Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Uniwersum Griszów ostatnimi czasy stało się bardzo popularne — gdzie się nie obejrzę, ludzie piszą o duologii Wron, a sama "Cień i Kość" doczekała się swojej netflixowej adaptacji. Nie ukrywam też, że jednym z powodów, dla których bardzo chciałam przeczytać (a przy okazji też posiadać) tę serię jest śliczna grafika na okładkach. Tak czy siak, zrobiłam sobie wczesny prezent świąteczny i rozpoczęłam przygodę z książkami Bardugo.

"Cień i Kość" jest pierwszym dziełem tej autorki; historią Aliny, dziewczyny która wychowywała się w sierocińcu wraz ze swoim najlepszym przyjacielem, Malem. Razem wstępują do armii, przy czym to Alina zawsze skrywała się w cieniu. Pozornie przeciętna kartografka okazuje się być pierwszą od dawna Przywoływaczką Światła — tym sposobem nasza główna bohaterka ląduje w pałacu griszów, gdzie ma być wyszkolona na czarodziejkę z prawdziwego zdarzenia pod okiem Darklinga (lub, jak kto woli wedle polskiego tłumaczenia, Zmrocza).

Na wstępie chciałabym powiedzieć, że nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z tą książką — ani w serialowej formie, ani w oryginalnym polskim tłumaczeniu, stąd też żadne "tłumaczeniowe nowinki" mi nie przeszkadzały. Pierwszy tom trylogii jest króciutki i przystępny w swoim stylu, dzięki czemu skończyłam go naprawdę szybko. Urzekł mnie sposób, w jaki zbudowano świat przedstawiony bazowany na rosyjskiej kulturze; nie jest to dość szczególnie spotykanego, a Bardugo udało się ze swojego pomysłu porządnie wybrnąć. Fabularnie historia przynosiła mi na myśl skojarzenia z anime "Attack on Titan" — mamy tutaj wojnę, tajemnice stworzenia zagrażające ludzkości oraz młodziutkich żołnierzy.

Jednocześnie mam wrażenie, że "Cień i Kość" — jako powieść z gatunku fantastyki — jest stanowczo za krótka. Niecałe trzysta stron to za mało, by zbudować świat oraz zapoznać czytelnika z postaciami, którym powinniśmy w pewnym momencie współczuć. Nie twierdzę tutaj, że Alina jest złą protagonistką (chociaż fakt faktem, niektóre z jej wyborów idzie nieźle kwestionować), czy że jej więź z Malem tudzież Darklingiem jest kiepska. Po prostu autorka daje nam zbyt mało czasu na bliskie poznanie bohaterów; wydarzenia idą szybkim ciągiem, przez co z nikim nie idzie się porządnie zżyć. Emocjonalnie nie czułam się porwana.

Niemniej, "Cień i Kość" to dobry debiut. Książka nie jest idealna, ale wierzę że stanowi ciekawy wstęp do całego uniwersum griszów, na którym bazowane są kolejne twory.

Uniwersum Griszów ostatnimi czasy stało się bardzo popularne — gdzie się nie obejrzę, ludzie piszą o duologii Wron, a sama "Cień i Kość" doczekała się swojej netflixowej adaptacji. Nie ukrywam też, że jednym z powodów, dla których bardzo chciałam przeczytać (a przy okazji też posiadać) tę serię jest śliczna grafika na okładkach. Tak czy siak, zrobiłam sobie wczesny prezent...