Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo lubię od czasu do czasu zerknąć do literatury młodzieżowej. Tym razem moje oczy skierowała w stronę e-booka od Artura Tojzy i jego dwutomowej powieści dla młodzieży.
"Słona wanilia" bo o niej mowa poczekała sobie do stycznie, bo miałam zamiar czytać ją w tramach wyzwania czytelniczego #barwneczytanie
W styczniu bowiem czytamy książki z białą okładką i jak widać oba tomy "Słonej wanilii" Artura Tojzy pasuje idealnie.

SŁONA WANILIA 1 - jak podpowiada notka od wydawcy, to jest Słodko-słona historia o licealistach, którzy z jednej strony mierzą się z nastoletnimi problemami, a z drugiej – muszą przedwcześnie dorosnąć, ponieważ najbliżsi, którzy powinni być dla nich opoką, zawodzą.
Tomek jest wycofanym nerdem, siedzącym z nosem w komiksach oraz anime. Jego największą bolączką jest fakt, że urodził się w walentynki, których szczerze nie cierpi z wielu powodów. Pewnego razu niespodziewanie trafia do pomocy przy organizacji szkolnej imprezy walentynkowej, którą kierują dwie topowe uczennice - Amanda oraz Anna. Przyjaciółki wiodą z pozoru idealne życie i są niedoścignionym wzorem dla innych. Jednak nic nie jest tym, czym się wydaje na pierwszy rzut oka.

„Nie wiedział, jak boleśnie zaowocuje ono w przyszłości.
Jednak każde uczucie, nawet jeśli z początku słodkie,
musi mieć w sobie odrobinę soli.
A im szybciej to nastąpi, tym lepiej dla obu stron.”

Z przyjemnością stwierdzam, ze weszłam w tę powieść natychmiast już od pierwszej strony i tak zostało mi do końca. Jestem bardzo mile zaskoczona, ponieważ nie spodziewałam się, że perypetie miłosno-szkolne pewnej grupki młodzieży tak mnie wciągną. Przyznaję, że zarówno Tome, jak i obie dziewczyny Anna i Amanda, szybko zdobyły moją sympatię.

Teoretycznie jest to powieść dla młodzieży i o młodzieży, ale ja należąca już do grupy raczej dorosłej, bawiłam się z bohaterami równie wyśmienicie. Uważam, że autor przemyślał zarówno fabułę, jej tempo oraz postać każdej bohaterki czy bohatera tej powieści. Czytając tego e-booka miałam cały czas wrażenie, że wszystko jest na swoim miejscu i płynie z zaplanowanym nurtem. To uczucie sprawiło, że zagłębianie się w losy przyjaciół stało się jeszcze przyjemniejsze.

Artur Tojza przemyślał i wykreował bardzo fajnych bohaterów. Każdy otrzymał swój wyjątkowy styl i charakter, może też dlatego tak szybko ich polubiłam. Młodzieżowy język i momentami dowcipne dialogi, sprawił, że przyjemnie spędziłam czas. Przyznaję że książka jest odrobinę wyidealizowana, żeby nie powiedzieć cukierkowa, ale myśl ta przebiegła mi przez głowę tak szybko, że nie odebrała frajdy z czytania.

Podsumowując, jestem na tak i cieszę się, że ta powieść trafiła w moje ręce. Polecam ją głównie młodzieży, ale podpowiadam również rodzicom owej młodzieży. Jeśli szukacie książki z wartką akcją o nastoletnich problemach związywanych z poszukiwaniem swojego miejsca i miłości oczywiście, to "Słona wanilia" Artura Tojzy będzie znakomitym wyborem.
Najlepszą oceną niech będzie fakt, że po przeczytaniu pierwszego tomu, natychmiast sięgnęłam po jego kontynuację, czyli "Słona wanilia 2", ale o tym już za chwilkę.

Polecam
Zaczytana Joana
BOOKIECIARNIA

https://epilog-zaczytana-joana.blogspot.com/2024/01/sona-wanilia-1-artur-tojza.html

Bardzo lubię od czasu do czasu zerknąć do literatury młodzieżowej. Tym razem moje oczy skierowała w stronę e-booka od Artura Tojzy i jego dwutomowej powieści dla młodzieży.
"Słona wanilia" bo o niej mowa poczekała sobie do stycznie, bo miałam zamiar czytać ją w tramach wyzwania czytelniczego #barwneczytanie
W styczniu bowiem czytamy książki z białą okładką i jak widać oba...

