Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwie sprawy do załatwienia. Opinia i prośba. Zacznę od opinii. Pierwszy tom był całkiem niezły. Co na plus:
+świat przedstawiony (Toruń z stroną realną i magiczną, mieszkańcy różnego typu, nawet funkcjonowanie różnych systemów religijnych)

+bohaterowie - Dora Wilk, Miron i Joshua - osobno są ciekawymi postaciami z ciekawym rozwojem - diabeł przyjaciel, anioł stróż i wiedźma policjantka

+historia - niewymagająca, nieambitna, choć przyjemna i nieźle mnie wkręciła

Nie jest źle.

Co na minus:
-bohaterowie - Dora Wilk, Miron, Joshua - razem to jest dramat. Rozumiem, że siłą napędową wielu istot magicznym będzie dotyk, że bliskość jest ważna, ale tutaj autorka popłynęła w świat fantazji, której nie lubię ani nie oczekuję od książek fantasy. W obecności swoich towarzyszy, w warunkach domowych Dora Wilk musi powstrzymywać się od brudnych myśli nt. swoich przyjaciół, oboje zresztą mają to samo z Dorą. Skonsumowanie ich związku wisi na włosku za każdym razem, gdy bohaterowie siedzą w domowych pieleszach. Tak więc mamy - zgryzanie warg (koniecznie do krwi), wbijanie paznokci w wewnętrzną stronę dłoni (koniecznie do krwi), odpędzanie brudnych myśli poprzez wstrząsanie głową, odpędzanie mocy i boss całego zamieszania - pąsy na policzkach (głównie Dory i jej anioła). Tego się nie da czytać. Ciągłe zapewnienia o przyjaźni a z drugiej strony chęć seksu w tej konfiguracji. Do tego niestety w każdym rozdziale oni się w trójkę tulą, przytulają, całują i ok. Rozumiem, ale mam wrażenie, że autorka zrobiła z tego trójkąta i tych wszystkich "niesamowitych", "popiep***nych", "metafizycznych" relacji główną oś książki co dla mnie jest nużące. Przymykałem to w pierwszym tomie, drugiego niestety nie doczytałem. Ilość tego minusa w książce jest tak bardzo duża, że mnie odrzuciło i nie wrócę do tego cyklu i mi szkoda. Naprawdę szkoda.

Prośba:
Proszę o informację, czy cykl o Nikicie i Witkacym też ma w każdym rozdziale duże fragmenty opisujących "inne czynności seksualne" stosowane wobec siebie przez głównych bohaterów? Bo chętnie bym przeczytał, ale nie chce mi się zaczynać czegoś co mnie zmęczy tak jest Dora Wilk et consortes, Pozdrawiam.

Dwie sprawy do załatwienia. Opinia i prośba. Zacznę od opinii. Pierwszy tom był całkiem niezły. Co na plus:
+świat przedstawiony (Toruń z stroną realną i magiczną, mieszkańcy różnego typu, nawet funkcjonowanie różnych systemów religijnych)

+bohaterowie - Dora Wilk, Miron i Joshua - osobno są ciekawymi postaciami z ciekawym rozwojem - diabeł przyjaciel, anioł stróż i...

Ciekawy styl, ciekawa opowieść. Trochę Lovecraft, trochę Martin. Jedna z niewielu książek o wampirach, które mi się podobają. Pięknie wydana. Brawo Mag!

Ciekawy styl, ciekawa opowieść. Trochę Lovecraft, trochę Martin. Jedna z niewielu książek o wampirach, które mi się podobają. Pięknie wydana. Brawo Mag!

Brandona Sandersona odkryłem rok temu, kiedy na urodziny dostałem Słowa Światłości. Nie byłem przekonany, ociągałem się, zaczynałem i kończyłem kilkukrotnie. W końcu udało mi się przebrnąć przez pierwsze rozdziały. No i przepadłem. Od tego momentu zostałem neofitą Cosmere. I podobnie jak każdy neofita, zabrałem się za zgłębianie całego tematu Cosmere z radykalnością, żarliwością i fanatyzmem. Do tej pory przeczytałem wszystkie książki Sandersona osadzone w Cosmere i na bieżąco przeglądam strony poświęcone ciekawostkom.

Będę punktował.

Plusy
1. System magii (to nie do końca dobre określenie, piszę tak na potrzeby recenzji).
2. Charakterystyczna dla Sandersona dbałość o szczegóły - religie, system rządów, historia, dialogi itp.
3. Tajemnice, które nie zostają rozwiązane. Część z nich da się rozwikłać czytając całość powieści Sandersona rozgrywające się w Cosmere, część wciąż czeka na rozwiązanie (Hoid jest moim faworytem).
4. Rewelacyjne postacie, bardzo dobrze wykreowane (zarówno główne jak i drugoplanowe).
5. Epickie zakończenie.
6. Czytając te książki, czytelnik ma wrażenie, że wszystkie potyczki, wojny, przygody są zaledwie ułamkiem czegoś większego - i to jest racja, ale żeby wiedzieć o co chodzi (a przynajmniej wiedzieć nieco więcej), trzeba przeczytać pozostałe książki osadzonych w Cosmere.
7. Kontynuacja, cykl Wax i Wayne, rozgrywająca się ok 300 lat po wydarzeniach z pierwszej trylogii.
8. Dodatki - Ars Arcanum.

Minusy
1. Niekiedy dłużyły mi się fragmenty dt. Vin (jej rozważania na temat swojej osobowości i życiowych decyzji).

Zaznaczam, że każdy cykl napisany przez Sandersona można czytać osobno, bez znajomości pozostałych. Są to osobne historie, mające wspólne wątki, które nie mają znaczenia dla historii, która ma miejsce w cyklu. Czasem chodzi o postać, czasem o przedmiot, czasem wspomnienie jakiegoś wydarzenia.

Mam wrażenie, że Sanderson ma coś z głową. I myślę, że (może się mylę, może wyolbrzymiam) ma szanse stać się kimś w stylu Tolkiena (który też miał coś z głową). Rozmach, oryginalność, epickość, styl, dbałość o szczegóły i (nie zawaham się użyć tego słowa) genialne łączenie się historii z Cosmere na pewno gwarantuje mu miejsce wśród panteonu pisarzy fantasy.

Na pochwałę zasługuje również wydawnictwo MAG, które wydaje książki Sandersona osadzone w Cosmere - twarde oprawy i piękne ilustracje. Prezentuje się elegancko na regale ; )

Brandona Sandersona odkryłem rok temu, kiedy na urodziny dostałem Słowa Światłości. Nie byłem przekonany, ociągałem się, zaczynałem i kończyłem kilkukrotnie. W końcu udało mi się przebrnąć przez pierwsze rozdziały. No i przepadłem. Od tego momentu zostałem neofitą Cosmere. I podobnie jak każdy neofita, zabrałem się za zgłębianie całego tematu Cosmere z radykalnością,...