Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Chmury...Istnieję nieświadomie i umrę niechcący. Jestem przerwą miedzy tym czym jestem, i tym czym nie jestem, między tym o czym marzę, i tym, co zrobiło ze mnie życie, abstrakcją i cielesną przeciętnością rzeczy nijakich, pośród których ja też jestem nijaki.

Chmury...Istnieję nieświadomie i umrę niechcący. Jestem przerwą miedzy tym czym jestem, i tym czym nie jestem, między tym o czym marzę, i tym, co zrobiło ze mnie życie, abstrakcją i cielesną przeciętnością rzeczy nijakich, pośród których ja też jestem nijaki.

Ja za dnia jestem niczym, nocą zaś jestem sobą.

Ja za dnia jestem niczym, nocą zaś jestem sobą.

Męczy mi zresztą wszelka myśl o konieczności kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad przez kogoś znajomego wywołuje u mnie trudny do określenia lęk. Myśl o jakimkolwiek społecznym obowiązku - pójściu na pogrzeb, zajęciu się wraz z innym urzędnikiem jakimś problemem w biurze, odebraniu z dworca jakiejś znajomej bądź nieznajomej osoby - sama ta ewentualność gnębi przez cały dzień mój umysł, a czasami zaczynam się tym martwić już dzień wcześniej i źle śpię(...).

Męczy mi zresztą wszelka myśl o konieczności kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad przez kogoś znajomego wywołuje u mnie trudny do określenia lęk. Myśl o jakimkolwiek społecznym obowiązku - pójściu na pogrzeb, zajęciu się wraz z innym urzędnikiem jakimś problemem w biurze, odebraniu z dworca jakiejś znajomej bądź nieznajomej osoby - sama ta ewentualność gnębi przez cał...

Mamy tylko to, z czego rezygnujemy. Dzisiaj świat należy tylko do głupich, nieczułych i porywczych. Prawo do życia i zwyciężania zdobywa się niemal tą samą drogą, jaką zdobywa się skierowanie do szpitala psychiatrycznego; niezdolnością myślenia, niemoralnością i nadpobudliwością.

Mamy tylko to, z czego rezygnujemy. Dzisiaj świat należy tylko do głupich, nieczułych i porywczych. Prawo do życia i zwyciężania zdobywa się niemal tą samą drogą, jaką zdobywa się skierowanie do szpitala psychiatrycznego; niezdolnością myślenia, niemoralnością i nadpobudliwością.

Są świnie, które brzydzą się własnym świństwem, ale nie uciekają przed nim z powodu tej samej skrajności doznania, która sprawia, że przerażony człowiek nie ucieka przed zagrożeniem. Są świnie przeznaczenia - jak ja - które nie uciekają przed codzienną banalnością, bo hipnotyzuje je własna niemoc. Są ptaki zafascynowane myślą węża; muchy, które idą po gałęzi, niczego nie widząc, aż znajdą się w lepkim zasięgu języka kameleona. Tak samo i ja prowadzę powoli na spacer po gałęzi drzewa zwyczajności moją świadomą nieświadomość. Tak samo i ja prowadzę na spacer moje przeznaczenie, które idzie naprzód, chociaż ja nie idę; mój czas, który płynie, chociaż ja stoję w miejscu. Nic mnie nie ratuje przed monotonią oprócz tych krótkich komentarzy na jej temat. Zadowalam się tym, że moja cela ma szyby wewnątrz krat i piszę na szkle, w kurzu konieczności, moje imię wielkimi literami; codzienny podpis mojego paktu ze śmiercią. Ze śmiercią? Nie, nawet nie ze śmiercią. Kto żyje tak jak ja, nie umiera: kończy, więdnie, rozkłada się. Miejsce, w którym stał, trwa, kiedy on w nim nie stoi, ulica, którą chodził, trwa, kiedy go na niej nie widać, dom, w którym mieszkał, jest zamieszkany przez kogoś innego. Oto wszystko i nazywamy to nicością; jednak nawet tej tragedii negacji nie możemy wystawić, licząc na aplauz, bo nawet nie mamy pewności, że to jest nicość - my, rośliny zarówno prawdy, jak życia, kurz, który jest zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz szyb, wnuki Przeznaczenia i pasierbowie Boga, który poślubił Wieczną Noc, kiedy została wdową po Chaosie, naszym prawdziwym ojcu.

