Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wciągająca i skomplikowana historia, która jest ogromnym plusem tej książki. Natomiast to, co bardzo mi przeszkadzało, to chaotyczne ułożenie wydarzeń. Niestety, sprawiało mi to sporą trudność i utrudniało czytanie.

Wciągająca i skomplikowana historia, która jest ogromnym plusem tej książki. Natomiast to, co bardzo mi przeszkadzało, to chaotyczne ułożenie wydarzeń. Niestety, sprawiało mi to sporą trudność i utrudniało czytanie.

Ciekawy thriller kryminalny, miejscami trzymający w napięciu. Charyzmatyczne, przyciągające i różnorodne postacie podnoszą jakość fabuły. Polecam!

Ciekawy thriller kryminalny, miejscami trzymający w napięciu. Charyzmatyczne, przyciągające i różnorodne postacie podnoszą jakość fabuły. Polecam!

"Pa­pieros jak jedze­nie, nar­ko­tyk jak wo­da, śmierć jak miłość."

Ciężko jest mi ocenić to dzieło. Tak samo jak ciężko było mi je czytać. Pierwszy raz natknęłam się na tę książkę parę lat temu. Byłam dużo młodsza, uboższa o wiele życiowych doświadczeń. Teraz, z tego miejsca cieszę się, że nie udało mi się sięgnąć po nią w tamtym czasie. Jestem pewna, że nie potrafiłabym jej odpowiednio zinterpretować, zrozumieć, a nawet doczytać do końca. Nawet dziś sprawiło mi to niemałą trudność.
Historia opisana w tej autobiografii jest nie tyle co przerażająca, co przerażająco prawdziwa. Prawda jest taka, że spokojnie mogłaby się ona wydarzyć tuż pod naszym nosem, albo co gorsza, nam samym. Fatalna próba rozwiązania jednego zmartwienia najczęściej kończy się kolejnym - znacznie gorszym. I właśnie to jest główną mocną stroną tej książki - mrożące krew w żyłach opisy tuż z pierwszej ręki, u źródła. Często starając się oderwać od rzeczywistości wpadamy w nałóg, a on ciągnie za sobą nieprzerwany szereg upokorzeń i zdarzeń, które sprawiają, że usilnie wolelibyśmy wrócić do sytuacji sprzed tygodnia, miesiąca, roku. Jednak nadchodzi taki czas, kiedy jesteśmy już tak wykończeni, że wszystko traci jakikolwiek sens. Nie widzimy już różnicy między światem realnym i tym, który stworzyliśmy sobie sami we własnej głowie. Granice boleśnie się zacierają, a my nie robimy już nic, żeby temu zapobiec. W tym czasie poznajemy wiele osób - mniej lub bardziej zniszczonych przez życie - i po jakimś czasie przywiązujemy się do nich. Nie dlatego, że są naszymi przyjaciółmi, nie dlatego, że jesteśmy od nich zależni - tylko dlatego, że codziennie borykają się z tym samym co my. I choć moglibyśmy ich nie lubić, to w pewnym sensie przyzwyczajamy się do nich. Jednak nadchodzi taka chwila, kiedy tracimy je z oczu. I nagle dowiadujemy się, że nie żyją. Nie żyją przez to, co dotyczy także nas. Lecz my nie potrafimy już nic czuć. Jesteśmy wypaleni i smutek, który w nas siedzi jest tak głęboko ukryty, że nie stać nas nawet na płacz. To najgorszy rodzaj bólu, którego ciężko jest się pozbyć. Jedyne co możemy zrobić to diametralnie się zmienić i zawalczyć o ostatnie cząstki życia lub zakończyć to, co uważamy za nie do odratowania.

Przeczytałam tę książkę w niecały dzień, z częstymi przerwami. Co jakiś czas musiałam odpocząć, odciąć się, pomyśleć, zrobić sobie kubek ciepłej herbaty, przewietrzyć się. Zapoznając się z tą historią czujemy się jak w klatce. Jesteśmy naocznymi świadkami wszelkich zdarzeń i nie ma już od tego powrotu. Dlatego tak ciężko jest mi teraz pisać moją opinię. Tak naprawdę nie ma słów, które prawidłowo oddałyby wszystkie uczucia, które teraz we mnie siedzą.

Książka ta nie jest odpowiednia dla wszystkich czytelników. Mimo to gorąco ją polecam, gdyż dzięki niej można inaczej spojrzeć na niektóre sprawy.

"Pa­pieros jak jedze­nie, nar­ko­tyk jak wo­da, śmierć jak miłość."

Ciężko jest mi ocenić to dzieło. Tak samo jak ciężko było mi je czytać. Pierwszy raz natknęłam się na tę książkę parę lat temu. Byłam dużo młodsza, uboższa o wiele życiowych doświadczeń. Teraz, z tego miejsca cieszę się, że nie udało mi się sięgnąć po nią w tamtym czasie. Jestem pewna, że nie potrafiłabym...