Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chmury...Istnieję nieświadomie i umrę niechcący. Jestem przerwą miedzy tym czym jestem, i tym czym nie jestem, między tym o czym marzę, i tym, co zrobiło ze mnie życie, abstrakcją i cielesną przeciętnością rzeczy nijakich, pośród których ja też jestem nijaki.

Chmury...Istnieję nieświadomie i umrę niechcący. Jestem przerwą miedzy tym czym jestem, i tym czym nie jestem, między tym o czym marzę, i t...

Ja za dnia jestem niczym, nocą zaś jestem sobą.

Ja za dnia jestem niczym, nocą zaś jestem sobą.

Męczy mi zresztą wszelka myśl o konieczności kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad przez kogoś znajomego wywołuje u mnie trudny do określenia lęk. Myśl o jakimkolwiek społecznym obowiązku - pójściu na pogrzeb, zajęciu się wraz z innym urzędnikiem jakimś problemem w biurze, odebraniu z dworca jakiejś znajomej bądź nieznajomej osoby - sama ta ewentualność gnębi przez cały dzień mój umysł, a czasami zaczynam się tym martwić już dzień wcześniej i źle śpię(...).

Męczy mi zresztą wszelka myśl o konieczności kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad przez kogoś znajomego wywołuje u mnie trudny do ...

Mamy tylko to, z czego rezygnujemy. Dzisiaj świat należy tylko do głupich, nieczułych i porywczych. Prawo do życia i zwyciężania zdobywa się niemal tą samą drogą, jaką zdobywa się skierowanie do szpitala psychiatrycznego; niezdolnością myślenia, niemoralnością i nadpobudliwością.

Mamy tylko to, z czego rezygnujemy. Dzisiaj świat należy tylko do głupich, nieczułych i porywczych. Prawo do życia i zwyciężania zdobywa się...

Są świnie, które brzydzą się własnym świństwem, ale nie uciekają przed nim z powodu tej samej skrajności doznania, która sprawia, że przerażony człowiek nie ucieka przed zagrożeniem. Są świnie przeznaczenia - jak ja - które nie uciekają przed codzienną banalnością, bo hipnotyzuje je własna niemoc. Są ptaki zafascynowane myślą węża; muchy, które idą po gałęzi, niczego nie widząc, aż znajdą się w lepkim zasięgu języka kameleona. Tak samo i ja prowadzę powoli na spacer po gałęzi drzewa zwyczajności moją świadomą nieświadomość. Tak samo i ja prowadzę na spacer moje przeznaczenie, które idzie naprzód, chociaż ja nie idę; mój czas, który płynie, chociaż ja stoję w miejscu. Nic mnie nie ratuje przed monotonią oprócz tych krótkich komentarzy na jej temat. Zadowalam się tym, że moja cela ma szyby wewnątrz krat i piszę na szkle, w kurzu konieczności, moje imię wielkimi literami; codzienny podpis mojego paktu ze śmiercią. Ze śmiercią? Nie, nawet nie ze śmiercią. Kto żyje tak jak ja, nie umiera: kończy, więdnie, rozkłada się. Miejsce, w którym stał, trwa, kiedy on w nim nie stoi, ulica, którą chodził, trwa, kiedy go na niej nie widać, dom, w którym mieszkał, jest zamieszkany przez kogoś innego. Oto wszystko i nazywamy to nicością; jednak nawet tej tragedii negacji nie możemy wystawić, licząc na aplauz, bo nawet nie mamy pewności, że to jest nicość - my, rośliny zarówno prawdy, jak życia, kurz, który jest zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz szyb, wnuki Przeznaczenia i pasierbowie Boga, który poślubił Wieczną Noc, kiedy została wdową po Chaosie, naszym prawdziwym ojcu.

Są świnie, które brzydzą się własnym świństwem, ale nie uciekają przed nim z powodu tej samej skrajności doznania, która sprawia, że przeraż...

W końcu, Jakie życie zrobiłem z życia? Żadne. Tylko przerwy, Tylko przybliżenia, Tylko spektakl nieregularności i absurdu, Tylko nic...

W końcu, Jakie życie zrobiłem z życia? Żadne. Tylko przerwy, Tylko przybliżenia, Tylko spektakl nieregularności i absurdu, Tylko nic...

Ostatecznie kim jestem, kiedy się nie bawię? Biedną sierotą porzuconą na ulicy Odczuć, dygocącą z zimna na rogach Rzeczywistości, zmuszoną do spania na schodach Smutku i do jedzenia chleba rzucanego przez Fantazję.

Ostatecznie kim jestem, kiedy się nie bawię? Biedną sierotą porzuconą na ulicy Odczuć, dygocącą z zimna na rogach Rzeczywistości, zmuszoną d...

W samotności potrafię obmyślać dowcipne uwagi, błyskawicznie riposty na coś, czego nikt nie powiedział, fajerwerki błyskotliwych dysput prowadzonych z nikim, jednak wszystko to przepada, kiedy staję przed innym organizmem - tracę wówczas inteligencję, tracę zdolność mówienia i po upływie kwadransa czuję już tylko senność. Tak, rozmowa z ludźmi sprawia, że chce mi się spać. Tylko moi widmowi i zmyśleni przyjaciele, tylko moje rozmowy odbywane we śnie są prawdziwą rzeczywistością i mają pewne zarysy; i to w nich objawia się błyskotliwość, jak obraz w lustrze.

W samotności potrafię obmyślać dowcipne uwagi, błyskawicznie riposty na coś, czego nikt nie powiedział, fajerwerki błyskotliwych dysput prow...

Dzisiaj jestem ascetą w mojej religii siebie. Filiżanka kawy, papieros i marzenia zastępują mi doskonale wszechświat z jego gwiazdami, pracę, miłość, nawet piękno i sławę. W zasadzie nie potrzebuję zewnętrznych bodźców. Opium mam w duszy. Jakie mam marzenia? Nie wiem. Zmusiłem się do osiągnięcia stanu, w którym już nawet nie wiem, o czym myślę, o czym śnię, jakiej doświadczam wizji. Wydaje mi się, że marzę z coraz większego oddalenia, zawsze o czymś mętnym, niedokładnym, nie dającym się wizualizować. Nie tworzę teorii na temat życia. Nie wiem, czy jest dobre, czy złe i nie zastanawiam się nad tym. Dla moich oczu jest ciężkie i smutne, i poprzetykane cudownymi snami. Co mnie to obchodzi, jakie jest dla innych?

Dzisiaj jestem ascetą w mojej religii siebie. Filiżanka kawy, papieros i marzenia zastępują mi doskonale wszechświat z jego gwiazdami, pracę...