Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Będziesz moim ulubionym błędem.

Będziesz moim ulubionym błędem.

Okazuje się, że w przypadku miłości nie ma miejsca na rozsądek. Jej nadrzędnym celem jest niszczenie. Nawet logiki.

Okazuje się, że w przypadku miłości nie ma miejsca na rozsądek. Jej nadrzędnym celem jest niszczenie. Nawet logiki.

Jeszcze lepsze było to, że psychoanaliza przypisywała psychiatrom ważną i aktywną rolę w procesie terapii. Niczym szamani odczytujący omeny, psychiatrzy interpretowali emocjonalne doświadczenia swoich pacjentów i wykorzystywali swój intelekt oraz kreatywność, by formułować skomplikowane diagnozy i wprowadzać złożone terapie. W miejscu bezradnych opiekunów szaleńców pojawili się doradcy ludzi zamożnych, wykształconych i wpływowych. Nie byli już alienistami. Stali się analitykami.

Jeszcze lepsze było to, że psychoanaliza przypisywała psychiatrom ważną i aktywną rolę w procesie terapii. Niczym szamani odczytujący omeny,...

Sam termin po raz pierwszy pojawił się w latach czterdziestych w biurach producentów w Hollywood, co pokazuje, jaką również rolę odgrywała nowa generacja psychiatrów. W owych czasach największą popularnością cieszyły się filmy przygodowe, zwłaszcza osadzone w egzotycznej scenerii, pośród plemion kanibali obnoszących wysuszone głowy swoich wrogów. Nie wiadomo, kto jako pierwszy użył angielskiego terminu headshrinker na określenie psychiatrów, nie da się więc określić, czy miał na myśli odchudzanie ego gwiazd filmowych przez psychoanalityków, czy raczej porównywał terapeutów do kanibali wysuszających ludzkie głowy. To drugie wydaje się bardziej prawdopodobne.

Sam termin po raz pierwszy pojawił się w latach czterdziestych w biurach producentów w Hollywood, co pokazuje, jaką również rolę odgrywała n...

Do roku 1955 większość psychoanalityków zdążyła już dojść do wniosku, że wszystkie rodzaje chorób psychicznych – w tym nerwice i psychozy – są manifestacją wewnętrznych konfliktów psychicznych. Pycha amerykańskiego ruchu psychoanalitycznego nie zatrzymała się jednak w tym punkcie. Gdyby w tamtej chwili ruch psychoanalityczny znalazł się na własnej terapeutycznej kozetce, natychmiast zdiagnozowano by u niego wszystkie objawy manii: ekstrawaganckie zachowanie, urojenia wielkościowe oraz irracjonalną wiarę we własną moc zmieniania świata.

Do roku 1955 większość psychoanalityków zdążyła już dojść do wniosku, że wszystkie rodzaje chorób psychicznych – w tym nerwice i psychozy – ...

Przedstawiciele innych dziedzin medycznych byli doskonale świadomi niemocy psychiatrów, przebywających w zamkniętym, samowystarczalnym świecie. Lekarze innych specjalności patrzyli na nich z zakłopotaniem lub nieukrywaną drwiną. Psychiatrię powszechnie postrzegano jako cichą przystań dla nieudaczników, cwaniaków i kiepskich studentów z własnymi problemami psychicznymi – a pogląd ten panował nie tylko pośród zawodowych lekarzy.

Przedstawiciele innych dziedzin medycznych byli doskonale świadomi niemocy psychiatrów, przebywających w zamkniętym, samowystarczalnym świec...

Wedle doktryny psychoanalitycznej choroby psychiczne wywodzą się z niepowtarzalnych dla każdej osoby wewnętrznych konfliktów psychicznych, a przez to są nieskończenie zróżnicowane i nie da się ich upchnąć w przegródki diagnostyczne. Każdy przypadek należy traktować (i diagnozować) wedle odrębnych kryteriów. Kraepelin z kolei zarysował wyraźną granicę między zdrowiem a chorobą psychiczną. Ta jasna linia podziału oraz system klasyfikacyjny oparty na objawach i przebiegu choroby byłyby całkowicie odmienne od psychoanalitycznej koncepcji chorób psychicznych, wedle której psychiczny stan danej osoby można usytuować na kontinuum między psychopatologią a dobrostanem. Według freudystów w pewnym zakresie wszyscy mieli dysfunkcje psychiczne.

Wedle doktryny psychoanalitycznej choroby psychiczne wywodzą się z niepowtarzalnych dla każdej osoby wewnętrznych konfliktów psychicznych, a...

W słynnym eksperymencie z roku 1949 troje psychiatrów niezależnie od siebie przebadało tych samych trzydziestu pięciu pacjentów i niezależnie od siebie przedstawiło diagnozę każdego z nich. Zgodność (na przykład rozpoznanie: „choroba maniakalno-depresyjna”) wystąpiła zaledwie w dwudziestu procentach przypadków. (Pomyślcie, jak byście się czuli, gdyby okazało się, że dermatolodzy mający ocenić, czy znamię na ręce to rak, byli zgodni jedynie w dwudziestu procentach).

W słynnym eksperymencie z roku 1949 troje psychiatrów niezależnie od siebie przebadało tych samych trzydziestu pięciu pacjentów i niezależni...

Klatki nie powstają z prętów. Tworzą je myśli, oczekiwania i lęki.

Klatki nie powstają z prętów. Tworzą je myśli, oczekiwania i lęki.