Zaskoczyła mnie ta książka.
Zaskakiwała mnie cały czas podczas czytania i myślę, ze długo zostanie w mojej pamięci.
To najlepszy przykład małej, wielkiej powieści.

Notka od wydawcy podpowiada:
Jak przystało na wybitnego matematyka, Profesor ma swoje dziwactwa.
Pewnego dnia w progu jego domu pojawia się nowa gosposia z synem, od tej pory nazywanym pieszczotliwie Pierwiastkiem. Wspólne życie pokaże, że znacznie łatwiej napisać skomplikowane równanie niż ułożyć relacje z drugim człowiekiem. Językiem, który pozwoli im zbudować namiastkę rodziny, stają się matematyka i baseball. Ale swoją relację będą musieli odbudowywać co osiemdziesiąt minut…
Ukochane równanie profesora Yōko Ogawy zostało wyróżnione pierwszą w historii nagrodą Hon’ya Taishō, przyznawaną przez japoński kolektyw księgarzy. Ta kameralna opowieść do dziś pozostaje bestsellerem i uznawana jest za jedną z najukochańszych powieści współczesnej Japonii.

Przeczytałam tę powieść w ramach styczniowego zadania w Dyskusyjnym Klubie Książki DKK w naszej bibliotece w Tczewie.
"Ukochane równanie profesora" autorstwa Yoko Ogawa to moje pierwsze spotkanie z piórem tej autorki i ogromne zaskoczenie. Mam wrażenie, ze w tej powieści każdy czytelnik znajdzie coś dla siebie. Tematem przewodnim jest tutaj matematyka, ale mnie najbardziej urzekł ten cytat:

„Nie ma większego szczęścia niż
słyszeć słowo JESTEM!
z ust dziecka, które wraca do domu"

Kiedy przeczytałam te słowa, poczułam falę czułości, która otuliła moje serce, bo ja właśnie tak się czuję, kiedy moja córeczka wraca ze szkoły.

"Ukochane równanie profesora" wbrew pozorom, to nie jest książka tylko dla miłośników matematyki. To wyjątkowa opowieść o miłości na różnych jej poziomach oraz cudowny hołd przyjaźni i ludzkiej życzliwości.
Piękna i całkowicie nieśpieszna opowieść o pięknie rozwijających się relacjach ludzkich.

Ta mała książeczka zajęła mi aż trzy wieczory, ale nie dlatego że nie miałam czasu czytać. Odkładałam ją niczym cudowny kawałek ptasiego mleczka na jutro, żeby cieszyć się towarzystwem tych bohaterów jak najdłuższej.

Ta powieść wzrusza i daje promyk nadziei, ale przede wszystkim otula wyjątkową życzliwością. Jestem oczarowana tą malutką książeczką i nie tylko dlatego, że życzliwość ludzka wzrusza mnie zawsze.

Polecam Wam bardzo i życzę otulającej lektury.

Pozdrawiam
Zaczytana Joana

https://epilog-zaczytana-joana.blogspot.com/2024/02/ukochane-rownanie-profesora-yoko-ogawa.html

Zaskoczyła mnie ta książka.
Zaskakiwała mnie cały czas podczas czytania i myślę, ze długo zostanie w mojej pamięci.
To najlepszy przykład małej, wielkiej powieści.

Notka od wydawcy podpowiada:
Jak przystało na wybitnego matematyka, Profesor ma swoje dziwactwa.
Pewnego dnia w progu jego domu pojawia się nowa gosposia z synem, od tej pory nazywanym pieszczotliwie...

Ta książka zaskoczyła mnie bardzo, ale jeszcze bardziej cieszę się, że wpadła w moje ręce.
To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Magdaleny Bartnickiej i po tej uczcie literackiej, wiem już że nie ostatnie.

Jak podpowiada nam notka od wydawcy - Miłość nie zawsze jest prosta.
I to nie tylko ta między dwojgiem partnerów, szczególnie jeśli ich związek nie przystaje do „norm”. Także ta, która zdawałaby się naturalna – miłość matki do swoich dzieci.
Książka przedstawia równolegle kilka różnych historii o miłości, odrzuceniu, nienawiści, pojednaniu. Pokazuje poplątane ludzkie losy i to, jak trudno jest się odnaleźć w życiu komuś, kto czuje się pozbawiony korzeni. Narratorem powieści jest znany już czytelnikom książek autorki Sasza Nowicki, którego potoczny, nieraz dosadny styl ubarwia lekturę humorem.

