Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Isaac jest świetnym story tellerem. Jego bardzo osobiste opowieści czyta się świetnie, mimo że historie niejednokrotnie nie są lekkie i przyjemne.

Isaac jest świetnym story tellerem. Jego bardzo osobiste opowieści czyta się świetnie, mimo że historie niejednokrotnie nie są lekkie i przyjemne.

Nie za wiele ta książka wniosła do mojego życia. Lubię reportaże, z których czegoś nowego się dowiaduję. Tu się dowiedziałem, że autor nadal stereotypowo patrzy na niektórych ludzi. Zapewne przez pryzmat swoich doświadczeń w światku korporacyjnym, napisał rozdział o ponglish, z jakim korpoludy są kojarzeni. Tym tekstem (który jest na początku książki), trochę mnie do siebie zraził. Rozumiem taki tekst jeszcze 10 lat temu - dziś to ani stayra, ani reportaż.
Czytając dalej, miałem wrażenie, że wylicza tylko kolejne znane osoby, z którymi dane mu było jechać, ale bez zbytniego zagłębiania się w temat.
Chyba forma tej książki mi nie leży. Wolałbym, żeby któryś ciekawy temat, jako reporter pogłębił i opisał z prawdziwego zdarzenia, bo tematów ciekawych w książce nie brakuje - duch Mokotowa, wszelkie uzależnienia, babcia, która jeździ na masaże. Gdyby tak przez parę miesięcy ją woził na masaże i później to opisał, przeczytałbym to z satysfakcją, bo pisze dość dobrze (mówię dość dobrze, bo w tej książce są zbyt krótkie rozdziału, żebym mógł sobie wyrobić zdanie).

Nie za wiele ta książka wniosła do mojego życia. Lubię reportaże, z których czegoś nowego się dowiaduję. Tu się dowiedziałem, że autor nadal stereotypowo patrzy na niektórych ludzi. Zapewne przez pryzmat swoich doświadczeń w światku korporacyjnym, napisał rozdział o ponglish, z jakim korpo...

Rozwiń Zwiń

Opowieść o czwórce dorosłych, którzy wracają do swojego rodzinnego miasta za sprawą babci (omamy), która po udarze wraca do Polski. Wyjechała do Niemiec w momencie, gdy 4 bohaterów, potrzebowała jej najbardziej. Gdy byli młodzi i popełniali jak wszyscy młodzieńcze błędy, a brak wzorców i rodziców, popchnął ich w różne strony. Mamy Alinę, która po zajściu w ciążę z Robertem, nie chciała takiego życia dla siebie i córki i uciekła z miasta. W międzyczasie wrobiła w dziecko innego mężczyznę, żeby ktoś płacił alimenty. Jej chłopak Robert, to przystojniak, za którym biega pół szkoły. Ale on chcę Alinę, ale też mocne używki. Marcelina za wzór do naśladowania bierze Alinę, choć ta wcale w młodzieńczych latach nie jest taka silna. Marcelina i Janek o mało nie padają ofiarami satanistów, których w ofierze chciała ofiarować Alina. Chciała, aby za taką ofiarę, wróciła do niej matka. W ostatnim momencie się jednak z tego wycofuje i ofiarami padają inne osoby. No I Janek, brat Roberta. W młodości chłopak Marceliny. Teraz jej były mąż m, ale wciąż mieszkają razem, bo mają wspólny kredyt. Karty mówią, że jest dla nich jeszcze szansa. I sami po paru miesiącach utarczek i rozłąki, dostrzegają, że może faktycznie jest to jeszcze możliwe. Alina ma moment słabości z Robertem, ale seks z nim traktuje jako odczarowanie przeszłości. Wykawia też córce, że to on jest jej mężem. Babcia po paru miesiącach dochodzi do się biesiadnicy i kiedy spodziewamy się, że wszystko się dobrze skończy, Janek dostaje wiadomość, że Robert nie żyje. Smutne zakończenie, ale lepsze takie niż nierealne happy end. Za dużo się tu wydarzyło I życie poszło zbytnio do przodu, żeby móc wrócić do dziecięcego świata.

