Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zazwyczaj Amélie Nothomb punktuje u mnie zakończeniem. Tak było i w tym przypadku. Niemniej spodziewałam się czegoś dużo lepszego. Jak na rocznicowe, dwudzieste już dzieło, Nothomb rozczarowuje. W dodatku robi coś, co wybaczam jedynie bardzo młodym pisarzom. Oto Saturnine, główna bohaterka, dwudziestokilkuletnia kobieta, która pracuje w prestiżowej Ecole du Louvre. Jakim cudem? Po prostu. Autorka sama zauważa nietypowość podobnej sytuacji, ale niczym jej nie tłumaczy.

Jak zwykle przeważają dialogi. Jak zwykle mają podobny charakter, co w poprzednich dziełach. Skoro mamy do czynienia z innymi bohaterami, chciałabym jednak widzieć to w ich sposobie mówienia.
Cóż więcej? Złoto, szampan, fotografia i istota miłości. Wiele z tego pojawiało się już we wcześniejszych dziełach.

Jest to współczesna wersja baśni o Sinobrodym. Podobny eksperyment przeprowadziła Angela Carter ("Krwawa komnata"), również pisząc ten tekst na nowo i po swojemu. Efekt jej pracy jest bez porównania lepszy.

Zazwyczaj Amélie Nothomb punktuje u mnie zakończeniem. Tak było i w tym przypadku. Niemniej spodziewałam się czegoś dużo lepszego. Jak na rocznicowe, dwudzieste już dzieło, Nothomb rozczarowuje. W dodatku robi coś, co wybaczam jedynie bardzo młodym pisarzom. Oto Saturnine, główna bohaterka, dwudziestokilkuletnia kobieta, która pracuje w prestiżowej Ecole du Louvre. Jakim...