Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Jak rozpadająca się tama..."
"Zejście49" nie weszło od samego początku. Powiem więcej, byłem lekko rozczarowany i znudzony. Ale potem... Książkę można porównać wielkiej tamy, która zaczyna pękać. Intro jest raczej mało widowiskowe, pojawia się rysa przez którą nieśpiesznie przesącza się woda. Z biegiem czasu szczelina powiększa się a cieczy wali coraz więcej, aż do spektakularnego zniszczenia. Jeżeli początek kogokolwiek nie odtrąci, to ma w ręku prawdziwą petardę. Taką która urywa obie ręce i nogi przy samej... mniejsza o szczegóły. Autor ma niezłą wyobraźnię. Niekiedy trudno ogarnąć jej bogactwo, bowiem często wykracza poza ramy, które narzuca sobie szary człowiek. Historia ma niezły klimat. Przytłaczający i tajemniczy zarazem. Nawet nie wiesz, kiedy stałeś się jego wielbicielem. Akcja jest jak śniegowa kula... albo wspomniana tama. Czyli możecie sobie wyobrazić jak to działa. Nie ma tu lewych pomysłów, wypełniaczy, treści ze sklejki i dłużyzn (przeczę lekko sobie - początek). Jest się czym delektować. Książka to SF - teraz się popiszę szufladkowaniem: naukowo-retro. Mamy więc umiarkowane cuda techniki, ale są niezłe jazdy z rzeczywistością. Ciekawym elementem jest wplatanie gadżetów z przeszłości, nawet dla mnie już minionej- jakim są np kasety VHS. Przyznam się szczerze, że tak zlały mi się z klimatem te smaczki, że przestałem je odróżniać. Tak niewielu potrafi. A i naukowo wszystko trzyma się kupy... (albo ja jestem niedouczony i tego nie zauważyłem). Książka jest wzorowo wydana, nie tylko pod względem graficznym, ale i układem tekstu. Jak będziecie czytać - sami zobaczycie. Za wszystko odpowiada Wydawnictwo IX. Książkę polecam każdemu i czekam co Paweł Matuszek odpali w przyszłości. Bo zaczął naprawdę z przytupem.

"Jak rozpadająca się tama..."
"Zejście49" nie weszło od samego początku. Powiem więcej, byłem lekko rozczarowany i znudzony. Ale potem... Książkę można porównać wielkiej tamy, która zaczyna pękać. Intro jest raczej mało widowiskowe, pojawia się rysa przez którą nieśpies...

Rozwiń

Zwiń

"Mam lepsze..."
Książka reklamowana jako "korzystająca z najnowszych źródeł"- postanowiłem sprawdzić. W swoich zbiorach mam kilka biografii Hitlera i chyba osiągnąłem stan "nasycenia" tematem. Jak na tle posiadanych publikacji prezentuje się ta książka - przeciętnie. Autor założył przedstawienie czynników jakie kształtowały Hitlera i jego poglądy, a także przedstawia ich ewaluacje. Dlatego koncentruje się na przemówieniach i dokumentach przedstawiających owe myśli. Biografia jest bardziej rozbudowana w początkowych latach, prezentując dojście Hitlera do władzy. Jest też bardziej dynamiczna, gdyż zmieniały się zarówno czynniki jak i dewizy wodza. Można tu znaleźć pewne zaskakujące elementy, takie jak niemanifestowanie wrogości do Słowian, podziw i strach przed Anglosasami oraz umiarkowany antysemityzm. Można zaobserwować brak zdecydowania i szukanie chwytliwego wroga, mogącego przestraszyć potencjalnych wyborców. Po dojściu do władzy dynamizm maleje. Chociaż i tu można śledzić pewne aspekty wyciągnięte na wierzch- dla nas istotne - jak podziw dla Marszałka Piłsudskiego, wspólny polsko-hitlerowski antysemityzm, dobre stosunki pomiędzy naszymi państwami, tragedię żydów z polskim obywatelstwem. Po wybuchu wojny poglądy Hitlera oraz kształtujące go okoliczności są w miarę stałe i książka staje się lekko nudnawa. W związku z korzystanie z zapisów przemówień zdarzają się powtórzenia, które są irytujące. Zaskakują liczne interwencje korektora poprawiające autora w wielu kwestach. Jak na historyka trochę ich za dużo. Książkę czyta się dobrze, choć początek jest trudny. Wydana jest wzorowo na dobrej jakości papierze w twardej oprawie. Wydawnictwo zadbało o zespół korektorów metodycznych. W publikacji są też liczne starannie dobrane zdjęcia. Podsumowując publikacja idąca trochę innym torem niż inne czytane przeze mnie. Kładąca nacisk na inne kwestie. Czy zawiera dużo nowych dotychczas pomijanych informacji? Niestety nie. Czy mogę polecić tą książkę - tak, dostarczy duży zasób wiedzy na temat tego co ukształtowało Fuhrera. Pod warunkiem, że nie macie w domu innych niedawno napisanych monografii Hitlera.

