Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Największe plusy? Możliwość wyboru z kilku postaci oraz to, że możemy grać tym złym!

Już w Koszmarze Alicji przy kolejnych podejściach można było przeżyć historię zupełnie inaczej, tak tym razem podniesiono poprzeczkę jeszcze wyżej. Nie dość, że możemy wybrać jednego z trzech bohaterów (albo grać całą trójką!), to nic nie stoi na przeszkodzie, aby zagrać samym Hrabią Draculą. To daje naprawdę spore pole do popisu przy kolejnych podejściach i nie będzie tu mowy o żadnej nudzie. Szczególnie że każdy z bohaterów ma inne statystyki, przez co każdy jest lepszy w czymś innym i warto o tym pamiętać. Taka Mina na przykład nie jest typem wojownika i bardzo łatwo ją przestraszyć, ale z drugiej strony jest bardziej spostrzegawcza.
A Hrabia Dracula to już zupełnie inny level!

I jak przy Koszmarze znajomość oryginalnej Alicji w Krainie Czarów czasem mogła pomóc, tak samo w Klątwie Wampira znajomość Drakuli nie zaszkodzi, ale też nie jest zupełnie potrzebna. Choć trudno mi uwierzyć, aby ktokolwiek choć nie słyszał o najbardziej znanym na świecie wampirze, to z pewnością w Klątwie nikt się nie zagubi.

Osobiście bardziej podobał mi się Koszmar Alicji, ale w głównej mierze z powodu większej prywatnej sympatii do oryginalnej historii. Czy to znaczy, że Drakuli nie lubię? Wręcz przeciwnie! Dobrze było zanurzyć się w klasycznej opowieści o wampirach.

Największe plusy? Możliwość wyboru z kilku postaci oraz to, że możemy grać tym złym!

Już w Koszmarze Alicji przy kolejnych podejściach można było przeżyć historię zupełnie inaczej, tak tym razem podniesiono poprzeczkę jeszcze wyżej. Nie dość, że możemy wybrać jednego z trzech bohaterów (albo grać całą trójką!), to nic nie stoi na przeszkodzie, aby zagrać samym Hrabią...

Udało mi się dotrzeć do (chyba) dobrego zakończenia za trzecim razem, ale tylko przypadkiem... I na pewno sprawdzę jeszcze inne opcje!
Nawet jeśli przy kolejnych podejściach niektóre fragmenty wyglądają identycznie, tak wystarczy jedna mała decyzja i lądujemy na zupełnie innej ścieżce. Chęć odkrywania tych wszystkich dróg jest z pewnością motorem napędowym ,,Koszmaru". No i nie da się ukryć, że to po prostu kawał ciekawej historii - wypaczonej, niepokojącej i dzięki temu tym bardziej intrygującej.

Udało mi się dotrzeć do (chyba) dobrego zakończenia za trzecim razem, ale tylko przypadkiem... I na pewno sprawdzę jeszcze inne opcje!
Nawet jeśli przy kolejnych podejściach niektóre fragmenty wyglądają identycznie, tak wystarczy jedna mała decyzja i lądujemy na zupełnie innej ścieżce. Chęć odkrywania tych wszystkich dróg jest z pewnością motorem napędowym ,,Koszmaru"....

Największy plus - Kate nie irytuje aż tak jak poprzednio!

Co mogę powiedzieć? Jeszcze więcej tego samego dobra, co w pierwszym tomie. Historia trzyma poprzedni poziom i nadal nie idzie się tu nudzić, choć po pierwszej części nauczyłam się jako tako jak grać, więc było mi trochę łatwiej. Ale nie za łatwo, bo nadal akcji tu nie brakuje, jest walka, jest eksploracja i twardzi przeciwnicy.
Na plus mogę też na pewno zaliczyć fakt, że i bez znajomości pierwszego tomu da się tu bez trudu bawić. Nie tylko dzięki streszczeniu historii z poprzedniej części - ,,Przejście..." to wciąż dobra opowieść sama w sobie, podszyta wciągającym ,,gameplayem". Z czystym sercem i ochotą mogę polecać fanom postapo oraz samych paragrafówek.

Największy plus - Kate nie irytuje aż tak jak poprzednio!

Co mogę powiedzieć? Jeszcze więcej tego samego dobra, co w pierwszym tomie. Historia trzyma poprzedni poziom i nadal nie idzie się tu nudzić, choć po pierwszej części nauczyłam się jako tako jak grać, więc było mi trochę łatwiej. Ale nie za łatwo, bo nadal akcji tu nie brakuje, jest walka, jest eksploracja i twardzi...

Sama nie wiem.

Może to wina zmęczenia, ale nie wciągnęło mnie tak, jak myślałam, że wciągnie. A na pewno nie wciągnęło tak jak kiedyś Alicja.

Pierwsze podejście zakończyło się bardzo szybko - dorwała mniej banda gości w maskach kóz. I na razie nie mam większej ochoty powtarzać. Może jak trochę odpocznę i zejdzie mi z głowy.

