Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisana prostym językiem, krótka i zwięzła. Warto dołączyć ją do swojej kolekcji literatury łagrowej.

Napisana prostym językiem, krótka i zwięzła. Warto dołączyć ją do swojej kolekcji literatury łagrowej.

Po prostu rewelacyjna. Bardzo przyjemnie się czyta, w przyszłości będę śledził tego autora.

Po prostu rewelacyjna. Bardzo przyjemnie się czyta, w przyszłości będę śledził tego autora.

Autor ma przyjemny styl. Opowiadania są ciekawe, niektóre skłaniają do refleksji. Fajnie się je czytało.

Autor ma przyjemny styl. Opowiadania są ciekawe, niektóre skłaniają do refleksji. Fajnie się je czytało.

Zaniemówiłem.
Przyjemna, czyta się jednym tchem.
Polecam.

Zaniemówiłem.
Przyjemna, czyta się jednym tchem.
Polecam.

Bardzo dobra książka, czyta się ją lekko a która ani przez chwilę mnie nie nudziła.
Opisy niektórych bitew są tak żywe, że czułem się jakbym sam w nich uczestniczył a moja wyobraźnia działała na najwyszych obrotach.
Niektórzy zarzucają autorowi dysproporcję w ocenie działania/sposobie bycia/zbrodni obu walczących stron, trzeba jednak pamiętać, że są to wspomnienia człowieka, który właśnie po jednej ze stron stał. Nie uszła ona mojej uwadze, uważam jednak że dysproporcja ta jest jakoby naturalna, ponieważ dotyczy opisu obozu towarzyszy i drugiej strony, z której słychać jedynie przekleństwa, świst kul i huk dział.
Gorąco polecam.

Bardzo dobra książka, czyta się ją lekko a która ani przez chwilę mnie nie nudziła.
Opisy niektórych bitew są tak żywe, że czułem się jakbym sam w nich uczestniczył a moja wyobraźnia działała na najwyszych obrotach.
Niektórzy zarzucają autorowi dysproporcję w ocenie działania/sposobie bycia/zbrodni obu walczących stron, trzeba jednak pamiętać, że są to wspomnienia...

Książka budziła we mnie silne emocje. Głównie te negatywne, nie były one jednak skierowane ku autorowi i jego książce, lecz ku wydarzeniom w niej następującym i ludziom za nie odpowiedzialnym. Jean Raspail po mistrzowsku wykazał krok po kroku jak następuje proces otumanienia mas ludzkich. Pozycję tę można wchłonąć jednym tchem. Jest to zdecydowanie jedna z tych książek, których scenariusz jest dla nas najgorszym z możliwych.
Gorąco polecam.

Książka budziła we mnie silne emocje. Głównie te negatywne, nie były one jednak skierowane ku autorowi i jego książce, lecz ku wydarzeniom w niej następującym i ludziom za nie odpowiedzialnym. Jean Raspail po mistrzowsku wykazał krok po kroku jak następuje proces otumanienia mas ludzkich. Pozycję tę można wchłonąć jednym tchem. Jest to zdecydowanie jedna z tych książek,...

"Trudno wręcz wyobrazić sobie, co się musiało wówczas dziać w jego (Studnickiego) duszy. Był to człowiek znajdujący się na dnie czarnej rozpaczy. Wiedział, że jego ukochana Ojczyzna zmierza wprost ku przepaści. Czuł się jak pasażer pociągu, który pędzi wprost na gruby betonowy mur. Próbuje o tym ostrzec motorniczego, ale ten wzrusza ramionami i jeszcze bardziej przyspiesza." - Piotr Zychowicz.

A przecież wszystko mogło potoczyć się inaczej.

"Trudno wręcz wyobrazić sobie, co się musiało wówczas dziać w jego (Studnickiego) duszy. Był to człowiek znajdujący się na dnie czarnej rozpaczy. Wiedział, że jego ukochana Ojczyzna zmierza wprost ku przepaści. Czuł się jak pasażer pociągu, który pędzi wprost na gruby betonowy mur. Próbuje o tym ostrzec motorniczego, ale ten wzrusza ramionami i jeszcze bardziej...

Po przeczytaniu książki i załączonych aneksów zdałem sobie sprawę, że Moczarski i Stroop rozmawiają o przeszłym totalitaryzmie będąc głęboko zatopionym w kolejnym totalitaryzmie a także fakt, że do powieści Stroopa można przyłożyć kalkę i nałożyć ją na zbrodniarzy sowieckich.