"Mam lepsze..."
Książka reklamowana jako "korzystająca z najnowszych źródeł"- postanowiłem sprawdzić. W swoich zbiorach mam kilka biografii Hitlera i chyba osiągnąłem stan "nasycenia" tematem. Jak na tle posiadanych publikacji prezentuje się ta książka - przec...

Rozwiń

Zwiń

„Lepsze niż debiut…”
„Vader. Wojna Totalna” doczekał się jubileuszowego wydania. W stosunku do pierwszego bicia jest wiele dodatków i zmian. Jeśli chodzi o wydanie to jest lepszy papier i oprawa. Nad graficzną formą książki też ktoś mocno popracował i to wydanie prezentuje się doskonale.
Jeśli chodzi o treść, to została ona rozbudowana w stosunku do pierwszego wydania. Tylko mam wrażenie, że poszło to w stronę tematów pobocznych a nie samej kapeli. Publikacja powiela też wadę pierwszego wydania, najlepiej jest opracowany okres powstawania zespołu i wydania pierwszych płyt. Późniejsze dokonania zostały potraktowane trochę po macoszemu. W książce opisane są najważniejsze płyty i koncerty a także kadrowe perypetie zespołu. Często opis wspierany jest wspomnieniami ludzi, którzy uczestniczyli w tamtych wydarzeniach. Dzięki temu książkę czyta się dość gładko i bezproblemowo. Czasami autor odbiega w swoich rozważaniach od trzonu jakim jest Vader. Miejscami te wycieczki są zbyt odległe i wtedy lekko przynudza lektura.
Na szczęście nie ma tego wiele i całość oceniam bardzo dobrze. Książka dla maniaków i sympatyków kapeli, a także tych co dopiero zaczynają swoją przygodę z tematem. Jeden z ważniejszych polskich zespołów, który rozsławił nasz kraj zagranicą doczekał się wreszcie porządnej biografii.

„Lepsze niż debiut…”
„Vader. Wojna Totalna” doczekał się jubileuszowego wydania. W stosunku do pierwszego bicia jest wiele dodatków i zmian. Jeśli chodzi o wydanie to jest lepszy papier i oprawa. Nad graficzną formą książki też ktoś mocno popracował i to wydanie prezentuje się doskonale. ...

Rozwiń

Zwiń

„Miejscami ciekawa…”
Kolejny tom z tej serii zapewnił dobrą zabawę. Wprawdzie nie wszystkie opowiadania dały się lubić, ale większość była ciekawa. Mamy tu do czynienia z mieszaniną retro fantastyki, traktatów filozoficznych, opowieści niesamowitych i lekkiej grozy. Taki misz-masz zapewnia różnorodność doznań. O ile ówczesna fantastyka trąci myszką i jest dla mnie mocno naiwna, o tyle opowieści grozy stały na dobrym poziomie. Nudziły tylko rozważania o grecko-rzymskich bogach.
Całość oceniam na plus, choć trzeba lubić cofanie się w czasie. Antoni Lange w tym skondensowanym tomiku jest przyjemnie zjadliwy. Wydanie charakterystyczne dla tej serii – twarda oprawa i dedykowana zakładka. Papier dobrej jakości.
Czy ten tomik mogę polecić? Dla osób o dużej tolerancji na naftalinę tak, reszta może się nieco nudzić.

„Miejscami ciekawa…”
Kolejny tom z tej serii zapewnił dobrą zabawę. Wprawdzie nie wszystkie opowiadania dały się lubić, ale większość była ciekawa. Mamy tu do czynienia z mieszaniną retro fantastyki, traktatów filozoficznych, opowieści niesamowitych i lekkiej grozy. Taki misz-masz zapewnia...