„Niektórych marzeń nie spełniłam i już nie spełnię,
...nie czekaj ze spełnianiem marzeń.
Nasz czas jest zawsze krótszy, niż się wydaje."

Po przeczytaniu tej powieści siedziałam jeszcze chwilę by poukładać natłok myśli, który we mnie pozostał. Sama nie potrafię tego wytłumaczyć, ale lektura zostawiła we mnie ogromy ładunek emocjonalny, który bardzo pozytywnie mnie zaskoczył.

Uwielbiam takie właśnie powieści, których teoretycznie łatwa i przyjemna fabuła, niesie ze sobą swego rodzaju wiry w których czają się całe gamy uczuć. Tutaj dokładnie tak właśnie było. Jest to bowiem książka o miłości pomiędzy Saszą i Kamile, o miłości która ma swoje wzloty i upadki. Upadki oczywiście spowodowane różnymi czynnikami z zewnątrz, a głównie brakiem akceptacji różnej.

Mam tutaj na myśli nie tylko sprawę seksualności i poglądów w tym względzie, ale również spełnianie oczekiwań naszych rodziców. Zazwyczaj mają oni już gotowy plan na życie dzieci, a kiedy te dorastają i zaczynają spełniać swoje marzenia, zaczynają się zgrzyty.

Jak cudownie prawdziwa jest ta powieść i jak cudownie wciągająco ją pochłaniałam. Jest dla mnie tegorocznym i bardzo pozytywnym zaskoczeniem. Wcześniej nie znałam twórczości autorki, zatem nie wiedziałam czego się spodziewać. Tytuł odrobinkę mi coś sugerował, ale okładka wszystko wywróciła do góry nogami
Ach jak cudownie, ponieważ czytając odkrywałam strona za stroną wyjątkowo pochłaniającą lekturę.

RELACJA - to jest moim zdanie główna bohaterka tej powieści.
Dominuje definitywnie relacja matka-syn, ale w dwóch różnych odsłonach.
=>Sasza boryka się z brakiem akceptacji ze strony matki.
=>Kamil natomiast zmaga się z demonami, które zamieszkały w jego głowie po odejściu jego matki, gdy ona miał zaledwie 5 lat.
=>No i oczywiście główna relacja pomiędzy Kamilem i Saszą, na której kładą się się cieniem, oczywiście obie powyższe.
Jakby tego było mało, to autorka dodatkowo porusza tematy takie jak biseksualność czy etykietowanie spraw lub ludzi. Bardzo szybko przychodzi nam ocena innych, a nawet automatyczne osądzanie bez wykazywania nawet najmniejszego trudu wysłuchanie drugiej strony.

Pani Magdaleno bardzo dziękuję za zaufanie i mam nadzieje, a właściwie to ja już to wiem, że "Motherless" to nie jest nasz ostatnie literacki spotkanie.
Polecam Wam te powieść z całego serca i gwarantuję cały wachlarz uczuć. Uczuć pomiędzy partnerami, uczuć pomiędzy dzieckiem i ich rodzicami oraz uczuć pomiędzy rodzicielstwem a spełnianiem własnych marzeń. Tutaj jest wszystko i nawet więcej niż się spodziewałam
Dziękuję i polecam bardzo

Pozdrawiam
Zaczytana Joana

https://epilog-zaczytana-joana.blogspot.com/2024/01/motherless-magdalena-bartnicka.html

Ta książka zaskoczyła mnie bardzo, ale jeszcze bardziej cieszę się, że wpadła w moje ręce.
To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Magdaleny Bartnickiej i po tej uczcie literackiej, wiem już że nie ostatnie.

Jak podpowiada nam notka od wydawcy - Miłość nie zawsze jest prosta.
I to nie tylko ta między dwojgiem partnerów, szczególnie jeśli ich związek nie przystaje do...

Jak wspomniałam wczoraj, bardzo lubię od czasu do czasu zerknąć do literatury młodzieżowej. Tym razem moje oczy skierowałam w stronę e-booka od Artura Tojzy i jego dwutomowej powieści dla młodzieży.

