Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pasażerka, ciekawy tytuł, prawda? Książkę zaczynamy we współczesnym Nowym Yorku. Tam poznajemy naszą główną bohaterkę, Ettę. Dziewczyna gra na skrzypcach, a jak się okazuje jest w tym naprawdę dobra. Wręcz genialna. Ma na swoim koncie dziesiątki wygranych konkursów i wydaje się obyta z każdym zawodnikiem w każdej kategorii. W dniu, kiedy nowojorska opera wydaje koncert dobroczynny bliscy Etty zaczynają dziwnie się zachowywać. Po kilku niezapomnianych i niezwykłych wydarzeniach Etta przenosi się w czasie do XVIII Nowego Yorku.


Z tego co wiem, ale ta informacja może być niepewna, wydawnictwo reklamuje książkę jako tą, która zawiera niemarudzącą bohaterkę. Z tego powodu mam z tą książką problem i to ogromny. Ponieważ, kiedy ją czytałam główna bohaterka strasznie mnie irytowała. Może nie chodzi o zachowanie i decyzje, ale o myślenie. Jej myśli były dla mnie jak największa tortura. Jednak gdy kończyłam czytać wszystkie moje złe emocje odpływały. I Etta była dla mnie normalną bohaterką.

Za to Nicolas jest świetnie wykreowany. Może jest stereotypowy, ale naprawdę da się lubić.


https://thelastbooklover.blogspot.com/2017/10/116-pasazerka-alexandra-bracken.html

Pasażerka, ciekawy tytuł, prawda? Książkę zaczynamy we współczesnym Nowym Yorku. Tam poznajemy naszą główną bohaterkę, Ettę. Dziewczyna gra na skrzypcach, a jak się okazuje jest w tym naprawdę dobra. Wręcz genialna. Ma na swoim koncie dziesiątki wygranych konkursów i wydaje się obyta z każdym zawodnikiem w każdej kategorii. W dniu, kiedy nowojorska opera wydaje koncert...

Większość z was ten opis pewnie zachęciłby do przeczytania tej książki, ale ja byłam do niej nastawiona dość sceptycznie. Ponieważ wydawała mi się głupiutką opowiastką. Ale w końcu postanowiłam spróbować. Moi drodzy, tak bardzo nie zaskoczyło mnie nawet zakończenie Małego Życia. Ta książka jest świetnie napisana, to po pierwsze. Została napisana przez trzy autorki, ale jest ona spójną całością. Nie widziałam w niej błędów logicznych. Historia nie jest naciągana. Na początku trochę przeszkadzało mi to, że akcja tak pędzi, ale finalnie uważam to za jeden z największych plusów tej powieści. W Mojej Lady Jane znajdziemy również genialnie wykreowany świat. Wiecie, że kocham Wielką Brytanię, Anglię, Monarchię i sam Londyn. To wszystko tutaj dostałam, ale jest tutaj moja ukochana fantastyka. Do świata Angielskiej Monarchii, dynastii Tudorów zostaje wrzucony świat ( przyznaję się, nie mam pojęcia jak pisze się to słowo, ponieważ w książce jest konkretna nazwa i jest bardzo trudna w pisowni, fonetycznie "ejdioni") ludzi zmieniających się w zwierzęta. Nie wszyscy panują nad tym darem, niektóry kontrolują swoje transformacje, a inni nie. No trudno.
Coś o czym muszę jeszcze wspomnieć. Książka napisana jest prześmiesznym językiem. W tym roku tyle nie śmiałam się na żadnej książce. Po prostu humor tej książki to mistrzostwo świata. Te wszystkie żarty, przytyki i drobne kłótnie. Musicie to przeczytać.

A co z naszymi bohaterami? Powiem wam, że bohaterowie to jest kolejne mistrzostwo świata. Oczywiście Edward mój absolutny ulubieniec. Ta postać jest według mnie najlepsza ze wszystkich. No jeszcze może z G, ale o nim zaraz. Przede wszystkim Edward, pomimo że jest królem, jest typowym nastolatkiem. Edward oczywiście myśli co jest najlepsze dla jego kraju, ale jego myśli zaprząta dziwny francuski wynalazek o nazwie "pocałunek z języczkiem" , którego koniecznie chciałby spróbować. Poza tym Edward jest przeuroczy, bardzo mądry i lojalny. Jest królem idealnym
CIĄG DALSZY:http://thelastbooklover.blogspot.com/2017/09/115-moja-lady-jane-cynthia-hand-jodi.html

Większość z was ten opis pewnie zachęciłby do przeczytania tej książki, ale ja byłam do niej nastawiona dość sceptycznie. Ponieważ wydawała mi się głupiutką opowiastką. Ale w końcu postanowiłam spróbować. Moi drodzy, tak bardzo nie zaskoczyło mnie nawet zakończenie Małego Życia. Ta książka jest świetnie napisana, to po pierwsze. Została napisana przez trzy autorki, ale jest...

Powiem wam szczerzę, dla mnie Eleonora i Park jest beznadziejnie napisana. Wcześniej przeczytałam tylko jedno małe opowiadanie tej autorki, czyli Północ ze zbioru Podaruj mi miłość. To opowiadanie podobało mi się najbardziej z całej książki. Najbardziej. A tutaj styl pisania Rainbow Rowell najzwyczajniej w świecie mi się nie podoba. Mało tego, on mi przeszkadzał. Rozumiem, że książka jest stylizowana na lata 80. Ale kiedy mój tata usłyszał tekst Jezu! Czy można zgwałcić komuś rękę?! to powiedział, że takie słowa nigdy nie padały. Ba, powiedział, że obrzydzam mu lata młodości. No jakby moje dziecko za 25 lat powiedziało taki tekst to też bym powiedziała, że kiedy miałam 15 lat nic takiego nie słyszałam.

http://50twarzyczytelnika.blogspot.com/2017/03/107-eleonora-i-park-rainbow-rowell.html

Powiem wam szczerzę, dla mnie Eleonora i Park jest beznadziejnie napisana. Wcześniej przeczytałam tylko jedno małe opowiadanie tej autorki, czyli Północ ze zbioru Podaruj mi miłość. To opowiadanie podobało mi się najbardziej z całej książki. Najbardziej. A tutaj styl pisania Rainbow Rowell najzwyczajniej w świecie mi się nie podoba. Mało tego, on mi przeszkadzał. Rozumiem,...