Rozwiń

Zwiń

„Dobrze napisane…”
Nieznany był mi dotychczas konflikt Grecko-Turecki z 1919-1922 roku. Dlatego sięgnąłem po HB-ka w tym temacie. Książka jest dobrze napisana, uwzględnia wszystkie aspekty wojny. Zaczynamy od przyczyn, dużo dyplomatycznych rozgrywek. Na początku trzeba być bardzo uważnym, bo przewija się bardzo wiele nazwisk i działań na arenie międzynarodowej. Mamy przedstawione pokrótce umundurowanie, choć tylko z opisu. Brakuje w tym temacie plansz barwnych. Jest też rozdział o kadrze dowodzącej i uzbrojeniu obu stron. Działania zbrojne są przedstawione z dobrą dokładnością. Zorientować się w temacie pomogą kolorowe mapy, starannie wykonane. Wadą jest skupienie ich w jednym bloku w środku książki. Trzeba przewracać kartki, żeby z nich skorzystać. Tak już mają HB-ki. Przypisy są pod tekstem, co stanowi wzorzec. Oprócz tekstu wiodącego otrzymujemy cztery aneksy uzupełniające temat. Oprócz nich mamy bibliografię z podziałem na źródła i opracowania, oraz indeks osób i geograficzny.
Wydanie typowe, klejone w miękkiej oprawie na dobrym papierze.
Książka dla osób lubiących historię, przedstawiająca ten nieznany w naszym kraju konflikt. Myślę, że warto po nią sięgnąć. Jedna z lepszych w serii.

„Dobrze napisane…”
Nieznany był mi dotychczas konflikt Grecko-Turecki z 1919-1922 roku. Dlatego sięgnąłem po HB-ka w tym temacie. Książka jest dobrze napisana, uwzględnia wszystkie aspekty wojny. Zaczynamy od przyczyn, dużo dyplomatycznych rozgrywek. Na początku trzeba być bardzo uważnym, ...

