Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo zabawna książka, idealna na poprawę nastroju. Napisana lekkim piórem, szybko i przyjemnie się czyta. Zabrałam ją ze sobą w podróż, musiałam się bardzo powstrzymywać, aby nie wybuchać głośnym śmiechem na cały pociąg. Polecam!

Bardzo zabawna książka, idealna na poprawę nastroju. Napisana lekkim piórem, szybko i przyjemnie się czyta. Zabrałam ją ze sobą w podróż, musiałam się bardzo powstrzymywać, aby nie wybuchać głośnym śmiechem na cały pociąg. Polecam!

Na początku sceptycznie podchodziłam do kontynuacji "Millenium" w wykonaniu Davida Lagercrantza. Pierwsze kilkanaście stron książki było niemalże torturą, ponieważ jego styl w porównaniu do pióra Stiega Larssona był bardzo sztywny, wręcz toporny. Miałam wrażenie, iż ma on zupełnie inne wyobrażenie o bohaterach, niż jego poprzednik. Poza tym sam pomysł kontynuacji powieści, która praktycznie była już zakończona (Lisbeth przecież rozprawiła się ze swymi demonami, czyż nie?) w dodatku, przez zupełnie innego autora, wydawało mi się lekko naciągane i zupełnie mnie nie przekonywało. Lecz w miarę czytania kolejnych rozdziałów i stron "Co nas nie zabije" wciągała mnie coraz bardziej. Nie mogłam się od niej oderwać przez dobre trzy dni, czytając gdzie popadnie, nie mogąc myśleć o niczym innym poza losami małego sawanta, Augusta Baldera i charyzmatycznej Salander. I chociaż style Lagercrantza i Larssona znacząco się różnią, to z całą pewnością nie można temu pierwszemu odmówić talentu pisarskiego. Podczas lektury przeżyłam bardzo przyjemne zaskoczenie, zostało w niej zawarte właściwie wszystko czego spodziewałam się po "Millenium": trochę dramatyzmu okraszonego sarkastycznym poczuciem humoru, walka zła z dobrem, odpowiednia dawka niepewności i dreszczyku emocji. Panie Lagercrantz, czekam z niecierpliwością na kolejną część!

Na początku sceptycznie podchodziłam do kontynuacji "Millenium" w wykonaniu Davida Lagercrantza. Pierwsze kilkanaście stron książki było niemalże torturą, ponieważ jego styl w porównaniu do pióra Stiega Larssona był bardzo sztywny, wręcz toporny. Miałam wrażenie, iż ma on zupełnie inne wyobrażenie o bohaterach, niż jego poprzednik. Poza tym sam pomysł kontynuacji powieści,...

Jedna z naprawdę niewielu książek, której nie zdołałam doczytać do końca mimo najszczerszych chęci. Rok zajęło mi przeczytanie "Dziewczyny z pociągu", a i tak zostało mi jeszcze 10 stron. Może dokończę dzisiaj? A może nie. Wiem jakie ma zakończenie, dostałam tyle spoilerów na temat tej książki, że nawet przebiły swoją ilością spoilery "Gry O Tron", a to naprawdę sukces. To, kto jest czarnym charakterem tej powieści było dla mnie logiczne gdzieś od 20 strony, ale może jestem ponadprzeciętnie bystra. Albo po prostu "Dziewczyna z pociągu" jest tak beznadziejnie napisana. Nie... Jednak stawiam na mojego nosa do kryminałów. Wiem, że będę w tym momencie subiektywna do bólu, ale może Paula Hawkins zamiast pisać wybitne thrillery, zasługujące na zachwyt samego Stephena Kinga (wcale mu za to nie zapłacili. Wcale.) powinna raczej przemyśleć swoją karierę jako doradca ds. alkoholizmu. Reakcje głównej bohaterki w stylu: "O MÓJ BOŻE. Ktoś mnie śledzi! No nic, idę się napić." nie wzbudzały raczej w czytelniku sympatii do wyżej wspomnianej. Swoją drogą cała kreacja Rachel jest dość płytka i nieprzekonująca. Uzależniona, leniwa kobieta, która zamiast zająć się własnymi sprawami i uporządkować w końcu bałagan, którego narobiła w swoim życiu, jeździ dzień w dzień do miasta - udając podróż do pracy, a w rzeczywistości jadąc bez celu - oszukuje tym samym siebie i swoich bliskich, nie widząc w tym nic złego. Ponadto śledzi przez okno parę zamieszkującą jej dawny dom, obserwuje ich życie prywatne, ponieważ nie potrafi się przyznać sama przed sobą, że jest odpowiedzialna za zniszczenie swojego.
Już na początku odczułam rozczarowanie, jednak zamiast rozpłynąć się w nicości na rzecz trzymającego w napięciu, pełnego niespodziewanych zwrotów akcji środka aż po kompletnie zwalające z nóg zakończenie, ono rosło i rosło aż osiągnęło punkt kulminacyjny i najzwyczajniej w świecie nie byłam w stanie czytać dalej. Myślę, że "Dziewczyna z pociągu" ma więcej wspólnego z powieścią psychologiczną niż kryminałem. I nie byłoby w tym nic złego, ale niestety została napisana do tego stopnia nieudolnie, że nie potrafię uznać tego za plus.
Być może miałam zbyt duże oczekiwania. Szum, który zrobiły mass media wokół tej książki sprawił, iż wydawało mi się, że trafiłam na odkrycie wydawnicze roku. Jednak "Dziewczyna..." jest po prostu... nudna. I nie przedstawia sobą w zasadzie żadnej wartości. Był oryginalny pomysł, ale chyba podczas tworzenia coś zdechło i już nie zmartwychwstało. Może to i dobrze, w końcu jak mówią, bez złych książek nie byłoby tych dobrych, lecz mimo to, mam delikatne wrażenie, że czas, który poświęciłam na tę lekturę, był stracony.

Jedna z naprawdę niewielu książek, której nie zdołałam doczytać do końca mimo najszczerszych chęci. Rok zajęło mi przeczytanie "Dziewczyny z pociągu", a i tak zostało mi jeszcze 10 stron. Może dokończę dzisiaj? A może nie. Wiem jakie ma zakończenie, dostałam tyle spoilerów na temat tej książki, że nawet przebiły swoją ilością spoilery "Gry O Tron", a to naprawdę sukces. To,...