"SŁONA WANILIA 2" - Minął miesiąc od burzliwych wydarzeń z końca wakacji. Głowę Amandy zaprząta wiele trosk. Problemy sercowe przyjaciół, zbliżająca się osiemnastka i związane z nią oficjalne wejście w dorosłe życie. Jednocześnie udaje jej się stopniowo zbliżyć do Tomka, który wyraźnie zmienił się w ostatnim czasie. Tymczasem na horyzoncie pojawia się nieoczekiwane zagrożenie w postaci dziewczyny, której chłopak również wpadł w oko. Czy przyjaźń członków Klubu Pomocników przetrwa kolejną nawałnicę?

„Zazdrość jest niczym sól.
W niewielkich dawkach jest zdrowa,
a nawet potrzebna, ale łatwo z nią przesadzić”.

Słyszałam kiedyś o klątwie drugiego tomu i z przyjemnością donoszę, że nie dotyczy ona powieści "Słona wanilia 2" autorstwa Artura Tojzy.
Jak wiecie pierwsza jej część spodobała mi się i mimo, że to powieść dla młodzieży, wyśmienicie się w niej odnalazłam.

Znani mi już bohaterowie rozwijają się i dojrzewają do pewnych decyzji na oczach czytelnika. Autor przeplata ich problemy z humorystycznymi dialogami co sprawia, że czyta się tę powieść lekko i z przyjemnością.

Nie myślcie jednak, że jest tak całkiem cukierkowa, bowiem autor zwraca również uwagę na ważne tematy. Jak na dłoni widać w powieści, czym kończy się ocenianie ludzi tylko po jego wyglądzie i jakie to może mieć konsekwencje. Dotyczy to oczywiście tak samo dorosłych, jak i młodzież.

Tutaj pierwsze skrzypce gra Amanda i przyznaję, ze z przyjemnością poznawałam tę postać. Autor bowiem zadbał o każdy szczegół. Fabuła jest jasno określona, a jej niespodziewane zwroty nadają powieści tempa. Podobnie jak w pierwszej części, tak i tutaj bohaterowie utrzymują swój poziom. Autor zadbał o cały wachlarz uczuć i emocji, a młodzieżowy język oraz dowcipne dialogi utrzymują książkę na wciągającym poziomie.

Czy ta część była lepsza do poprzedniej?
NIE, ponieważ każda jest inna, mimo że to kontynuacja losów znanych mi już bohaterów. Pierwszy tom skupiała się na Tomku, a tutaj reflektory skierowane są na Amandę. Autor wspominał, że już tworzy trzeci tom i on będzie poświęcony oczywiście Annie.
Przyznaję, ze ta wiadomość mnie bardzo zaintrygowała, bo już zastanawiam się dlaczego Anna jest jaka jest i co się za tym kryje.
Polecam wam tę młodzieżową powieść w której słony smak łez, przeplata się z aromatycznym smakiem waniliowych uczuć.

Pozdrawiam
Zaczytana Joana

https://epilog-zaczytana-joana.blogspot.com/2024/01/sona-wanilia-2-artur-tojza.html

Jak wspomniałam wczoraj, bardzo lubię od czasu do czasu zerknąć do literatury młodzieżowej. Tym razem moje oczy skierowałam w stronę e-booka od Artura Tojzy i jego dwutomowej powieści dla młodzieży.

"SŁONA WANILIA 2" - Minął miesiąc od burzliwych wydarzeń z końca wakacji. Głowę Amandy zaprząta wiele trosk. Problemy sercowe przyjaciół, zbliżająca się osiemnastka i związane...

"Jestem SIGRUN
wdowa po Reginie, matka Biorna i Gudrun, córka Apalwardra.
Jestem w jesieni życia
opadły ze mnie liście
korona nadkruszona
a jednak pień niezmurszały wciąż trzyma się prosto"

Tak zaczyna się pierwszy tom "Północnej drogi", czyli "Saga Sigrun" autorstwa wyjątkowego piór Pani Elżbiety Cherezińskiej.

Pani Elżbieta fenomenalnie malowała słowem w mojej głowie i dlatego miałam cudowne wrażenie, że ja uczestniczę w życiu tej rodziny wikingów. Stałam się jedną z bohaterek, która nie czyta, ale stoi z boku i obserwuje życie swoich znajomych.

