Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najsłabsza książka Małeckiego. Kiedyś uwielbiałem tego autora. Niestety, nie odczuwam już przyjemności z czytania jego prozy, prawdopodobnie nie sięgnę po kolejną książkę jego autorstwa. Tak samo nie „siadło” mi „święto ognia”. „Sąsiednie kolory” to popłuczyny po wybitnym „dygocie”, „rdzy”, „saturninie”. Nie wiem czy to ja się zmieniłem czy autor powiedział już wszystko co miał do powiedzenia i teraz tylko odcina kupony pisząc po raz kolejny tę samą książkę w tym samym stylu. Zaraz po „sąsiednich kolorach” przeczytałem „Dracha” Twardocha. Różnica w jakości jest kolosalna. Szkoda, że Małecki uwstecznił się zamiast rozwinąć.

Najsłabsza książka Małeckiego. Kiedyś uwielbiałem tego autora. Niestety, nie odczuwam już przyjemności z czytania jego prozy, prawdopodobnie nie sięgnę po kolejną książkę jego autorstwa. Tak samo nie „siadło” mi „święto ognia”. „Sąsiednie kolory” to popłuczyny po wybitnym „dygocie”, „rdzy”, „saturninie”. Nie wiem czy to ja się zmieniłem czy autor powiedział już wszystko co...

Jakub Małecki to mój ulubiony polski pisarz. Lektura choćby jednej książki rocznie napisanej przez niego to dla mnie przyjemny obowiązek. Na "Święto Ognia" czekałem z zapartym tchem. Niestety, świeżo po lekturze czuję się rozczarowany. To wciąż bardzo dobra pozycja, wyróżniająca się na tle polskiej literatury, ale zabrakło błysku, który dotychczas towarzyszył każdej książce Małeckiego. Wiem, że za tydzień nie będę o tej książce już myślał, podczas gdy Saturnin czy Dygot siedziały we mnie bardzo długo. Niepokaźna liczba stron sprawia, że jest do wchłonięcia w jeden wieczór, co poniekąd samo w sobie było dla mnie rozczarowaniem, ponieważ liczyłem na pozycje, którą mógłbym się rozkoszować dłużej.

Jakub Małecki to mój ulubiony polski pisarz. Lektura choćby jednej książki rocznie napisanej przez niego to dla mnie przyjemny obowiązek. Na "Święto Ognia" czekałem z zapartym tchem. Niestety, świeżo po lekturze czuję się rozczarowany. To wciąż bardzo dobra pozycja, wyróżniająca się na tle polskiej literatury, ale zabrakło błysku, który dotychczas towarzyszył każdej książce...

Absolutnie genialna, najlepsza książka cyklu. Dostarcza satysfakcjonujących odpowiedzi i w sposób nadzwyczaj skuteczny pobudza wyobraźnie. Myślę, że gdybym nazwał ją Opus Magnum w katalogu Clarke wcale bym nie przesadził. Majstersztyk.

Absolutnie genialna, najlepsza książka cyklu. Dostarcza satysfakcjonujących odpowiedzi i w sposób nadzwyczaj skuteczny pobudza wyobraźnie. Myślę, że gdybym nazwał ją Opus Magnum w katalogu Clarke wcale bym nie przesadził. Majstersztyk.