Opowieść o czwórce dorosłych, którzy wracają do swojego rodzinnego miasta za sprawą babci (omamy), która po udarze wraca do Polski. Wyjechała do Niemiec w momencie, gdy 4 bohaterów, potrzebowała jej najbardziej. Gdy byli młodzi i popełniali jak wszyscy młodzieńcze błędy, a brak wzorców i r...

Rozwiń Zwiń

To nie jest książka, którą bym sam kupił, bo niewiele jest w tym treści nowych. Ot, takie wywołanie nostalgii za czasami młodości, kiedy wszystko było bardzo przerysowane. Bo dopiero co wydarzyła się transformacja, byliśmy u progu wejścia do Unii Europejskiej i zachlysnelismy się tym co nieznane i płynące z zachodu. A jak próbowaliśmy ten zachód odtworzyć u nas, to wychodziło to dość marnie lub co najwyżej tandetnie. Zestawienie osób i wydarzeń bardzo mało zaskakujące. Tematy liźnięte. Nadal nie kupiłbym sam tej książki.

To nie jest książka, którą bym sam kupił, bo niewiele jest w tym treści nowych. Ot, takie wywołanie nostalgii za czasami młodości, kiedy wszystko było bardzo przerysowane. Bo dopiero co wydarzyła się transformacja, byliśmy u progu wejścia do Unii Europejskiej i zachlysnelismy się tym co ni...

Rozwiń Zwiń

Chyba najbardziej skomplikowana z książek, które czytałem pana Stawiszyńskiego. Podchodziłem do niej parę razy, czytając niektóre rozdziały. Czasami nie pasowała mi do letniego klimatu, ale również zbyt depresyjne oddziaływała na mnie w okresie jesienno- zimowym. Dużo tematów, nad którymi nie chciałem się zagłębiać na codzień: śmierć, przemijanie, bezcelowość czy tytułowa bezradność. Ale dopiero te wszystkie elementy dają nam obraz tego, co autor chce nam przekazać: że dizisiejsze podejście, które mówi, że możemy wszystko jest zgubne i że jesteśmy tylko ludźmi i należy nam się poczucie bezradności, smutku, zwątpienia w niektórych momentach życia. Nie była to najprzyjemniejsza lektura, ale ważna. Napisana skomplikowanym jak dla mnie językiem.

Chyba najbardziej skomplikowana z książek, które czytałem pana Stawiszyńskiego. Podchodziłem do niej parę razy, czytając niektóre rozdziały. Czasami nie pasowała mi do letniego klimatu, ale również zbyt depresyjne oddziaływała na mnie w okresie jesienno- zimowym. Dużo tematów, nad którymi...

Rozwiń Zwiń

Książkę czyta się jednym tchem. Wciąga bez reszty, ale historia mnie nie porusza, nie sprawia, że chciałbym wiedzieć co w tej rodzinie się wydarzy jeszcze. Niektórzy bohaterowie potraktowani dość zdawkowo (Salek, Rudek), a inni zupełnie niepotrzebnie zajmują kolejne rozdziały (Róża i Babcia). Moi ulubieńcy to Nusek i Natek. Ich historie chce się czytać i poznać. Przez to, że mamy tutaj szóstkę rodzeństwa plus niektórych małżonków i dziecko z babcią, to wszystko się trochę rozwodniło. Cieszył mnie fakt, że nie zginęli wszyscy w obozach lub na wojnie. Po okładce oceniając, byłem pewien, że będą jedno po drugim umierać, tak jak nikną litery w kolejnych linijlach. Podoba mi się ten zabieg, że autor nie pokazuje, że wszyscy zginęli i cały naród przepadł, ale że części (choć niewielkiej) się udało. Teraz mówię, że nie interesują mnie dalsze losy, ale jak Pan Mikołaj zrobi z tego trylogię, to i tak przeczytam.

Książkę czyta się jednym tchem. Wciąga bez reszty, ale historia mnie nie porusza, nie sprawia, że chciałbym wiedzieć co w tej rodzinie się wydarzy jeszcze. Niektórzy bohaterowie potraktowani dość zdawkowo (Salek, Rudek), a inni zupełnie niepotrzebnie zajmują kolejne rozdziały (Róża i Bab...

Rozwiń Zwiń