Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wydanie kieszonkowe. 827 stron. I... o 400 stron jak dla mnie za dużo.

Roberta "Bobbi" Anderson podczas spaceru ze swoim pupilem potyka się o coś wystającego z ziemi. Początkowo myśli, że to może jakaś puszka, ale im dalej kopie tym obiekt się powiększa. Im bardziej odsłania obiekt zakopany w ziemi, tym bardziej niesamowite rzeczy zaczynają dziać się w miasteczku.

Przyznam, że jak na ilość stron do przeczytania poszło mi nawet szybko, a jestem z typu, który wolno czyta. W międzyczasie zdążyłam przeczytać dwie inne książki, a także obejrzeć film jaki nakręcono na podstawie "Stukostrachów".

Nadmiar informacji po prostu przytłacza. Niektórzy bohaterowie wprowadzeni nie wiadomo po co, brak jakiegokolwiek sensownego połączenia z tym co się aktualnie dzieje. Mamy opis czynności danego bohatera i w tym samym czasie masę innych wątków, że czasami szło się pogubić. Fabuła ciekawa, ale przez te niekończące się opisy człowiek zaczyna wątpić czy kolejne strony przyniosą rozwiązanie danej akcji, której zakończenia oczekuje już od blisko kilkudziesięciu stron. Ostatnie 60 stron to było naprawdę wyzwanie! Już myślałam, że polegnę, ale udało mi się ją ukończyć.

Choć stron i opisów jest dużo za dużo, książkę czytało się przyjemnie. Były fragmenty, które potrafiły rozśmieszyć, determinacja Garda jest naprawdę nieprawdopodobna. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że początkowo może nie wzbudzać sympatii, ale pod koniec... człowiek nie ma innego wyjścia jak tylko go polubić.

Osobiście bardziej podobało mi się zakończenie w filmie.

Cóż jeszcze mogłabym powiedzieć. Patrzcie pod nogi podczas spacerów w lesie. Zwłaszcza takim lesie, o którym krążą dziwne opowieści. I co najważniejsze, nigdy nie próbujcie niczego wykopywać, bo nigdy nie wiadomo co w takim lecie można znaleźć.

Wydanie kieszonkowe. 827 stron. I... o 400 stron jak dla mnie za dużo.

Roberta "Bobbi" Anderson podczas spaceru ze swoim pupilem potyka się o coś wystającego z ziemi. Początkowo myśli, że to może jakaś puszka, ale im dalej kopie tym obiekt się powiększa. Im bardziej odsłania obiekt zakopany w ziemi, tym bardziej niesamowite rzeczy zaczynają dziać się w miasteczku....

Kobieta - żona, która w okresie swojego małżeństwa doznała bardzo wiele cierpienia i upokorzenia. Były mąż, który pomimo zakazu zbliżania, nadal ją nęka. Kochanek, a właściwie obecny partner. I plan. Plan, który miał rozwiązać jeden główny problem - jego. Plan zbrodni prawie doskonałej. Morderstwo, które miało zostać uznane za nieszczęśliwy wypadek. I wszystko diabli wzięli, ponieważ był tam on, ten trzeci. Który ich odnalazł, który wiedział i który zabrał ich na przejażdżkę. Przejażdżkę, która w porównaniu z konsekwencjami w związku z popełnionym morderstwem okazała się być czymś o wiele, wiele gorszym. Można by ją uznać na bilet w jedną stronę prosto do samego piekła.

Poszłam do biblioteki po "Dziewczynę z sąsiedztwa", której jak zwykle nie dostałam. Dlatego, kiedy zobaczyłam inną pozycją tego autora - "Przejażdżkę" postanowiłam ją wypożyczyć. Początkowo czytało się normalnie jeśli można użyć takiego słowa, natomiast końcówka przypominała mi strzelankę. I tym się rozczarowałam. Potem trafiłam na "O pisaniu Przejażdżki" i zrobiło mi się jeszcze bardziej smutno bo proces tworzenia głównego bohatera był nawet ciekawy. A potem doszłam do opowiadania "Chwasty" i było już tylko gorzej.

Kobieta, siostra, przyszła żona. Kobieta, która wydawałoby się kompletnie pozbawiona uczuć, czytając czyny, których się dopuściła. Mężczyzna, przyszły mąż i gwałciciel. Dobrana para w złym znaczeniu tego słowa. Jeden nakręcający drugiego. A wszystkie czyny uwiecznione na taśmach...

Kobieta - żona, która w okresie swojego małżeństwa doznała bardzo wiele cierpienia i upokorzenia. Były mąż, który pomimo zakazu zbliżania, nadal ją nęka. Kochanek, a właściwie obecny partner. I plan. Plan, który miał rozwiązać jeden główny problem - jego. Plan zbrodni prawie doskonałej. Morderstwo, które miało zostać uznane za nieszczęśliwy wypadek. I wszystko diabli...

"Chemia śmierci" już za mną, przeczytana jako ostatnia, chociaż to ona rozpoczyna cykl. Mimo zapewnień w ostatniej części, że każdą powieść o dr Hunterze można przeczytać oddzielnie i w dowolnej kolejności mam co do tego duże wątpliwości.

Cykl przygód rozpoczęłam od drugiej części, która mnie wciągnęła. Podobnie było z trzecią i czwartą, ale nie z pierwszą... Czegoś mi brakowało, coś było nie tak, możliwe, że samo zachowanie dr Huntera, którego tak polubiłam różniło się od tego, które poznałam w kolejnych tomach. Chciał uciec od tego co go spotkało, chciał zamknąć pewien rozdział swojej przeszłości. Tylko problem w tym, że od przeszłości nie da się uciec. Wraca w najmniej oczekiwanym momencie, zwłaszcza wtedy, gdy próbujesz ją zostawić za sobą.

Choć naprawdę trudno byłoby mi przez ten tom przejść, nie mogę powiedzieć, że zwrot akcji na końcu naprawdę mnie zaskoczył. Osobom, które darowały sobie kolejne części przygód doktora po pierwszej części zachęcam do kolejnych, bo są zdecydowanie bardziej ciekawe i wciągające.

"Chemia śmierci" już za mną, przeczytana jako ostatnia, chociaż to ona rozpoczyna cykl. Mimo zapewnień w ostatniej części, że każdą powieść o dr Hunterze można przeczytać oddzielnie i w dowolnej kolejności mam co do tego duże wątpliwości.

Cykl przygód rozpoczęłam od drugiej części, która mnie wciągnęła. Podobnie było z trzecią i czwartą, ale nie z pierwszą... Czegoś mi...