Tym razem powieść odsłuchałam w wersji audiobook i z przyjemnością stwierdzam, że lektorka to jest kolejny atut. Pani Anna Kerth swoim cudownie niskim, jakby ochrypłym głosem, dodaje niesamowitej mistyczności tej wspanialej powieści. Czytała to w taki sposób, że skupiałam się na wciągającej treści, a nie formie wypowiedzi.
Jest to dla mnie bardzo ważne, ponieważ często nieudolne aktorzenie lektora dosłownie uśmierca powieść. Tutaj było dokładnie na odwrót.

"Saga Sigrun" to wyjątkowo wciągająca saga o wikingach i pierwszy tom z już mojej ulubionej serii "Północna droga".
Wyjątkowość tego tomu polega na tym, że tutaj jest zupełnie inaczej przedstawione to wręcz mordercze, przepełnione krwią i walkami, życie wikingów.
Pani Elżbieta prowadzi nas północną drogą i pokazuje cały ich świat, ale oczami najpierw młodziutkiej, a potem już dojrzałej kobiety Sigrun. Znam różne powieści i widziałam kilka filmów w tej tematyce, ale tylko Pani Elżbieta pokusiła się na przedstawienie tego zimnego męskiego świata przez pryzmat odczuć i doświadczeń kobiety.

Sigrun opowiada swoje dzieje, a raczej uczucia z nimi związane. Przeraża ją to, kiedy jako młoda dziewczyna żegna swojego ojca wyjeżdżającego na wojny. Potem już jako dorosła kobieta, przeżywa znowu to samo, bo żegna męża, a później syna. Zostaje jej czekanie i opieka nad tymi którzy zostali, bo wszyscy oczekują od niej wsparci i siły. W codzienność głównej bohaterki wplata się ciągła tęsknota za bliskimi oraz wiara w niezmąconą przyszłość, którą przepowiadają runy i wierzenia.

To jest wspaniała i jednocześnie taka "nieśpieszna" powieść, która pozwala nie tylko poznawać domostwa, obyczaje, stroje czy biżuterię wikingów, ale przede wszystkich ich uczucia i trudne życie.
Dla mnie jest to ciężkie życie, bo ja je widzę poprzez filtr współczesności i feminizmu. Wychowałam się w dzisiejszych czasach i cieszę się bardzo, ze nie żyłam wówczas, ale to znowu mój filtr i niczego on nie ujmuje wartości jest książki.

Pani Elżbieta Cherezińska kolejny raz stanęła na wysokości zadania i udowodniła swój kunszt literacki. Zachwyciły mnie już pierwsze słowa, którymi zaczyna się ta powieść, a potem było coraz lepiej. Niezwykłe opisy i ciekawa fabuła z przeplatającymi się zwrotami akcji sprawiły, że ja nie mogłam się oderwać.

Czytelniku drogi, jeśli zatem szukasz agresywnych, ociekających krwią wikińskich bitew, to od razu Cię ostrzegam. Trzymasz w ręku powieść widzianą oczami kobiety, która oczywiście zostawała w domu by zająć się dziećmi i gospodarstwem. Autorka pokazuje ten surowy świat z zupełni innej perspektywy, niż przedstawiany do tej pory w literaturze o przygodach walecznych wikingów.
Piszę o tym, bo warto wiedzieć co trzyma się w ręku.

Zachwyciła mnie ta powieść i uwiodła stylem, a najlepszą oceną jest dla mnie fakt, że nie mogłam się od niej oderwać. To jest zupełnie inna książka, porównując ją do tych, które już znam tej autorki. Przestawiłam się jednak na ten inny sposób i czerpałam z niej ogromną przyjemność. Już nie mogę doczekać się drugiego tomu.

Polecam
Zaczytana Joana
BOOKIECIARNIA

https://epilog-zaczytana-joana.blogspot.com/2024/01/saga-sigrun-elzbieta-cherezinska-tom-nr.html

"Jestem SIGRUN
wdowa po Reginie, matka Biorna i Gudrun, córka Apalwardra.
Jestem w jesieni życia
opadły ze mnie liście
korona nadkruszona
a jednak pień niezmurszały wciąż trzyma się prosto"

Tak zaczyna się pierwszy tom "Północnej drogi", czyli "Saga Sigrun" autorstwa wyjątkowego piór Pani Elżbiety Cherezińskiej.

