Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem pewna, czy wyczerpała mi się cierpliwość do Montgomerowskiej wizji świata i tych samych wyświechtanych motywów, czy te opowiadania naprawdę są tak słabe, ale ledwo przez tę cienką książeczkę przebrnęłam. Nie raz i nie dwa przechodziły mnie ciarki żenady, a apogeum nastąpiło w opowiadaniu, w którym mentor dziewczyny został po latach jej... Mężem. I wiem, że 100 lat temu realia były inne, ale niesmak pozostaje.

Nie jestem pewna, czy wyczerpała mi się cierpliwość do Montgomerowskiej wizji świata i tych samych wyświechtanych motywów, czy te opowiadania naprawdę są tak słabe, ale ledwo przez tę cienką książeczkę przebrnęłam. Nie raz i nie dwa przechodziły mnie ciarki żenady, a apogeum nastąpiło w opowiadaniu, w którym mentor dziewczyny został po latach jej... Mężem. I wiem, że 100...

Wspaniałe zwieńczenie serii. O ile pierwsze części będę zawsze wspominać z nostalgią, tak ta jest wyjątkowa. Nie potrafię sobie przypomnieć, czy jako dziecko dotarłam do końca całej serii o Ani, czy w którymś momencie zwątpiłam, jednak słuchając jej jako dorosła osoba, dotarły do mnie w całości okrucieństwo, smutek i tragizm ówczesnych wydarzeń. I niewątpliwie jest to przygnębiająca i ciężka część, jednak wolę ją zdecydowanie bardziej od trywialnych dziecięcych problemików z poprzednich.

Wspaniałe zwieńczenie serii. O ile pierwsze części będę zawsze wspominać z nostalgią, tak ta jest wyjątkowa. Nie potrafię sobie przypomnieć, czy jako dziecko dotarłam do końca całej serii o Ani, czy w którymś momencie zwątpiłam, jednak słuchając jej jako dorosła osoba, dotarły do mnie w całości okrucieństwo, smutek i tragizm ówczesnych wydarzeń. I niewątpliwie jest to...

Oj, jak ja dawno nie miałam problemu z wystawieniem oceny książce, tak tutaj po prostu nie wiem, jaka liczba gwiazdek byłaby sprawiedliwa. Bo z jednej strony wiem, że tu mnóstwo rzeczy nie gra; że żenadometr nie raz i nie dwa eksplodował; że jest to tak przeidealizowane i przesłodzone, że jednorożec patatający po tęczy wypada przy tym wręcz szaro. Ale z drugiej strony, czy mogę powiedzieć z ręką na sercu, że czytało mi się to źle, z trudnością, albo że ledwo przebrnęłam? Otóż nie - muszę się przyznać, że znalazłam w tej historii swoiste guilty pleasure, mile łechtające moją wewnętrzną nastolatkę spragnioną takich historii miłosnych. Bo czy mamy tutaj superprzystojnego Hiszpana, wysportowanego, umiejącego tańczyć i gotować, w skrócie ideał? Mamy, ideał bez skazy, bez najmniejszej wady. Czy mamy piękną, mądrą, samodzielną dziewczynę? Mamy, również ideał. Czy wiemy od samego początku, że para bohaterów mimo problemów za przeproszeniem z dupy, które możnaby rozwiązać jedną rozmową, na końcu i tak ze sobą będzie? Wiemy, ani przez sekundę nie ma wątpliwości. Czy jest rosnące napięcie, hiperromantyczne sceny, wyidealizowany świat? Są, na każdej stronie. No więc w czym problem? Ano w tym, że wszystko jest zbyt. Zbyt idealnie, zbyt słodko, zbyt przewidywalnie. I zbyt cringe'owo. Serio. Padają tam takie teksty, przy których coś mi się w środeczku skręcało. Poważnie, nie pamiętam, kiedy ostatnio trafiłam na równie żenujące opisy spraw "około intymnych". W tej chwili żałuję, że nie zrobiłam więcej screenów, ale zacytuję jeden fragment, żeby było wiadomo, o co chodzi. Ekhem, zaczynam: "Ale te spodnie... Wisiały mu nisko na biodrach, a materiał opinał jego nogi. Jego tak-bardzo-nienagie łydki. Jego twarde uda. I te dużo, dużo bardziej interesujące rzeczy, które wisiały tuż pomiędzy nimi". Albo w innej scenie: jesteśmy u progu wyczekiwanych przez całą książkę miłosnych uniesień, a oni sobie deklarują, że nie są chorzy na żadne choroby weneryczne xD Jak tu nie zakrztusić się pitą właśnie herbatą?
Co do problemów z tylnej części ciała, to niestety wywoływały one głównie przewracanie oczami, a nie realne współczucie. Och, jaki ja jestem niewystarczający dla tej idealnej dziewczyny, niczego nie mogę jej zaoferować! Ach, to tylko eksperyment, mój przyjacielu i współlokatorze! Bla, bla, bla. Podobno dorośli byli, więc jak na dorosłych przystało, wystarczyło p o r o z m a w i a ć, no ale wtedy książka miałaby z 50 stron.
Cóż, ogółem pewne plusy można znaleźć, ale gdyby co nieco podrasować, a inne rzeczy wygładzić, to mogłoby być zdecydowanie lepiej.

Oj, jak ja dawno nie miałam problemu z wystawieniem oceny książce, tak tutaj po prostu nie wiem, jaka liczba gwiazdek byłaby sprawiedliwa. Bo z jednej strony wiem, że tu mnóstwo rzeczy nie gra; że żenadometr nie raz i nie dwa eksplodował; że jest to tak przeidealizowane i przesłodzone, że jednorożec patatający po tęczy wypada przy tym wręcz szaro. Ale z drugiej strony, czy...