Rozwiń

Zwiń

„Interesujący…”
„Niemiecki Czołgista na froncie wschodnim. Dziennik dowódcy” to przedruk oryginalnego „pamiętnika wojennego” niemieckiego żołnierza. Tłumacz postarał się, by był on jak najbardziej zbliżony do oryginału. W tym miejscu widać ogrom pracy jakie włożyło wydawnictwo, by oddać specyficzną dla języka niemieckiego formę narracji. Wszelkie językowe zagwozdki i niezrozumiałe terminy są wyjaśnione w przypisach. Te jak przystało na poprawną publikację są pod tekstem. Tutaj pochylę się na tym faktem, gdyby (oby nigdy !) ktoś, jak to w wielu innych książkach bywało, umieścił je na końcu – w tym przypadku znacznie obniżyłby komfort czytania.
Dzienniki zostały podzielone chronologicznie. Przed każdą porcją wspomnień mamy wstęp redaktora, który wyjaśnia sytuację na froncie i świecie. Bardzo ważny i potrzebny fragment publikacji.
Autor jest sprawnym pisarzem. Ma talent do obserwacji otoczenia i przekazywania swoich spostrzeżeń barwnym i bogatym językiem. Dzięki temu „Dziennik Dowódcy” czyta się z dużym zainteresowaniem i zaangażowaniem. Można stwierdzić, że nie ma tu miejsca na nudę. Miejscami styl przypomina dobrą wojenną beletrystykę pisarzy takich jak np. Alistair Maclean.
Friedrich Sander jest ciekawą postacią a jego wspomnienia pełne sprzeczności. Jest dowódcą niższego szczebla, więc wspomnienia nie będą ucztą dla taktyka. Wykonuje on raczej rozkazy z góry i bardzo mało jest w jego działaniach własnej inicjatywy. To, że walczy na dość nietypowym sprzęcie Panzer 35(t) nie znaczenia. Nie poczujemy różnicy w opisach starć czołgów Panzer III, wynika to ze słabości tego uzbrojenia. Sanders owszem opisuje walki z „radzieckimi potworami” czołgami ciężkimi, ale mało w nich moim zdaniem autentyczności. Szczytem jest opis starcia Panzer 35(t) z sowieckim T-35, gdzie Panzer 35(t) go pokonuje. Ciężko mi w to uwierzyć.
Kolejną wadą „czołgisty” jest nierozróżnianie sprzętu wojskowego w szerszym zakresie. Wszystkie niemieckie bombowce nurkujące to „stukasy” (na szczęście tłumacz czuwa i mamy konkretne przypisy na ten temat), to najmniejsza z jego pomyłek. Najlepsze jest to, że pod koniec wspomnień mówi jak rozróżnić żołnierza frontowego od dekownika tyłowego. Jednym z podstawowych kryteriów jest według autora biegła znajomość i nazewnictwo sprzętu wojskowego.
Skoro nie ma tu taktycznych rozważań, to co zajmuje aż tyle stron? Opis żołnierskiego życia, zachowania na polu bitwy i poza nim jest fundamentem tych wspomnień. Żywy, pełen koloru, uwag i akcji. Przebieg służby podczas kampanii Leningradzkiej, szturmu na Moskwę czy próbie przyjścia z pomocą okrążonej 6 Armii pod Stalingradem.
Po utracie czołgu możemy prześledzić służbę autora w piechocie, czy batalionie zabezpieczenia.
Czytając ten dziennik nie wolno nam zapominać, że autor to nazista. Człowiek, który służył zbrodniczemu systemowi i jest odpowiedzialny za ludobójstwo. Dzienniki są bardzo wygładzone, jeśli chodzi o ten wątek. Nie ma w nich ani słowa o obozach koncentracyjnych (mimo, że autor służył przez jakieś okres w SS) i polityce eliminacji ludności słowiańskiej. Mamy za to przedziwne, naiwne i głupie uwagi dotyczące sowieckich jeńców których pobili strażnicy, bo owi jeńcy chcieli zjeść martwą krowę. Strażnicy według autora czynią to dla dobra tych ludzi – „aby się oni nie pochorowali”. Zostawię to bez komentarza. Opisując obóz dla pojmanych czerwonoarmistów tłumaczy brak baraków tym, że Rosjanie są za leniwi by je wybudować. Zaś jest pełen podziwu dla ciężkiej pracy słowiańskich kobiet budujących umocnienia pod okiem niemieckich strażników. Jak cynicznym trzeba być, żeby zapomnieć, że zostały do niej przymuszone.
Opisy stosunków z sowiecką ludnością cywilną są pełne harmonii i dobroci. Tutaj ten sielankowy obraz może pasować do początków wojny, później było inaczej – o czym autor nie wspomina.
Jego rasistowskie przekonania można poznać, gdy próbuje opisywać Polaków i Rosjan. Jego narracja jest zgodna z oficjalną hitlerowską propagandą. Słowianie są brudni, brzydcy, leniwi i mieszkają w warunkach, które wstrząsają nadludźmi.
W miarę zmian na froncie we wspomnieniach pojawia się coraz więcej krytyki wyższych stopniem, oraz sprawnej niemieckiej armii. Niewiele jest uwag dotyczących samego Hitlera, za to autor folguje sobie na temat ministra propagandy. Autor jest człowiekiem przenikliwym dość łatwo opisuje mechanizmy dziejące się w jego najbliższym otoczeniu. Przenikliwości nie starcza, gdy w jego głowie rodzą się pytania o przyczyny klęski. Jednocześnie we wspomnieniach pisanych w 1943 roku rośnie jego podziw dla… Rosjan. Których wcześniej nazywał brudnymi i leniwymi.
Sanders na swój sposób pokazuje „uroki” wojny totalnej. Strzela do poddających się żołnierzy rosyjskich, dobija rannych tłumacząc to, że ci ranni strzelają w plecy zdobywcom. Podczas wycofywania się spod Moskwy, stosuje taktykę „spalonej ziemi”, która go denerwuje. Jest wkurzony, że takie rzeczy musi robić niemiecki żołnierz ale… wykonuje rozkazy. Stała śpiewka wielu nazistowskich kombatantów. Cierpieniu ludności cywilnej poświęca fragmenty wspomnień, jednak zawsze próbuje to usprawiedliwiać „wojną”.
Ciekawy obraz bezradności niemieckich służb tyłowych rysuje się w tych relacjach. Jednocześnie warto prześledzić zmianę jaka zachodzi w Sandersie, gdy trafia na bezpieczne zaplecze. Robi to, co było poddawał krytyce wcześniej u innych, stara się jak najdłużej pozostać jak najdalej od linii frontu.
Całość dziennika to pasjonująca lektura, pozwalająca spojrzeć na koszmar II wojny światowej z innej strony. Wspomnienia napisane w tak dobrym stylu, że nie sposób się oderwać. Wydanie w miękkiej oprawie, klejone.
Książkę polecam, każdemu kto interesuje się II wojną światową, nie będziecie się nudzić.

„Interesujący…”
„Niemiecki Czołgista na froncie wschodnim. Dziennik dowódcy” to przedruk oryginalnego „pamiętnika wojennego” niemieckiego żołnierza. Tłumacz postarał się, by był on jak najbardziej zbliżony do oryginału. W tym miejscu widać ogrom pracy jakie włożyło wydawnictwo, by oddać sp...

Rozwiń

Zwiń