Pani Elżbieta fenomenalnie malowała słowem w mojej głowie i...

"Blade nocne światło odbijało się w drobinkach zamarzniętej wody, jakby ktoś posypał okolicę gwiezdnym pyłem."

"Skrzat jej książęcej mości" to wyjątkowe 2w1, bo
🔴 po pierwsze ŚWIĄTECZNA OPOWIEŚĆ Z AVAROTH!,
🔴 po drugie ŚWIĄTECZNA NIESPODZIANKA dla drużyny z PATRONITE.

Jak podpowiada sama autorka, cyt.:
Na skrzata nie ma bata. Zwłaszcza gdy w roli skrzata, symbolu zimowych świąt, występuje łajdak Savander, a bat dzierży księżna Ceverde. Bat na konia. W kuligu.
Hej, a czego się właściwie spodziewaliście?!
Przedstawiam obiecaną świąteczną opowieść 18+, czyli zdecydowanie ponad 18-stronicowe opowiadanie ze świata Avaroth.
Trigger warning: to romans. Wprawdzie po mojemu, bez permanentnego wzdychania i maślanych oczu, ale jednak. A ponieważ jego bohaterem jest Savander, nie ustrzegłam się kilku przekleństw... i paru brutalnych scen (zdecydowanie mniej i delikatniejszych niż w innych opowieściach).
Zostaliście ostrzeżeni. Miłej lektury
🔴
Autorka ostrzega i teoretycznie już wiecie, ale ja muszę dodać jeszcze kilka słów od siebie.
"Skrzat jej książęcej mości" autorstwa Karolina Żuk-Wieczorkiewicz - opowieści z Avaroth miałam przyjemność czytać w niedzielne leniwe popołudnie. Siedziałam w wygodnym fotelu z aromatyczną kawą i jeszcze ogrzewającymi światełkami ze świątecznej choinki tuż obok.
To było moja najcudowniejsze niedzielne popołudnie tego roku.
🔴
Savander oczywiście stanął na wysokości zadania i cieszył swoją obecnością nie tylko księżną Cevende ale przede wszystkim mnie.
Bardzo lubię czytać powieści fantasy, ale te w wydaniu Karoliny Żuk-Wieczorkiewicz UWIELBIAM.
Jest bowiem w nich wszystko, co chcę żeby było:
- wyjątkowy świat AVAROTH
- pełnokrwiste i charakterne bohaterki i bohaterowie,
- płomienny romans ze szczyptą pieprzyku,
- niesamowite zwierzęta,
- wartka akcja niczym sensacja, osnuta lekkością obyczaju i osadzona w magicznym świecie fantasy.
🔴
Karolina jak zwykle stanęła na wysokości zadania i tym razem stworzyła nie tylko cudowną opowieść, ale również OSZAŁAMIAJĄCY prezent dla swojej drużyny, która ją wspiera na PATRONITE.
Drogi czytelniku, tej wyjątkowej książeczki niestety nigdzie nie kupisz.
Karolina wydała ją jako podziękowanie dla osób, które trwają przy niej i wspierają jej twórczość na Patronite.
🔴
Pojawiła się jednak WYJĄTKOWA okazja na zdobycie jednego egzemplarza, ponieważ autorka swoją twórczością wspiera WOŚP ❤️ @fundacjawosp i wystawiła na Aukcji ALLEGRO DLA WOŚP
Zapraszam do licytacji.

Pozdrawiam i polecam gorąco
Zaczytana Joana
2/2024

https://epilog-zaczytana-joana.blogspot.com/2024/01/skrzat-jej-ksiazecej-mosci-karolina-zuk.html

"Blade nocne światło odbijało się w drobinkach zamarzniętej wody, jakby ktoś posypał okolicę gwiezdnym pyłem."

"Skrzat jej książęcej mości" to wyjątkowe 2w1, bo
🔴 po pierwsze ŚWIĄTECZNA OPOWIEŚĆ Z AVAROTH!,
🔴 po drugie ŚWIĄTECZNA NIESPODZIANKA dla drużyny z PATRONITE.

Jak podpowiada sama autorka, cyt.:
Na skrzata nie ma bata. Zwłaszcza gdy w roli skrzata, symbolu zimowych...

