Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Od razu zaznaczam, że jeśli chodzi o wiedzę na temat skandynawskiego kryminału, w towarzystwie nie bryluję. Choć Skandynawię, z całą jej surowością, kocham. Chyba w ogóle kryminał jako gatunek literacki nieszczególnie mnie kręci i sięgając po niego raczej bazuję na rekomendacjach zaufanych źródeł, niż sama przeczesuję księgarskie zbiory w poszukiwaniu diamentów. Nesbo - obleci, Larsson - znam tylko z ekranizacji, Żywioły Saszy Załuskiej - o tak - to mnie wciągnęło i z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy, Granhus - niezły, ale jednak czapki zostają na głowach. O co chodzi - w książce toczą się dwie zagadkowe sprawy, sprawnie związane spoiwem fabularnym. Jest zbrodnia, jest jego kontynuacja, krąg podejrzanych, poszlaki, logiczne dochodzenie, czytelni, psychologicznie nakreśleni bohaterowie, uwikłani w sprawy osobiste, co czyni ich jeszcze bardziej ludzkimi. Jest psychopata - jest wszystko, ale chciałoby się więcej! Granhus obiecuje silne emocje, jednak pozostawia czytelnika z wielkim niedosytem. Mój apetyt na krwawą zbrodnię nie został zaspokojony z tej przyczyny, że jeden z dwóch ważnych wątków nie został odpowiednio wyczerpany. Zabrakło mi równowagi pomiędzy jednym śledztwem (tu oprawca niemal zgłasza się potulnie sam) a drugim (ten zdecydowanie bardziej oponuje:). Pokładam zatem duże nadzieje w Sztormie. Raczej sobie go nie odpuszczę.

Od razu zaznaczam, że jeśli chodzi o wiedzę na temat skandynawskiego kryminału, w towarzystwie nie bryluję. Choć Skandynawię, z całą jej surowością, kocham. Chyba w ogóle kryminał jako gatunek literacki nieszczególnie mnie kręci i sięgając po niego raczej bazuję na rekomendacjach zaufanych źródeł, niż sama przeczesuję księgarskie zbiory w poszukiwaniu diamentów. Nesbo -...

Zbiór dobrych historii do poczytania od początku do końca w zależności od tego - na ile akurat czas nam pozwala. Najchętniej po jednym opowiadaniu tuż przed snem, by resztę nocy, jeszcze na jawie, poświęcić na refleksję. Lubię tę formę literacką - jej treściową koncentrację, tę dyscyplinę i lapidarność. Postanowiłam, że Munro będę miała zawsze w zanadrzu. Mistrzyni w swoim fachu.

Zbiór dobrych historii do poczytania od początku do końca w zależności od tego - na ile akurat czas nam pozwala. Najchętniej po jednym opowiadaniu tuż przed snem, by resztę nocy, jeszcze na jawie, poświęcić na refleksję. Lubię tę formę literacką - jej treściową koncentrację, tę dyscyplinę i lapidarność. Postanowiłam, że Munro będę miała zawsze w zanadrzu. Mistrzyni w swoim...

Książkę polecił mi czytelnik w słusznym wieku, jako obowiązkową pozycję dla wielbicieli fantastyki w dobrym, starym stylu. Absolutny klasyk gatunku. Wartka akcja odpowiednio zbalansowana opisami PRZYRODY i "odrodzonego" gatunku ludzkiego. Czas: daleka przyszłość zdominowana przez rośliny (!!!). Seks, przemoc, makabra, obrzydlistwa. Dodajcie do tego zupełnie czerstwe, udomowione nazewnictwo, przywołująca na myśl nielubiane, nietrafione tłumaczenie "Hobbita" i chyba całego "Władcy Pierścieni" (pamiętacie to?) Całość jest genialna i nie do odpuszczenia!

Książkę polecił mi czytelnik w słusznym wieku, jako obowiązkową pozycję dla wielbicieli fantastyki w dobrym, starym stylu. Absolutny klasyk gatunku. Wartka akcja odpowiednio zbalansowana opisami PRZYRODY i "odrodzonego" gatunku ludzkiego. Czas: daleka przyszłość zdominowana przez rośliny (!!!). Seks, przemoc, makabra, obrzydlistwa. Dodajcie do tego zupełnie czerstwe,...