Co nie znaczy, że to zła lub nudna pozycja! To całkiem sympatyczna gra horrojkowa. Klasyczna nawet bym powiedziała. Tylko z zastrzeżeniem, że pupy nie musi urywać.

Jeszcze kiedyś na pewno podejdę - choćby żeby poznać jakieś inne zakończenie poza złapaniem przez ludzi-kozy...

Sama nie wiem.

Może to wina zmęczenia, ale nie wciągnęło mnie tak, jak myślałam, że wciągnie. A na pewno nie wciągnęło tak jak kiedyś Alicja.

Pierwsze podejście zakończyło się bardzo szybko - dorwała mniej banda gości w maskach kóz. I na razie nie mam większej ochoty powtarzać. Może jak trochę odpocznę i zejdzie mi z głowy.

Co nie znaczy, że to zła lub nudna pozycja! To...

Rok 2033. Zrujnowana Ameryka.

Ktoś zna Mad Maxa? Kogo ja pytam... po filmie z Hardy'm na pewno każdy kojarzy!
Pustynia, zapach benzyny i warkot silnika. Jeśli to Was przekonało, to z pewnością odnajdziecie się w Wojowniku Autostrady. Kampania nie za długa (choć nie pamiętam ile mi zajęło), ale obfitująca w wiele atrakcji. Naprawdę nie idzie się tu nudzić i już sam początek to walka o własną skórę.

A to tylko jedno przejście... Jestem ciekawa, czy kolejne Cal w ogóle mi przeżyje. Już teraz dotarł do końca ledwo zipiąc.

No i pozbył się Kate! Choć będzie trzeba ratować tę bździągwę w następnym tomie...

Rok 2033. Zrujnowana Ameryka.

Ktoś zna Mad Maxa? Kogo ja pytam... po filmie z Hardy'm na pewno każdy kojarzy!
Pustynia, zapach benzyny i warkot silnika. Jeśli to Was przekonało, to z pewnością odnajdziecie się w Wojowniku Autostrady. Kampania nie za długa (choć nie pamiętam ile mi zajęło), ale obfitująca w wiele atrakcji. Naprawdę nie idzie się tu nudzić i już sam początek...

I mam tu problem. Bo ogólnie rzecz biorąc mogę całość ocenić jako niezłą - historia sama w sobie naprawdę jest ciekawa, takie połączenie Piły z Outlastem podlane slasherami z nastolatkami. No dla mnie kombo do brania w ciemno i gdyby to była zwykła książka, to pewnie bym nie narzekała.
Ale.
Paragrafówka z tego, niestety, mierna, choć dla kogoś, kto chciałby zacząć przygodę z tego typu grami pewnie byłaby okey. Bo osoby, które miały do czynienia z innymi tytułami tego typu mogą poczuć się rozczarowane. Ja nie uważam się za wielkiego znawcę paragrafówek, ale po genialnej Alicji i Piekle na autostradzie poczułam spory niedosyt.

Moim głównym problemem ze Świrownią, która powinna dawać mi ułudę znaczenia moich wyborów jest to... że w ogólnie nie czułam tego znaczenia. Często, gęsto musiałam przechodzić po 5-6 razy pod rząd od paragrafu do paragrafu bez żadnej możliwości wyboru. A gdy pojawiła się ta możliwość wyboru? Nawet jeśli z A i B wybrałam B, to gra i tak od razu kierowała mnie na ścieżkę A. Później kolejny ciąg paragrafów bez wyborów. Zakończenie? Znienienacka cała czwórka została zabita w dwóch krótkich akapitach. No fajnie.

Jakbym nie starała się podejmować głupich decyzji, działo się co powyżej - gra i tak kierowała mnie na prawilną ścieżkę. A system baterii? Nie wiem po chusteczkę. Chciałam sprawdzić co złego się stanie po rozładownaniu... Odpowiedź - nic. A po prawdzie skończyłam jedną rozgrywkę z minus dwoma kreskami baterii.

Moja przygoda ze Świrownią to była taka sinusoida. Zarąbista historia, sporo fajnych pomysłów i zabiegów. A z drugiej mańki zero frajdy, a nawet irytacja z powodu beznadziejnej rozgrywki.

Dla fajnej historii - warto! Ale jeśli ktoś chce ,,grać", to chyba poleciłabym poszukać czegoś innego...

I mam tu problem. Bo ogólnie rzecz biorąc mogę całość ocenić jako niezłą - historia sama w sobie naprawdę jest ciekawa, takie połączenie Piły z Outlastem podlane slasherami z nastolatkami. No dla mnie kombo do brania w ciemno i gdyby to była zwykła książka, to pewnie bym nie narzekała.
Ale.
Paragrafówka z tego, niestety, mierna, choć dla kogoś, kto chciałby zacząć przygodę...