Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy jest ktoś w stanie mi wyjaśnić jak to jest być "pewnym siebie jak pies albo jak skrzynka pocztowa"?

Paulo Coelho Turbo 3000 XXL wersja Deluxe. Pierdololo o paskudnych i pretensjonalnych ludziach co prowadzą dysputy o jazzie, Awerroesie i Heisenbergu, ale żyją całą bandą w wielkim obłoku wyziewów wódy, mają brudne nogi i śmierdzą im dupy (no dobra, to już dodatek ode mnie). Ale kobieta bezdomna to dla nich już żulica. Hipokryzja.

Ciekawość skłoniła mnie ostatecznie - jak ta gra w klasy może działać? Otóż spieszę z wyjaśnieniami - nie działa.

To znaczy, żeby być ścisłym: nie może działać coś, co nie istnieje. Gra w klasy jest po prostu zwykłym oszustwem. Raz, że te "dodatkowe" rozdziały, których czytać "nie trzeba" są nie więcej niż jakimiś odpadami poprodukcyjnym. Literackie trociny - ot, nic ponadto. Po drugie, czy przeczytasz wspak, od środka, do góry nogami czy w poprzek - nie ma to żadnego znaczenia. Będzie to wciąż zlepek - w większości - losowych scen z życia nieznośnych osób.

Porwę się nawet na stwierdzenie, że można by każdorazowo tasować wszystkie zdania tej książki - też za każdym razem będzie "inna" - i nawet nie zauważyć różnicy.


Ps. Mój ulubiony fragment:
" - Miałeś kiedyś mokre nogi o północy? Bo Jelly Roll miał, widać po tym, jak śpiewa. To się czuje, stary.
- Mnie się lepiej maluje, jak mam suche nogi"

Czy jest ktoś w stanie mi wyjaśnić jak to jest być "pewnym siebie jak pies albo jak skrzynka pocztowa"?

Paulo Coelho Turbo 3000 XXL wersja Deluxe. Pierdololo o paskudnych i pretensjonalnych ludziach co prowadzą dysputy o jazzie, Awerroesie i Heisenbergu, ale żyją całą bandą w wi...

Rozwiń

Zwiń

Paplanina. Hipertroficzna nadinterpretacja seksualności godna starego libertyna. Sto stron więcej i by udowodnił, że mycie rąk i zbieranie orzechów należy do sfery ludzkiej seksualności (albo i niezbieranie - jako praktyka wstrzemięźliwości).

Ale, ale. Jeszcze należy odnieść się do tytułu, bo "Historia seksualności" historią seksualności nie jest. Jest to najwyżej "Seksualność w antyku", bo właściwie poza ten czas nie wybiega. Ja rozumiem, że umarł i nie skończył, ale można było na tytuł dać stan faktyczny (albo dodać choćby "Część I, kolejnych nie ma" w podtytule) a nie ordynarnie oszukiwać uczciwych ludzi.

Idąc dalej, jest to najwyżej "Seksualność mężczyzn w antyku", bo perspektywa jest tu w 100% męska. Zdaję sobie sprawę, że ubogość materiału źródłowego w temacie seksualności kobiet w starożytnej Grecji graniczy z niebytem, ale wspomnieć o Safonie można było.

Notabene, ja gdybym chciał opisać ewolucję seksualności, która doprowadziła do wykształcenia seksualności współczesnego człowieka z kręgu kultury Europy zachodniej zacząłbym jednak od czasów starotestamentalnych. No, ale może miał w planach wrócić do tego w kolejnych tomach, kto go tam wie.

Koniec końców - może i dobrze, że nie skończył. Bo czy faktycznie potrzeba nam słuchać wykładów o seksualności od człowieka, który w 1977 podpisał się pod petycją w obronie oskarżonych o seks z nieletnimi, umarł na AIDS a zupełnie niedawno zarzucono mu dokonywania nikczemnych czynów w Tunezji w latach sześćdziesiątych?

(w kontekście tych ostatnich każde wspomnienie o seksualności dzieci w jego pismach wygląda podejrzanie)

Paplanina. Hipertroficzna nadinterpretacja seksualności godna starego libertyna. Sto stron więcej i by udowodnił, że mycie rąk i zbieranie orzechów należy do sfery ludzkiej seksualności (albo i niezbieranie - jako praktyka wstrzemięźliwości).

Ale, ale. Jeszcze należy odnieść się do tytułu...

Rozwiń

Zwiń

Można narzekać, że długie, nuda, nic się nie dzieje, droga... chyba na Davos-Wieś. Ale jak widzisz setki stron a dosłownie na samym początku pada stwierdzenie, że w sanatorium najmniejszą jednostką czasu jest miesiąc - czego innego się spodziewać? Napisane z elegancją, przetłumaczone zgrabnie. Po tekście się niemalże płynie. Bogiem a prawdą, książka mogłaby jednak być o - powiedzmy - 1/4 objętości krótszą. Niestety odnosi się wrażenie, że niektóre z rozdziałów (szczególnie z tych dalszych) to tylko zapychacze.

Książka ma niewątpliwie swój urok, ale czy jest fenomenalna? - na mnie takiego wrażenia nie zrobiła.

W zasadzie od czytelnika wymaga tylko czasu i cierpliwości, bo jest to lektura z kategorii: coś ty taki chytry?, to trzeba na spokojnie usiąść i poczytać.

Można narzekać, że długie, nuda, nic się nie dzieje, droga... chyba na Davos-Wieś. Ale jak widzisz setki stron a dosłownie na samym początku pada stwierdzenie, że w sanatorium najmniejszą jednostką czasu jest miesiąc - czego innego się spodziewać? Napisane z elegancją, przetłumaczone zgrab...

Rozwiń

Zwiń