Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Parę razy zaczynałam serial na podstawie tej książki, jednak odrzuciła mnie opinia wielu osób, twierdzących, że to kolejna historia w stylu Zmierzchu. Odkładałam więc go na później, później, później... Aż do niedawna, kiedy to stwierdziłam, że najwyższy czas samemu się przekonać. I w dosłownie kilka dni skończyłam cztery sezony i ciągle mam ochotę oglądać. Za to książka... Nie zachwyciła mnie, mówiąc delikatnie. Jest ładnie i poprawnie napisana w przeciwieństwie do Zmierzchu, Elena ma charakter i jest najmocniejszą postacią tej historii, fabuła ma parę ciekawych sytuacji nie wykorzystanych w serialu. Ale reszta bohaterów? Postaci Katherine i Caroline wręcz zraniły me serce. Ich kreacja w książce, w porównaniu do serialu jest beznadziejna. To samo z Damonem i Stefano. O mojej ulubionej postaci czyli Klausie nawet nie będę pisać. Najprawdopodobniej gdybym najpierw przeczytała książkę, moja ocena byłaby wyższa. Jednakże muszę stwierdzić, że scenarzyści dokonali świetnej roboty i gdyby fabuła serialu byłaby idealnie wzorowana na książce, nie byłoby co oglądać. Krótko mówiąc, serial zdecydowanie trzy razy tak, a książkę można przeczytać, choćby po to, by zobaczyć jak to się wszystko zaczęło, jednakże nie oczekując fajerwerków :)

Parę razy zaczynałam serial na podstawie tej książki, jednak odrzuciła mnie opinia wielu osób, twierdzących, że to kolejna historia w stylu Zmierzchu. Odkładałam więc go na później, później, później... Aż do niedawna, kiedy to stwierdziłam, że najwyższy czas samemu się przekonać. I w dosłownie kilka dni skończyłam cztery sezony i ciągle mam ochotę oglądać. Za to...

Książka ta, jak dla mnie dzieli się jakby na dwie części. Pierwsza, kiedy akcja dzieje się w Atlantydzie, jest znośna. Choć nie porywa, czytając czujemy nadzieję, że jeszcze istnieje ratunek i powieść nie okaże się kompletną klapą. Niestety. Im dalej tym gorzej. Można odnieść wrażenie, że autorka sama zgubiła się w tej historii, z każdą kolejną kartką narasta niezgodność i chaos. Myślę, że chciała "upchnąć" za dużo informacji w tej mdłej historii.
Rzadko oceniam książki tak słabo, ponieważ staram się wyszukiwać tych dobrych stron. Staram się skupić przede wszystkim walorach literackich. Tutaj jednak odrzuciło mnie coś jeszcze. Sama jestem młoda i wiem co oznacza twórczość w tym wieku :P Jednak podniesienie tej powieści do rangi Eragona? Porównanie autorki do , cytuję "Szeherezady młodej literatury"? To chyba przesada i to spora. Odnoszę wrażenie, że mamy tutaj przerost formy nad treścią. Niestety ładna okładka i płytka ze specjalnie nagraną piosenką nie uczynią z książki arcydzieła :)

Książka ta, jak dla mnie dzieli się jakby na dwie części. Pierwsza, kiedy akcja dzieje się w Atlantydzie, jest znośna. Choć nie porywa, czytając czujemy nadzieję, że jeszcze istnieje ratunek i powieść nie okaże się kompletną klapą. Niestety. Im dalej tym gorzej. Można odnieść wrażenie, że autorka sama zgubiła się w tej historii, z każdą kolejną kartką narasta niezgodność i...

"Aryman mści się" czyli jak od nudnych lektur szkolnych przejść do literackich perełek. Stefan Żeromski to jedno z odkryć mojego życia. Smutne jest tylko to, że gdyby nie usilne namowy pewnej pani bibliotekarki dalej tkwiłabym w przekonaniu, że nazwisko Żeromski=nuda, po dość niemiłym obowiązku przeczytania "Syzyfowych prac".

"Aryman mści się" czyli jak od nudnych lektur szkolnych przejść do literackich perełek. Stefan Żeromski to jedno z odkryć mojego życia. Smutne jest tylko to, że gdyby nie usilne namowy pewnej pani bibliotekarki dalej tkwiłabym w przekonaniu, że nazwisko Żeromski=nuda, po dość niemiłym obowiązku przeczytania "Syzyfowych prac".