Po przeczytaniu książki i załączonych aneksów zdałem sobie sprawę, że Moczarski i Stroop rozmawiają o przeszłym totalitaryzmie będąc głęboko zatopionym w kolejnym totalitaryzmie a także fakt, że do powieści Stroopa można przyłożyć kalkę i nałożyć ją na zbrodniarzy sowieckich.

Daję 8 nie ze względu na przekaz.
Najlepszy wg mnie jest rozdział ostatni o przykazaniu "nie pożądaj...". Mówi nam m.in. byśmy nie pożądali pieniędzy, bycia kimś, darów uzdrawiania czy przepowiadania przyszłości, tylko byli cisi i pokorni.
"Jezu cichy i pokornego serca uczyń serca nasze wg serca twego." Mówimy tak czasem, ale czy chcemy tacy być? A ostatni rozdział właśnie o tym traktuje i to mi się w nim tak spodobało.

Daję 8 nie ze względu na przekaz.
Najlepszy wg mnie jest rozdział ostatni o przykazaniu "nie pożądaj...". Mówi nam m.in. byśmy nie pożądali pieniędzy, bycia kimś, darów uzdrawiania czy przepowiadania przyszłości, tylko byli cisi i pokorni.
"Jezu cichy i pokornego serca uczyń serca nasze wg serca twego." Mówimy tak czasem, ale czy chcemy tacy być? A ostatni rozdział właśnie...

Czytając książkę miałem przez wrażenie jakoby autor przeprowadzał nas przez swoje doświadczenia zbyt gładko, nie zagłębiając się za bardzo w szczegóły. Po przeczytaniu całości doszedłem jednak do wniosku, że ta pozycja nie pozostawia sobie nic do zarzucenia. Jest po prostu bardzo dobrą pozycją literatury łagrowej. Czyta się ją lekko i przyjemnie, dlatego polecić ją można dosłownie każdemu.

Czytając książkę miałem przez wrażenie jakoby autor przeprowadzał nas przez swoje doświadczenia zbyt gładko, nie zagłębiając się za bardzo w szczegóły. Po przeczytaniu całości doszedłem jednak do wniosku, że ta pozycja nie pozostawia sobie nic do zarzucenia. Jest po prostu bardzo dobrą pozycją literatury łagrowej. Czyta się ją lekko i przyjemnie, dlatego polecić ją można...

Fenomenalna praca byłego więźnia łagrów sowieckich. Aleksander Sołżenicyn przeprawił nas przez całe morze czerwone zbrodniczego systemu kłamstw i łamania ludzkich żywotów. Morze to jednak nie przeszliśmy suchą stopą po dnie, lecz przepłynęliśmy w pław przez morze pełne krwi.
Wyjątkowe uznanie dla autora należy się także za napisanie tej książki lawirując pomiędzy szponami diabła, przenosząc się z miejsca na miejsce i ukrywanie niebezpiecznych elementów swojej pracy.
Jest to moim zdaniem pozycja obowiązkowa dla człowieka, którego zamiarem jest zrozumienie fenomenu pierwszej połowy XX wieku i systemów totalitarnych.

Fenomenalna praca byłego więźnia łagrów sowieckich. Aleksander Sołżenicyn przeprawił nas przez całe morze czerwone zbrodniczego systemu kłamstw i łamania ludzkich żywotów. Morze to jednak nie przeszliśmy suchą stopą po dnie, lecz przepłynęliśmy w pław przez morze pełne krwi.
Wyjątkowe uznanie dla autora należy się także za napisanie tej książki lawirując pomiędzy szponami...

Warta przeczytania, ciekawa i wciągająca. Akcja jest obecna niemal przez cały czas a w samej książce bardzo dużo jest emocji.

Warta przeczytania, ciekawa i wciągająca. Akcja jest obecna niemal przez cały czas a w samej książce bardzo dużo jest emocji.

