Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naprawdę trudno napisać mi o tej książce. Drobiazgowy styl jest tak samo suchy w stosunku do treści, co harmonizuje się z postawą głównego bohatera. Czasami poprzetykana euforycznymi opisami algierskiego upału. Upał przekłada się tu na nadstrukturę otumaniając cały świat i przede wszystkim protagonistę. Ale czy coś z tego wynika? Przez cały czas trwania akcji wydaje się, że starczy, by bohater podjął jakiekolwiek działanie, a nic z tego by się nie wydarzyło. Miast buntu dostrzegam w tej książce jakieś fundamentalne poddanie się wobec świata. Wolność, którą proponuje Mersault wobec absurdu świata staje się wolnością pozorną. wolnością człowieka pogodzonego z własnym zniewoleniem. Przy odrobinie dobrej woli mógłbym założyć, że być może Camus w ten sposób krytykuje postawę rezygnacji wobec absurdu, lecz jednocześnie mam wrażenie, że bohater ów posiada zbyt wiele cech charakterystycznych dla teorii autora, aby uznać takie stwierdzenie za wiarygodne.

Naprawdę trudno napisać mi o tej książce. Drobiazgowy styl jest tak samo suchy w stosunku do treści, co harmonizuje się z postawą głównego bohatera. Czasami poprzetykana euforycznymi opisami algierskiego upału. Upał przekłada się tu na nadstrukturę otumaniając cały świat i przede wszystkim protagonistę. Ale czy coś z tego wynika? Przez cały czas trwania akcji wydaje się, że...