Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjemna i wciągająca lektura. Stworzony świat jest bardzo ciekawy, choć nie jest też wyjątkowo oryginalny. Autorka całkiem nieźle zagłębia się w jego szczegóły.

Wątek miłosny - jest naprawdę dobrze napisany*. Czuć iskrzenie pomiędzy bohaterami. Szkoda, że wątek związany ze nauką oraz relacje na linii główna bohaterka - smok nie zostały rozwinięte. Historia bardzo przewidywalna, ale może dlatego, że w swoim życiu przeczytałam już mnóstwo romantasy i fontasy. Nie jest to jednak wada.

Końcówka zupełnie niezaskakująca, choć satysfakcjonująca - autorka po drodze daje za dużo sygnałów, co może się stać.

Historia ma naprawdę potencjał, ale niepokoję się, że autorka przewidziała aż 5 części. Obawiam się, że Yarros przekombinuje z fabułą... Taką widzę tendencję w historiach, które przewidziane są na więcej niż trylogię.

*W kwestii porównań męskich postaci w romantasy do Rhysanda - myślę, że trzeba pogodzić się się z tym ACOTAR jest jedyny w swoim rodzaju. Naprawdę wtedy lepiej czyta się wszystkie inne książki ;)

Przyjemna i wciągająca lektura. Stworzony świat jest bardzo ciekawy, choć nie jest też wyjątkowo oryginalny. Autorka całkiem nieźle zagłębia się w jego szczegóły.

Wątek miłosny - jest naprawdę dobrze napisany*. Czuć iskrzenie pomiędzy bohaterami. Szkoda, że wątek związany ze nauką oraz relacje na linii główna bohaterka - smok nie zostały rozwinięte. Historia bardzo...

Opis bardzo zachęcający. Koncepcja świata magicznego ciekawa, dość innowacyjna w świecie romantasy. I to tyle. Bardzo się zawiodłam wykonaniem. Główna bohaterka, jak i postaci poboczne nie zachowują się logicznie. Praktycznie nie istnieje ciąg przyczynowo-skutkowy ich zachowań, tak aby zrozumień postępowanie bohaterów. Trudno się do nich przywiązać, czy też utożsamić. Mam za sobą mnóstwo romantasy, które - jak wiadomo - jest na bardzo różnym poziomie, ale bohaterowie, historia, język, zawsze coś przyciąga. Natomiast Słoneczny Gon uważam za coś niestrawnego. Męczyłam się czytając tę książkę. Właściwie to żałuję, że dotrwałam do jej końca. Na pewno nie sięgnę po kolejną część, jeśli w ogóle się pojawi...

Opis bardzo zachęcający. Koncepcja świata magicznego ciekawa, dość innowacyjna w świecie romantasy. I to tyle. Bardzo się zawiodłam wykonaniem. Główna bohaterka, jak i postaci poboczne nie zachowują się logicznie. Praktycznie nie istnieje ciąg przyczynowo-skutkowy ich zachowań, tak aby zrozumień postępowanie bohaterów. Trudno się do nich przywiązać, czy też utożsamić. Mam...

Nowelka warta uwagi. Zdecydowanie rzuca pełniejsze światło na postać Darklinga/Zmrocza. Bez wątpienia jest to pozycja do przeczytania po zakończeniu Trylogii Grisza.

Choć nigdy Zmrocz nie wydawał mi się zły (co więcej, większość z jego działań uważałam za logicznie uzasadnione i dążace do ochrony Grisz), Bardugo w nowelce jeszcze bardziej podkreśla, że Trylogia to nie jest czarno-biała opowieść, a sam Zmrocz jest postacią z wieloma odcieniami szarości.

Tym bardziej żałuję, że w Tryologii Bardugo nie pozostawiła więcej miejsca dla Zmrocza, dla pokazania jego perspektywy i motywacji, a co za tym idzie nie dala więcej czasu antenowego Zmroczowi i Alinie (ale wtedy zapewne trzeba byłoby zmienić koncept Trylogii ;)). Z nowelki można także wywnioskować, dlaczego i co zafascynowało Zmrocza w tak Alinie.

Nowelka warta uwagi. Zdecydowanie rzuca pełniejsze światło na postać Darklinga/Zmrocza. Bez wątpienia jest to pozycja do przeczytania po zakończeniu Trylogii Grisza.

Choć nigdy Zmrocz nie wydawał mi się zły (co więcej, większość z jego działań uważałam za logicznie uzasadnione i dążace do ochrony Grisz), Bardugo w nowelce jeszcze bardziej podkreśla, że Trylogia to nie jest...