Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To pierwsza pozycja z biblioteczki autorstwa Susan Sontag przeczytana przeze mnie w całości. Już po lekturze, również innych zbiorów esejów mogę napisać, że moja ulubiona (głównie ze względu na tematykę esejów). Książka ta zaszczepiła we mnie ciekawość do odkrywania i interesowania się wieloma dziedzinami życia. Susan Sontag uczy tego jak mieć otwartą głowę, jak dyskutować i jak wszystko to, co wiemy poddawać pod wątpliwość (z rozwagą oczywiście). To mnie u tej autorki ujmuje najbardziej.

To pierwsza pozycja z biblioteczki autorstwa Susan Sontag przeczytana przeze mnie w całości. Już po lekturze, również innych zbiorów esejów mogę napisać, że moja ulubiona (głównie ze względu na tematykę esejów). Książka ta zaszczepiła we mnie ciekawość do odkrywania i interesowania się wieloma dziedzinami życia. Susan Sontag uczy tego jak mieć otwartą głowę, jak dyskutować...

"Zapiski o kampie", "Przeciw interpretacji" i "Happening- sztuka radykalnych zestawień" to zdecydowanie moje ulubione eseje z całego zbioru. Lubię czytać Susan Sontag, ponieważ daje czytelnikowi pole do dyskusji i do tego, żeby się z nią niezgadzać. Większość esejów było pisanych w latach 60, wiele z nich traktuje jedynie jako ciekawostkę historyczną ponieważ są już nieaktualne, niektóre z nich (te które wymieniłam na początku)- są ponadczasowe.

"Zapiski o kampie", "Przeciw interpretacji" i "Happening- sztuka radykalnych zestawień" to zdecydowanie moje ulubione eseje z całego zbioru. Lubię czytać Susan Sontag, ponieważ daje czytelnikowi pole do dyskusji i do tego, żeby się z nią niezgadzać. Większość esejów było pisanych w latach 60, wiele z nich traktuje jedynie jako ciekawostkę historyczną ponieważ są już...

Ruyu to jedna z najbardziej irytujących bohaterek z jaką się spotkałam. Atmosfera jest tak gęsta od samotności oraz bezwzględnego i beznamiętnego smutku, że ciężko w narracji dostrzec cokolwiek innego.

Ruyu to jedna z najbardziej irytujących bohaterek z jaką się spotkałam. Atmosfera jest tak gęsta od samotności oraz bezwzględnego i beznamiętnego smutku, że ciężko w narracji dostrzec cokolwiek innego.