Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak narazie jedyne opowiadanie Schmitta, które mi się nie podobało. Choć "nie podobało" to złe określenie. Książka była przeciętna, styl zupełnie, jakby nie tego samego autora. Były chwilę poruszenia, ale w porównaniu do jego wcześniejszych opowiadań, to naprawdę wypada słabo na ich tle..

Jak narazie jedyne opowiadanie Schmitta, które mi się nie podobało. Choć "nie podobało" to złe określenie. Książka była przeciętna, styl zupełnie, jakby nie tego samego autora. Były chwilę poruszenia, ale w porównaniu do jego wcześniejszych opowiadań, to naprawdę wypada słabo na ich tle..

Przyznam szczerze, że spodziewałam się o wiele gorszej książki, po opiniach znajomych. Wszyscy mówią, jaka ta książka nudna, jaka bezsensowna. Mi się raczej wydaje, że nawet jak wiele tematów poruszanych w niej, nie jest aktualnych, to mimo wszystko czasem S. Zeromski potrafi trafić w serca czytelników i zaskoczyć ich naprawdę wciągającym fragmentem. Książka jest pełna emocji. I nawet jeżeli my ich nie odczuwamy, jako ludzie XXI wieku, to za czasów Młodej Polski, nie dziwota, ze zawojował nią całą Polskę. Cieszę się, iż ją przeczytałam, bo przybliżyła mi sytuacje zaborów, przemian społecznych w tamtym czasie, no i oczywiście ukazała w bardzo delikatny sposób, iż młodzi ludzie od zawsze byli i będą się buntować, będą chętni nowych doznań, ale i też wierni swoim ideałom. Sama opowieść jest bardzo smutna, do moich ulubionych fragmentów należy rozdział z Jędrzejem Radkiem, a także Zygierem. Może nie jest to książka, która całkowicie zmieniła mój światopogląd, czy odcisnęła w mojej podświadomości jakieś piętno, lecz przyznam, że zła też nie jest. Przebrnęłam przez nią bezboleśnie, choć przyznam, że bardzo mozolnie się ją czyta. Jako lektura to wcale nie taki zły wybór.

Przyznam szczerze, że spodziewałam się o wiele gorszej książki, po opiniach znajomych. Wszyscy mówią, jaka ta książka nudna, jaka bezsensowna. Mi się raczej wydaje, że nawet jak wiele tematów poruszanych w niej, nie jest aktualnych, to mimo wszystko czasem S. Zeromski potrafi trafić w serca czytelników i zaskoczyć ich naprawdę wciągającym fragmentem. Książka jest pełna...

Co najmniej słaba. Nie, żebym tu strzelała mądrościami na temat tego jak się pisze kryminał, bo sama nie najlepiej się na tym znam. Jednak jak na tę autorkę, spodziewałam się czegoś z większą pompą. Po pierwsze fabuła, krótko mówiąc - leży. Początek, ciekawy. Emeryci wprowadzają się do nowego mieszkania, tajemnicza notka "Mary Jordan nie zmarła śmiercią naturalną", ale potem? Emeryci okazują się tajnymi szpiegami, jakby tego było mało - wcale jak byli tajni szpiedzy się nie zachowują. Już 7-letnie dziecko lepiej sobie dało radę z tym wszystkim, że bohaterzy, którzy niestety, nie odznaczali się sprytem. Wiele tu nie mam do powiedzenia, oprócz tego, że to jedna z gorszych książek, które udało mi się przeczytać.
Mimo to, wydaje mi się, że jednym z powodów, dla których książki nie lubię, jest to, iż za kryminałami nie przepadam. Dlatego, nie będę więcej zniechęcać. Może komuś, kto przepada za tym gatunkiem spodoba się i ta książka.

Co najmniej słaba. Nie, żebym tu strzelała mądrościami na temat tego jak się pisze kryminał, bo sama nie najlepiej się na tym znam. Jednak jak na tę autorkę, spodziewałam się czegoś z większą pompą. Po pierwsze fabuła, krótko mówiąc - leży. Początek, ciekawy. Emeryci wprowadzają się do nowego mieszkania, tajemnicza notka "Mary Jordan nie zmarła śmiercią naturalną", ale...