Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeżeli dla czegoś warto żyć, to warto za to i umrzeć. (...) A jeżeli za coś warto umrzeć - to tym bardziej warto dla tego żyć.

Jeżeli dla czegoś warto żyć, to warto za to i umrzeć. (...) A jeżeli za coś warto umrzeć - to tym bardziej warto dla tego żyć.

Cmentarz Zapomnianych Książek jest dla mnie metaforą tożsamości, pamięci, idei, a nie tylko literatury. Jesteśmy tym, co pamiętamy. I im mniej pamiętamy, tym mniejsi jesteśmy.

Cmentarz Zapomnianych Książek jest dla mnie metaforą tożsamości, pamięci, idei, a nie tylko literatury. Jesteśmy tym, co pamiętamy. I im mni...

Są starzy najemnicy i odważni najemnicy, ale nie ma starych, odważnych najemników.

Są starzy najemnicy i odważni najemnicy, ale nie ma starych, odważnych najemników.

Życie w gruncie rzeczy jest prostym mechanizmem. Jego jedynym celem jest zmaksymalizowanie przyjemności. Nawet nasza gloryfikowana ciekawość, nasz skłonność do badania wszechświata i ludzkiej natury bierze się z pragnienia pogłębienia i przedłużenia przyjemności. Kiedy więc ten rachunek wychodzi na minus, kiedy życie przynosi więcej bólu niż zadowolenia i nie ma już nadziei, że to się zmieni, kończymy je. Zapijamy się albo zajadamy na śmierć, płyniemy tam, gdzie prą jest silny, palimy w łóżku, jeździmy po pijaku, wstrzymujemy się z pójściem do lekarza, chociaż guz na szyi rośnie. Albo po prostu wieszamy się w stodole. Banalne, kiedy już zdasz sobie sprawę, że to w pełni nadająca się do zrealizowania możliwość. Tak nawet nie ma się wrażenia, że to najważniejsza decyzja w życiu. Budowa domu czy zdobywanie wykształcenia wymagały trudniejszych decyzji niż ta, kiedy postanawiasz zakończyć życie wcześniej, niż skończyłoby się samo z siebie.

Życie w gruncie rzeczy jest prostym mechanizmem. Jego jedynym celem jest zmaksymalizowanie przyjemności. Nawet nasza gloryfikowana ciekawość...

Kiedy rekonwalescencja po ciężkiej chorobie uwięziła Tuwima w domu na dłuższy okres, przyjaciel postanowił go odwiedzić. Ustalono dzień i godzinę, pamiętam, że był to piątek, o piątej po południu, listy zostały wymienione, plan obustronnie zatwierdzony (Staff nie miał jeszcze telefonu). Dużo emocji, zdenerwowania, które wywoływała zarówno sama eskapada, jak i wizyta u chorego przyjaciela. Kropelki na serce, nitrogliceryna do kieszonki. Góra wyruszyła do Mahometa. Uprzejmy taksiarz zatrzymał wóz tuż pod numerem 14 na Wiejskiej. Równie uprzejmy dozorca stwierdził z całą bezwzględnością: - Winda zepsuta, pan nie pojedzie, trzeba na piechtę. I tu się rozegrał istny dramat. Za dziesiątaka dozorca zaniósł meldunek na piąte piętro: Staff musi zrezygnować z wizyty. Po chwili dał się słyszeć rozpaczliwy głos gdzieś spod niebios. Mahomet wykrzykiwał: - Niemożliwe, to wykluczone. Poldku, zaczekaj, zaraz temu zaradzimy, winda musi być natychmiast naprawiona. Bezradny dozorca rozkładał ręce. Tuwim w ferworze swych pomysłów wpadł na genialny koncept, że dozorca ręcznie podciągnie dźwig i w ten oto praktyczny, prymitywny sposób wwinduje się 70-letniego przyjaciela na piąte piętro. Ile czasu trwało tłumaczenie Tuwimowi, że nie jest to najlepszy sposób, że nie gwarantuje on jednak bezpieczeństwa. Nie pomogło. Entuzjazm Tuwima udzielił się nawet dozorcy, który stwierdził filozoficznie: - Spróbuje się, proszę pana, co najwyżej będzie pan wysiadał na każdym piętrze, a ja będę odpoczywał, I tak podciągniem do samej góry. Dozorczyni już była skłonna pomagać, zgłosili się i gapie z podwórka. Tuwim szalał na swym Olimpie. Panie jednak rozstrzygnęły krótko: - To nie ma sensu. I tak nie doszło do spotkania na szczycie w Roku Pańskim 1950.

Kiedy rekonwalescencja po ciężkiej chorobie uwięziła Tuwima w domu na dłuższy okres, przyjaciel postanowił go odwiedzić. Ustalono dzień i go...

Poeta to jedyne stworzenie, które z każdym rokiem coraz lepiej widzi.

Poeta to jedyne stworzenie, które z każdym rokiem coraz lepiej widzi.

Chciałoby się niekiedy być kanibalem - nie tyle gwoli przyjemności pożarcia kogoś, ile raczej zwymiotowania go.

Chciałoby się niekiedy być kanibalem - nie tyle gwoli przyjemności pożarcia kogoś, ile raczej zwymiotowania go.

Zazdroszczę i zawsze będę zazdrościć owej niezwykłej umiejętności zapominania, którą obdarzeni są niektórzy szczęśliwcy. Dla nich przeszłość jest jak sezonowe ubranie albo jak stare buty, które wystarczy schować gdzieś głęboko w szafie i uznać, że już się nie nadają do jakichkolwiek wycieczek w przeszłość. Bo ja na swoje nieszczęście wszystko zachowywałem w pamięci i wszystko zachowywało w pamięci mnie.

Zazdroszczę i zawsze będę zazdrościć owej niezwykłej umiejętności zapominania, którą obdarzeni są niektórzy szczęśliwcy. Dla nich przeszłość...

Wiele jest prawdy w stwierdzeniu, że śmierć pana młodego potrafi poważnie zakłócić uroczystości weselne.

Wiele jest prawdy w stwierdzeniu, że śmierć pana młodego potrafi poważnie zakłócić uroczystości weselne.