Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"O człowieku, który stracił cień" to poruszająca historia mężczyzny dotkniętego ciężkim przypadkiem amnezji oraz jego terapeutki. Historia straszniejsza niż najstraszniejszy horror. Co może być gorszego od braku cienia? Od braku teraźniejszości i przyszłości? Od braku świadomości mijającego czasu?
Elihu Hoopes zapamiętuje nowe fakty tylko na siedemdziesiąt sekund. Po upływie tego czasu na nowo nie wie co się z nim stało i kim są otaczający go ludzie.
Czy możemy sobie wyobrazić jak zagubiony jest taki człowiek?

Nie jest to jednak jedynie powieść o amnezji.
Jest to również historia dotycząca moralności, etyki wobec osoby chorej, etyki po prostu wobec człowieka.
Margot Sharpe, terapeutka, neuropsycholożka zajmująca się Hoopesem nie zawsze przestrzega zasad etyki. Nie zawsze zachowuje się odpowiednio. Przekracza granice. Jak bardzo? Można to ocenić tylko po lekturze.

"O człowieku, który stracił cień" to fascynująca podróż wgłąb ludzkiego mózgu, ludzkiej psychiki, otoczona zewsząd skrajnymi emocjami.
To opowieść o ludziach, ich problemach, tajemnicach.
I opowieść o pragnieniu miłości.
Przepiękna.

"O człowieku, który stracił cień" to poruszająca historia mężczyzny dotkniętego ciężkim przypadkiem amnezji oraz jego terapeutki. Historia straszniejsza niż najstraszniejszy horror. Co może być gorszego od braku cienia? Od braku teraźniejszości i przyszłości? Od braku świadomości mijającego czasu?
Elihu Hoopes zapamiętuje nowe fakty tylko na siedemdziesiąt sekund. Po...

Wstrząsająca historia.
Podczas czytania miałam mieszane uczucia. Raz wydawało mi się to wszystko tak nieprawdopodobne, że byłam pewna aktorstwa Milligana, ale po chwili chciało mi się płakać z żalu nad nim bo mu wierzyłam. I po zakończonej lekturze wierzę. Dlaczego? Zbyt wiele faktów, opinii psychiatrów i przede wszystkim badań potwierdza chorobę tego człowieka. Szczególnie warto zwrócić uwagę na wyniki elektroencefalogramu wspomniane w słowie od autora. Dwa badania tego samego dorosłego człowieka wyglądają jak badania dwóch zupełnie różnych osób i to dzieci. Sądzę, że natura kryje w sobie jeszcze wiele tajemnic. I jedną z nich był Billy Milligan.

Z rzeczy czysto technicznych książka jest napisana dość sprawnie. Chyba wolałabym jednak żeby była klasycznym reportażem. To moje subiektywna opinia, po prostu te fabularyzowane mniej do mnie trafiają. Ufam jednak temu, co autor zaznaczył we wstępie - że wszystko co opisał jest prawdą i, że nie dołożył nic ponad to.

Nie do końca mogę się zgodzić z opiniami, że tą historię czyta się jak najlepszy kryminał czy thriller. Mając w głowie świadomość, że jest to historia prawdziwa, nie siliłabym się na takie porównania. Czyta się to jak biografię człowieka skrzywdzonego przez naturę, rodzinę, lekarzy, personel szpitalny i sędziów. Wszyscy, poza kilkoma osobami, chcieli krzywdy Milligana. Cieszę się, że autor zwrócił uwagę na traktowanie pacjentów w szpitalach gdzie stosuje się rygorystyczne środki bezpieczeństwa. Bicie pacjentów? Izolowanie? Krzyk? Uniemożliwianie wykonywania jakichkolwiek czynności dla zabicia czasu? Ci pacjenci byli traktowani gorzej niż zwierzęta.

Keyes napisał bardzo dobrą książkę.
Milligan chciał by świat usłyszał o tej historii.
I usłyszał. W sposób bardzo dobitny i trafiający głęboko w serce.

Wstrząsająca historia.
Podczas czytania miałam mieszane uczucia. Raz wydawało mi się to wszystko tak nieprawdopodobne, że byłam pewna aktorstwa Milligana, ale po chwili chciało mi się płakać z żalu nad nim bo mu wierzyłam. I po zakończonej lekturze wierzę. Dlaczego? Zbyt wiele faktów, opinii psychiatrów i przede wszystkim badań potwierdza chorobę tego człowieka....