym fikcja. Rozumiem, że dużo się mówi obecnie o "cancel culture", ale czy to znaczy, że w pogoni za nowymi...

Za oknem hula wiatr, aż gwiżdże. Pada a po niebie przetaczają się ciemne, ciężkie chmury. Dziś Warszawa idealnie wpisuje się w klimat wyspy Glass Island, na której rozgrywa się "Paskudna historia" autorstwa Bernarda Miniera.

Nastolatka zrywa ze swoim chłopakiem, jej komórka milczy a następnie jej ciało zostaje znalezione na plaży. Pierwszym podejrzanym oczywiście okazuje się Henry, jej były chłopak. Jednak nic w tej historii nie trzyma się kupy. Henry i przyjaciele prowadzą śledztwo w tej sprawie na własną rękę, zadzierają z lokalnymi bandziorami, trafiają na dziwne nagranie, niemoralne spotkania w pewnym kościele organizowane przez nauczyciela...
Dodatkowo okazuje się, że mieszkańcy małej miejscowości mają tajemnice, o których wie pewien szantażysta. Co kryją adopcyjne mamy Henrego? Czy jego rodzice rzeczywiście umarli? Kim są tajemniczy ludzie szukający Henrego?

Wiele pytań. Rozwiązanie zagadki Cię zaskoczy. O tej historii na długo nie da się zapomnieć. Czytałam ją z dreszczykiem grozy. Ale mam jedno ale. Na początku trochę trudno się odnaleźć w tej historii, za dużo zagmatwanych wątków i przeskakiwanie na osi czasu. Momentami drażniła mnie narracja. Od połowy książki początkowe niedogodności zostały mi jednak zrekompensowane.

Poza dobrym thrillerem, dostałam także niezłą dawkę rozkminy nad technologią, internetem i sposobami, w jaki można szpiegować i kontrolować ludzi. Czy jesteśmy wolni, czy tylko tak się nam wydaje🤔

Książka jest dodrukiem.
Czytałaś_eś już "Paskudną historię", jak wrażenia?
A może planujesz po nią sięgnąć?
Jest to dopiero moja druga przeczytana książka Miniera, ale na pewno nie ostatnia!

Za oknem hula wiatr, aż gwiżdże. Pada a po niebie przetaczają się ciemne, ciężkie chmury. Dziś Warszawa idealnie wpisuje się w klimat wyspy Glass Island, na której rozgrywa się "Paskudna historia" autorstwa Bernarda Miniera.

Nastolatka zrywa ze swoim chłopakiem, jej komórka milczy a następnie jej ciało zostaje znalezione na plaży. Pierwszym podejrzanym oczywiście okazuje...

Bardzo byłem ciekaw, jak sobie Minier poradzi „porzucając” swojego bohatera Servaza. Zwłaszcza, że z tomu na tom ów bohater zaczął się robić coraz mniej prawdopodobny, przefilozofowany. Wydawało się, że dostanę coś naprawdę fajnego, trzymającego w napięciu. I początek to zapowiada. Co prawda coraz częściej irytują mnie powieści, gdzie bohaterami są dorastający nastolatkowie (problemy autorów z realizmem postaci),ale tu historia rozwija się powoli, jakby od niechcenia, zapowiadając nieodległe „bum!”. Minier ciekawie rysuje tło, powieściowy wypełniacz nie jest jakąś beznadziejną zapchajdziurą. Niestety, po pewnym czasie akcja zaczyna się rozłazić, gdzieś jest tajemnica, ale czytelnik nie czuje, że ma szansę jakoś się doń zbliżyć. Trudno tu pisać coś, co nie przemieniło by się w spojler.
Fakt faktem, że pierwsze rozczarowanie przeżyłem w chwili, kiedy okazało się, że grupa nastoletnich przyjaciół chcąc rozwikłać zagadkę śmierci jednego (a właściwie jednej) z nich postanawia zaszantażować patologiczną rodzinę przestępców. No, bez żartów! I to uchodzi im niemal na sucho. No dobra, przymykam więc oczy i słucham (audio – doskonały lektor!) dalej. Niestety dalej zaczyna być wszystko coraz bardziej pogmatwane. Aż do przesady.
Dobry kryminał czy thriller to taki, gdzie autor zwodzi czytelnika na manowce, ale jednak pozostawia ślady mogące zasugerować, że coś tu nie do końca gra. W powieści jednak tych śladów jest co kot napłakał i jedynie wyjątkowo uważny czytelnik może te ślady podjąć, nie koniecznie zrozumieć.
Końcówka kompletnie odjechana, większość opowieści okazuje się być gigantyczną ściemą, co właśnie wydaje się być mało prawdopodobne psychologicznie. Wyjaśnienie zagadki i zakończenie zupełnie od czapy, stąd moja niska ocena gwiazdkowa. A zapowiadało się tak dobrze…
Tematyka zagrożeń związanych z nowymi technologiami i groźbą totalnej inwigilacji wszystkich i wszystkiego wsadzony trochę na siłę, rozmywający to, co najciekawsze. Do tego słabo wykorzystany.
W wersji papierowej trudno mi było by dotrwać do końca.

