Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytało się bardzo przyjemnie. Bardzo ciekawie przedstawiona idea piramid, dodatkowy plus za walące po oczach nawiązanie do kultury starożytnego Egiptu, którą osobiście uwielbiam.

Czytało się bardzo przyjemnie. Bardzo ciekawie przedstawiona idea piramid, dodatkowy plus za walące po oczach nawiązanie do kultury starożytnego Egiptu, którą osobiście uwielbiam.

Będzie to opinia o całości sagi "Dziedzictwo".
Kiedy w 2005r pojawiła się w Polsce pierwsza część sagi, zakochałam się. Miałam wtedy lat naście, sporo książek za sobą, ale jednak nie miałam jeszcze zbyt wyrobionego gustu czytelniczego. Historia, choć stosunkowo przewidywalna, porywała, główny bohater był moim rówieśnikiem, czytało się lekko i przyjemnie.
Niedługo potem pojawił się także "Najstarszy". Bakcyl ciągle trzymał, więc choć miałam dostać książkę, i tak pożyczyłam od znajomego, bo nie mogłam czekać. Znów przeczytałam ją momentalnie, w 2 czy 3 dni, bardzo mi się podobało.
W międzyczasie wróciłam do pierwszych dwóch tomów "Dziedzictwa" i już nie było tak magicznie, nie czytało się tak fajnie, choć do wielu tytułów wracam i to niejednokrotnie.
Na "Brisingra" przyszło czekać nieco dłużej. Mnie już bakcyl nie trzymał, nieszczególnie chciałam skończyć cykl, choć zazwyczaj to robię. Kiedy w zeszłym roku książkę dostał mój brat, dalej nie mogłam się zabrać, przeczytałam dopiero wtedy, kiedy w domu pojawiły się 2 części ostatniego tomu. Czytało się znowu szybko, lecz średnio przyjemnie.

Sam pomysł na fabułę jest moim zdaniem wspaniały. Elfy, smoki, krasnoludy, niespotykane stworzenia i niezwykłe siły to coś, co przyciąga fanów fantasy. Tutaj znajdujemy to wszystko, zgrabnie połączone. Książka jest świetna dla nastolatków, dojrzalszym czytelnikom może już jednak nie pasować. Język w jakim saga jest napisana jest tak prosty, że momentami wręcz toporny. Na próżno szukać w tej kwestii poprawy z tomu na tom, choć całość została wydana na przestrzeni 8 lat, a powstawała zapewne jeszcze dłużej. Długie kwestie wypowiadane w językach elfów i krasnoludów służą chyba tylko temu, by autor mógł się popisać jaki to on kreatywny nie jest. Dodatkowo (choć to kwestia raczej wydania, niż "dzieła" samego w sobie) na próżno szukać odnośników do słowniczka na końcu książki, co wielce ułatwiłoby lekturę (jak chociażby w Trylogii Husyckiej Sapkowskiego). W życiu chyba nie zapomnę o pustych kanalikach, w jakie zmieniały się żyły Saphiry, kiedy nie przepływała przez nie krew - z taką wierutną bzdurą chyba jeszcze się nie spotkałam.
Podsumowując: godna polecenia dla nastoletnich czytelników, dla bardziej doświadczonych: można, ale niekoniecznie.

Będzie to opinia o całości sagi "Dziedzictwo".
Kiedy w 2005r pojawiła się w Polsce pierwsza część sagi, zakochałam się. Miałam wtedy lat naście, sporo książek za sobą, ale jednak nie miałam jeszcze zbyt wyrobionego gustu czytelniczego. Historia, choć stosunkowo przewidywalna, porywała, główny bohater był moim rówieśnikiem, czytało się lekko i przyjemnie.
Niedługo potem...

Po przeczytaniu dwóch tomów Trylogii Zdrajcy nie mogę się doczekać następnego. Autorka na pewno nie zawiodła fanów swojej twórczości: akcja powieści jest niezwykle wciągająca, a znani bohaterowie wcale nie przeszkadzają, wręcz przeciwnie: czytelnik czuje się bardzo swojsko. Nie jest to niestety lektura dla kogoś, kto nie przeczytał "Trylogii Czarnego Maga", ponieważ bez jej znajomości można by się pogubić.
Nie wiem, czy inni czytelnicy też zwrócili na to uwagę: Autorka bardzo skupia się na przemyśleniach bohaterów, cytując je dosłownie, co mnie nieco irytowało.

Po przeczytaniu dwóch tomów Trylogii Zdrajcy nie mogę się doczekać następnego. Autorka na pewno nie zawiodła fanów swojej twórczości: akcja powieści jest niezwykle wciągająca, a znani bohaterowie wcale nie przeszkadzają, wręcz przeciwnie: czytelnik czuje się bardzo swojsko. Nie jest to niestety lektura dla kogoś, kto nie przeczytał "Trylogii Czarnego Maga", ponieważ bez jej...