Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na pewno ocena byłaby znacznie wyższa, gdyby nie to, że cały czas miałam wrażenie, że czytam plagiat filmu "Po Życiu" Hirokazu Koreedy z 1998 roku. Nie znalazłam informacji o żadnych oskarżeniach, ale motyw miejsca tranzytowego, w którym zmarły wybiera to jedno wyjątkowe wspomnienie z całego swojego życia nie jest, w kontekście Japonii, oryginalny. Tyle, że u Koreedy to było bardziej studio filmowe niż fotograficzne.
Zamawiając tę książkę, byłam święcie przekonana, że to jakiś pierwowzór filmu, ale okazuje się, że została wydana w 2019 roku. Mam za swoje za brak researchu.
Same historie wpasowują się w ostatnie trendy wydawnicze, biorąc pod uwagę literaturę japońską tłumaczoną w Polsce: to bardzo ciepłe historie, dość niespieszne, napisane bardzo minimalistycznym stylem. Nie mam im, pod względem fabularnym nic do zarzucenia, spełniają swoją rolę, niemniej nie mogłam nie uciąć oceny.

Na pewno ocena byłaby znacznie wyższa, gdyby nie to, że cały czas miałam wrażenie, że czytam plagiat filmu "Po Życiu" Hirokazu Koreedy z 1998 roku. Nie znalazłam informacji o żadnych oskarżeniach, ale motyw miejsca tranzytowego, w którym zmarły wybiera to jedno wyjątkowe wspomnienie z całego swojego życia nie jest, w kontekście Japonii, oryginalny. Tyle, że u Koreedy to...

Powieść o drzewach i ludziach działających w ich cieniu. Ludziach, którzy na różnych etapach życia doznają swego rodzaju ekologicznego objawienia i próbują walczyć z masową wycinką drzew. Niestety, jak można było przypuszczać, to walka z wiatrakami. Prawo stoi po stronie drwali, którzy zresztą są jedynie pionkami w grze prowadzonej przez wielkie korporacje. To zwykli ludzie o przypadłości bardzo dla takowych typowej - konformizmie. Większość bohaterów, bojowników w sprawie drzew, też kiedyś taka była. Wyzwoliło ich dopiero poczucie celu, tak mocne, że nadawało całemu ich życiu sens.
Struktura książki jest nietypowa, tempo przyspiesza i zwalnia, a im bliżej końca, tym bardziej wątki się ze sobą przeplatają. Okładkowe porównanie do słojów drzewa wydaje się bardzo trafne.
Najbardziej żałuję, że na końcu książki nie zamieszczono bibliografii, z której autor czerpał wiedzę o drzewach. Jestem w temacie całkowitym laikiem, ale Powersowi udało się mnie zafascynować.
Wtręt osobisty:
*Czytając tę książkę, nie mogłam się pozbyć skojarzeń z utworem End of Flowers zespołu Diary of Dreams przez podobieństwo metafor:
"Ale głęboko pod ziemią żywoty ich wszystkich od dawna się łączą. To pokrewieństwo rozwinie się jak fabuła książki. Przeszłość zawsze wyjaśnia się w przyszłości" (str. 167)
"The future is my past. Take a risk. Survive" (Diary of Dreams"
Drzewa. Kwiaty. Tytuł oryginalny Listowieści brzmi The Overstory. End of Flowers. Game over.

Reasumując, jedna z lepszych powieści, jakie przeczytałam w ostatnich latach. Napisana pięknym językiem, pełna szacunku dla świata natury. Bardzo doceniam to, że to właśnie drzewa są tu głównymi bohaterami, a postaci, jak już wspomniałam, pozostają w ich cieniu. Nadzieja, że tego rodzaju manifest wpłynie na działania ludzkości to raczej marzenie ściętej głowy, ale dobrze czasem przeczytać coś w tym rodzaju, chociażby dla wzrostu własnej świadomości.

Powieść o drzewach i ludziach działających w ich cieniu. Ludziach, którzy na różnych etapach życia doznają swego rodzaju ekologicznego objawienia i próbują walczyć z masową wycinką drzew. Niestety, jak można było przypuszczać, to walka z wiatrakami. Prawo stoi po stronie drwali, którzy zresztą są jedynie pionkami w grze prowadzonej przez wielkie korporacje. To zwykli ludzie...

Dokładnie to, co było mi potrzebne do uporządkowania sobie wiadomości w zakresie teorii surrealizmu. Właściwie, pewnie dałabym nawet 10/10, gdyby nie język - niewiele pozycji, które w życiu czytałam dorównuje "Światopoglądowi surrealizmu" pod względem skomplikowania. Niemniej, bardzo się cieszę, że przebrnęłam przez tę barierę, bo poza tym jednym aspektem książka jest fenomenalna.

Dokładnie to, co było mi potrzebne do uporządkowania sobie wiadomości w zakresie teorii surrealizmu. Właściwie, pewnie dałabym nawet 10/10, gdyby nie język - niewiele pozycji, które w życiu czytałam dorównuje "Światopoglądowi surrealizmu" pod względem skomplikowania. Niemniej, bardzo się cieszę, że przebrnęłam przez tę barierę, bo poza tym jednym aspektem książka jest...