Bardzo byłem ciekaw, jak sobie Minier poradzi „porzucając” swojego bohatera Servaza. Zwłaszcza, że z tomu na tom ów bohater zaczął się robić coraz mniej prawdopodobny, przefilozofowany. Wydawało się, że dostanę coś naprawdę fajnego, trzymającego w napięciu. I początek to zapowiada. Co prawda coraz częściej irytują mnie powieści, gdzie bohaterami są dorastający nastolatkowie...

55/2023 (audiobook 31/2023)
Większość autorów, którzy uzyskują popularność jako twórcy konkretnej serii wydawniczej związanej z losami wyrazistego bohatera prędzej czy później nabiera ochoty wyrwania się z coraz bardziej ciasnego kręgu fabularnego i stworzenia całkowicie odrębnej historii. Może to kwestia pewnej pisarskiej higieny psychicznej, może próbują udowodnić coś sobie. A może – czytelnikom. A może obu stronom.
Jak pokazuje czytelnicze doświadczenie – są to próby ryzykowne i, niestety, rzadziej niż częściej uwieńczone sukcesem.

Jak poradził sobie Minier, wyprowadzając miejsce akcji na inny kontynent i czyniąc bohaterów częścią innej niż dotychczasowa kultury?
Mam pewne trudności z oceną tej próby.
Z jednej strony – Autor wykreował zadowalająco zawiłą historię, zadbał o odpowiedni poziom napięcia, postarał się o zaskakujący twist. Zatem powinienem być co najmniej zadowolony.

Z drugiej jednak – owa historia nie wydała mi się zbytnio ciekawa. Nie udało się jej mnie porwać, wciągnąć, sprawić, bym z niecierpliwością odpalał kolejne części audiobooka a pomiędzy nimi – rozmyślał nad przebiegiem fabuły i wyobrażał sobie możliwe kierunki jej postępu. Wręcz przeciwnie – dawno się tak nie wynudziłem podczas lektury sprawdzając nerwowo, ileż odcinków jeszcze zostało mi do końca tej mordęgi…
Wychodzi na to, że chyba bliżej mi do serii z Martinem Servaz z jego mrocznymi demonami, który to cykl – mimo iż podskakuje czasem na nierównościach – jednak jest w stanie rozbudzić mą ciekawość i przykuć uwagę.

Książki wysłuchałem w wersji audio, w interpretacji Bartosza Wesołowskiego. Wspaniała lektorska robota!

55/2023 (audiobook 31/2023)
Większość autorów, którzy uzyskują popularność jako twórcy konkretnej serii wydawniczej związanej z losami wyrazistego bohatera prędzej czy później nabiera ochoty wyrwania się z coraz bardziej ciasnego kręgu fabularnego i stworzenia całkowicie odrębnej historii. Może to kwestia pewnej pisarskiej higieny psychicznej, może próbują udowodnić coś...

Całkiem inna pozycja niż dotychczasowe, które przeczytałam tego autora. Opowiada o nastolatku, którego poznajemy w teraźniejszości jako podejrzanego o morderstwo. Potem wkraczamy w jego przeszłość. Poznajemy jego rodzinę i losy. Okazuje się, że został adoptowany. Wszystko dobrze, dopóki nie zaskoczy was zakończenie. Bo, że zaskoczy to pewne i nie jest to dobre zaskoczenie.

Całkiem inna pozycja niż dotychczasowe, które przeczytałam tego autora. Opowiada o nastolatku, którego poznajemy w teraźniejszości jako podejrzanego o morderstwo. Potem wkraczamy w jego przeszłość. Poznajemy jego rodzinę i losy. Okazuje się, że został adoptowany. Wszystko dobrze, dopóki nie zaskoczy was zakończenie. Bo, że zaskoczy to pewne i nie jest to dobre zaskoczenie.

Moje pierwsze spotkanie z Minierem, i jest to naprawde paskudna historia z nieoczekiwanym zakonczeniem

Moje pierwsze spotkanie z Minierem, i jest to naprawde paskudna historia z nieoczekiwanym zakonczeniem