Jesteśmy społecznością, która kocha książki

... to whatever end.

... to whatever end.

Po przeczytaniu "Księżnej nazistów" uczucia mam mieszane. Z jednej strony jestem ogromnie usatysfakcjonowana wydobyciem na światło dzienne tej, jakże interesującej, postaci i jej życia. Z drugiej jednak strony dopadają mnie wątpliwości ze względu na styl napisania tej książki. Autor skacze z roku na rok, opisując rok 1939 wtrąca wydarzenia z 1944 - niekiedy trudno jest się zorientować, o którym roku tak naprawdę czytamy. Kolejnym minusem jest cały rozdział poświęcony przodkom autora, którzy, pomimo że odegrali w historii księżnej "jakąś" rolę [znali ją i przedstawili Rothermerowi], to nie zasłużyli moim zdaniem na tak wielkie miejsce w tej pozycji. Nie mogę również doszukać się sensu w rozdziale poświęconym miłości Jacka Kruse'a do luksusowych samochodów. Co jego pasje mają wspólnego z księżną Hohenlohe, tak naprawdę nie wie nikt.
Ogólnie rzecz biorąc "Księżna nazistów" pozostaje pozycją interesującą i zasługuje na uwagę wszystkich interesujących się historią. Z tym, że najbardziej wymagających czytelników może po prostu nie zadowolić.

Po przeczytaniu "Księżnej nazistów" uczucia mam mieszane. Z jednej strony jestem ogromnie usatysfakcjonowana wydobyciem na światło dzienne tej, jakże interesującej, postaci i jej życia. Z drugiej jednak strony dopadają mnie wątpliwości ze względu na styl napisania tej książki. Autor skacze z roku na rok, opisując rok 1939 wtrąca wydarzenia z 1944 - niekiedy trudno jest się...

Pan Stephen King w wydaniu... obyczajowym. Widząc okładkę i czytając tytuł "Joylandu" spodziewałam się czegoś więcej, zwłaszcza, że ostatnią książką tego autora, którą czytałam było już wspomniane "Dallas". Tło historii wręcz wymarzone dla dobrego, przydającego dreszczyku emocji, horroru. Demoniczny klaun, domy strachów, przerażająco skrzypiące zapomniane karuzele. A tu powieść o dojrzewaniu, z malutkim, naprawdę tycim dodatkiem w postaci "ducha". Ducha dziewczyny, który miał straszyć, ale nie spełniał swej roli zbyt dobrze. Również próba wplecenia tu elementów kryminału - śledztwa w sprawie tego niewyjaśnionego morderstwa - nie była zbyt... ekscytująca. Jedyną postacią, która naprawdę udało mi się polubić był Mike, choć było mi go żal. Devin strasznie mnie irytował, nie wiem co było tego powodem - może to irracjonalne przywiązanie do byłej dziewczyny.
Zakończenie napisane było dość zgrabnie, ale nie było zbytnio zaskakujące - tak naprawdę pozostało tylko dwóch, realnych podejrzanych.
Spodziewałam się po tej książce WIĘCEJ. Z drugiej strony byłam trochę nastawiona do niej negatywnie - od reklam, zachwytów i wyczekiwania dostawałam wręcz mdłości. Stephen King po raz kolejny mnie zaskoczył - wielka szkoda jednak, że nie było to zaskoczenie pozytywne.

Pan Stephen King w wydaniu... obyczajowym. Widząc okładkę i czytając tytuł "Joylandu" spodziewałam się czegoś więcej, zwłaszcza, że ostatnią książką tego autora, którą czytałam było już wspomniane "Dallas". Tło historii wręcz wymarzone dla dobrego, przydającego dreszczyku emocji, horroru. Demoniczny klaun, domy strachów, przerażająco skrzypiące zapomniane karuzele. A tu...