Są świnie, które brzydzą się własnym świństwem, ale nie uciekają przed nim z powodu tej samej skrajności doznania, która sprawia, że przerażony człowiek nie ucieka przed zagrożeniem. Są świnie przeznaczenia - jak ja - które nie uciekają przed codzienną banalnością, bo hipnotyzuje je własna niemoc. Są ptaki zafascynowane myślą węża; muchy, które idą po gałęzi, niczego nie widząc...

W końcu, Jakie życie zrobiłem z życia? Żadne. Tylko przerwy, Tylko przybliżenia, Tylko spektakl nieregularności i absurdu, Tylko nic...

W końcu, Jakie życie zrobiłem z życia? Żadne. Tylko przerwy, Tylko przybliżenia, Tylko spektakl nieregularności i absurdu, Tylko nic...

Ostatecznie kim jestem, kiedy się nie bawię? Biedną sierotą porzuconą na ulicy Odczuć, dygocącą z zimna na rogach Rzeczywistości, zmuszoną do spania na schodach Smutku i do jedzenia chleba rzucanego przez Fantazję.

Ostatecznie kim jestem, kiedy się nie bawię? Biedną sierotą porzuconą na ulicy Odczuć, dygocącą z zimna na rogach Rzeczywistości, zmuszoną do spania na schodach Smutku i do jedzenia chleba rzucanego przez Fantazję.

W samotności potrafię obmyślać dowcipne uwagi, błyskawicznie riposty na coś, czego nikt nie powiedział, fajerwerki błyskotliwych dysput prowadzonych z nikim, jednak wszystko to przepada, kiedy staję przed innym organizmem - tracę wówczas inteligencję, tracę zdolność mówienia i po upływie kwadransa czuję już tylko senność. Tak, rozmowa z ludźmi sprawia, że chce mi się spać. Tylko moi widmowi i zmyśleni przyjaciele, tylko moje rozmowy odbywane we śnie są prawdziwą rzeczywistością i mają pewne zarysy; i to w nich objawia się błyskotliwość, jak obraz w lustrze.

W samotności potrafię obmyślać dowcipne uwagi, błyskawicznie riposty na coś, czego nikt nie powiedział, fajerwerki błyskotliwych dysput prowadzonych z nikim, jednak wszystko to przepada, kiedy staję przed innym organizmem - tracę wówczas inteligencję, tracę zdolność mówienia i po upływie kwadransa czuję już tylko senność. Tak, rozmowa z ludźmi sprawia, że chce mi się spać. Tylk...

Dzisiaj jestem ascetą w mojej religii siebie. Filiżanka kawy, papieros i marzenia zastępują mi doskonale wszechświat z jego gwiazdami, pracę, miłość, nawet piękno i sławę. W zasadzie nie potrzebuję zewnętrznych bodźców. Opium mam w duszy. Jakie mam marzenia? Nie wiem. Zmusiłem się do osiągnięcia stanu, w którym już nawet nie wiem, o czym myślę, o czym śnię, jakiej doświadczam wizji. Wydaje mi się, że marzę z coraz większego oddalenia, zawsze o czymś mętnym, niedokładnym, nie dającym się wizualizować. Nie tworzę teorii na temat życia. Nie wiem, czy jest dobre, czy złe i nie zastanawiam się nad tym. Dla moich oczu jest ciężkie i smutne, i poprzetykane cudownymi snami. Co mnie to obchodzi, jakie jest dla innych?

Dzisiaj jestem ascetą w mojej religii siebie. Filiżanka kawy, papieros i marzenia zastępują mi doskonale wszechświat z jego gwiazdami, pracę, miłość, nawet piękno i sławę. W zasadzie nie potrzebuję zewnętrznych bodźców. Opium mam w duszy. Jakie mam marzenia? Nie wiem. Zmusiłem się do osiągnięcia stanu, w którym już nawet nie wiem, o czym myślę, o czym śnię, jakiej doświadczam w...