Książka nosi tytuł "Prawdziwa historia walki z herezją i czarami..." z wielkim słowem "Inkwizycja" na czele. Z tego względu kupiłem książkę, miałem nadzieję że książka wyczerpie temat Inkwizycji. Pozycję tę podzieliłbym jednak na dwie części: pierwsza traktuje o początkach inkwizycji oraz jej hiszpańskim odpowiedniku, druga natomiast skupia się zdecydowanie na historii kościoła i jej roli w Europie w międzyczasie wplatając wątek Oficjum, Kongregacji Nauki wiary itd. Obie te "części" książki zostały napisane bardzo ciekawie, zwłaszcza ta druga, którą dosłownie można pochłonąć. Jednak książka miała jedno zadanie: opisanie Inkwizycji, obalać mity i ukazywać fakty, tymczasem odniosłem wrażenie, że temat przewodni książki został potraktowany po macoszemu. W dodatku w ostatnich rozdziałach dało się wyczuć stronniczość autora, bardzo dobrze dotychczas ukrywaną. Reasumując jeśli chcesz dowiedzieć się czegoś o późnej historii kościoła to znajdziesz tu coś dla siebie, jeśli jednak szukasz dobrej książki o Inkwizycji powinieneś raczej poszukać innej pozycji. Szukałem książki, która wyczerpie temat tej organizacji a dostałem ciekawą, napisaną bardzo przystępnym językiem książkę o krucjacie przeciw katarom, inkwizycji hiszpańskiej i późnej historii kościoła. Dlatego 6.

Książka nosi tytuł "Prawdziwa historia walki z herezją i czarami..." z wielkim słowem "Inkwizycja" na czele. Z tego względu kupiłem książkę, miałem nadzieję że książka wyczerpie temat Inkwizycji. Pozycję tę podzieliłbym jednak na dwie części: pierwsza traktuje o początkach inkwizycji oraz jej hiszpańskim odpowiedniku, druga natomiast skupia się zdecydowanie na historii...

Świetna. Pochłonąłem ją w jeden dzień.

Świetna. Pochłonąłem ją w jeden dzień.

Książka jest bardzo dobra, wchłonąłem ją bardzo szybko. Jest w niej dużo emocji, zwłaszcza na końcu. Polecam.

Książka jest bardzo dobra, wchłonąłem ją bardzo szybko. Jest w niej dużo emocji, zwłaszcza na końcu. Polecam.

Nie znajdziecie tutaj tzw. "bolter porn" jak w bitwach kosmicznych marines. W tej książce jest coś lepszego, czyli: jak napisać dobrą książkę bez epickiej bitwy w każdym rozdziale.

Nie znajdziecie tutaj tzw. "bolter porn" jak w bitwach kosmicznych marines. W tej książce jest coś lepszego, czyli: jak napisać dobrą książkę bez epickiej bitwy w każdym rozdziale.

Książka jest jak najbardziej warta czasu oraz pieniędzy na nią przeznaczonych. Opisuje gehennę Polaków jak i Żydów, zarazem wyjaśniając niesnaski panujące między obydwiema nacjami jak i ich powody. Skupia się także w dużym stopniu na sposobach niesienia pomocy Żydom przez Polaków w kraju i poza nim. Bardzo polecam.

Książka jest jak najbardziej warta czasu oraz pieniędzy na nią przeznaczonych. Opisuje gehennę Polaków jak i Żydów, zarazem wyjaśniając niesnaski panujące między obydwiema nacjami jak i ich powody. Skupia się także w dużym stopniu na sposobach niesienia pomocy Żydom przez Polaków w kraju i poza nim. Bardzo polecam.

Uwielbiam rosyjską literaturę oraz rosyjski styl pisania, jednak ta książka jest po prostu nudna. Wszyscy określają ją jako "must have" każdego wielbiciela SF, dlatego mocno się na niej rozczarowałem.

Uwielbiam rosyjską literaturę oraz rosyjski styl pisania, jednak ta książka jest po prostu nudna. Wszyscy określają ją jako "must have" każdego wielbiciela SF, dlatego mocno się na niej rozczarowałem.

Jeśli czyste Srebro było dobrą książką, to Męczeństwo Sabbat jest bardzo dobrą.

Jeśli czyste Srebro było dobrą książką, to Męczeństwo Sabbat jest bardzo dobrą.

Wg czytelników zza granicy ta książka nie trzyma poziomu serii Duchów. Nic bardziej mylnego, Czyste Srebro to świetna książka, która nie trąciła nudą choćby przez chwilę. Polecam.

Wg czytelników zza granicy ta książka nie trzyma poziomu serii Duchów. Nic bardziej mylnego, Czyste Srebro to świetna książka, która nie trąciła nudą choćby przez chwilę. Polecam.