Zupełnie nie spodziewałam się tego co zastałam, ponieważ słowa "Kochaj mnie" automatycznie naprowadzają czytelnika w rejony miłosno-radosne. Każda minuta spędzona z tą książeczką radowała mnie co raz bardziej, zatem zupełnie nie przeszkadzało mi, że to powieść słodka i gorzka jednocześnie. Te niesamowite 95 stron zabierają zaledwie jedną godzinkę z zabieganego życia, ale z drugiej stronu pozwalają spojrzeć na ten świat z innej perspektywy.

Główny nurt powieści autorka przeniosła na wyspy japońskie archipelagu Amami Shoto i zapożyczyła ich nazwę do oryginalnego tytułu tej książki, który brzmi właśnie "Amami". Miało to istotne znacznie, bowiem pisarka mieszkająca w Rzymie wiedziała, że w języku włoskim "Amami" to właśnie kochaj mnie.

"Kochaj mnie" autorstwa Pani Ippolita Avali to opowieść o Julii, która diamentowym rysikiem na kamieniach wypisywała słowa przepełnione miłością do mężczyzny swojego życia. Była ona łagodną dziewczyną z dużym temperamentem, niezwykłej urody połączonej z niesamowitą inteligencją. W momencie gdy wyruszyła na wyspy w poszukiwaniu miłości była jeszcze młodą dziewczyną, ale już z bagażem doświadczeń. U podstaw na szczęście było bardzo radosne dzieciństwo, które miało jeszcze okazję przejść w cudowny okres dojrzewania, by potem drastycznie się zakończyć i zatopić życie Julii w morzu cierpienia. Trafnie oddają to słowa autorki, cyt.: "Chodziła po mieście ciągnąc za sobą duszę jak brzemię."
Dlatego gdy na jej morzu cierpienia zaświeciło w oddali światełko nadziei, Juli wykorzystała wszystkie swoje zalety i postanowiła podążyć za tym szczęściem. Tak właśnie zaczyna się jej przygoda, porzuciła wszystko co do tej pory posiadała i wyruszyła w podróż życia, by spełnić najskrytsze marzenie.
Cała istotę tej powieści idealnie oddaje cytat z pierwszych jej stron:

"To, że między nimi nie zdarzyło się nic,
jest dla Julii największym wydarzeniem jej życia."

Julia i Jean spotkali się po prostu w nieodpowiednim momencie. Niestety czas i kilometry ich rozłączyły ale ona postanowiła to pokonać. Podczas swej podróży po Japonii kształciła się w kaligrafii, by przelać słowa miłości na kamienie, które przetrwają wszystko. Osiągnęła taki kunszt, że zaczęto ją nazywać "Ishi ni mono o kaku gaijin", czyli "obca, która pisze na kamieniach". Kaligrafia stała się jej znakiem rozpoznawczym, a kamienie cennym amuletem dla znalazcy.
Podobnie Jean wytrwałą pracą i wiarą zapracował sobie na przydomek na wyspach. Julia nie raz podczas swej podróży słyszała o obcym mężczyźnie nazywanym "Iyashi no shisyo", czyli "mistrz, który uzdrawia". Wówczas zakochane serce zawsze drżało z radości, bo wiedziało, że podróżują w odpowiednim kierunku.

"Kochaj mnie" Ippolity Avali to przepiękna powieść, a może i legenda, którą czyta się bardzo szybko i z ogromną przyjemnością. Przyznaję też i zgadzam się z innymi czytelnikami, iż książka przypomina swym charakterem powieści Pana Paulo Coelho. Podobnie też jest skarbnicą mądrości życiowych i co za tym idzie cudownych cytatów, które z przyjemnością wyłapywałam w treści tej powieści.

To była prawdziwa przyjemność - Polecam!
Pozdrawiam serdecznie
Zaczytana Joana

https://epilog-zaczytana-joana.blogspot.com/2024/01/kochaj-mnie-ippolita-avalli.html

Zupełnie nie spodziewałam się tego co zastałam, ponieważ słowa "Kochaj mnie" automatycznie naprowadzają czytelnika w rejony miłosno-radosne. Każda minuta spędzona z tą książeczką radowała mnie co raz bardziej, zatem zupełnie nie przeszkadzało mi, że to powieść słodka i gorzka jednocześnie. Te niesamowite 95 stron zabierają zaledwie jedną godzinkę z zabieganego życia, ale z...