Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Anielskie Szpony nie są ani najlepszym scenariuszem jaki wyszedł spod długopisa Jodorowskiego ani najlepszym albumem prac jakie w swoim życiu narysował Moebius. Celowo użyłem tutaj słowa album ponieważ nie jest to klasyczny komiks, nie znajdziemy w nim ani jednego dymku zawierającego tekst. Anielskie Szpony konstrukcją przypominają bardziej album z rysunkami. Na co drugiej stronie tomu znajdziemy duży, na całą stronę rysunek natomiast na każdej poprzedzającej rysunek stronie jest kolejny mniejszy obrazek z tekstem, które celem jest przedstawienie fabuły czytelnikowi (chyba).

Sama koncepcja jest dosyć oryginalna, niestety problemy zaczynają się kiedy zapoznajemy się z treścią. Kartkując album miałem wrażenie jakby panowie zebrali mniej więcej spóje tematycznie rysunki Moebiusa a Jodorowski próbował do każdego z nich dopisać tekst, który ostatecznie miał się składać na scenariusz całości. Problem w tym, że same rysunki nie są zbyt spójne ze sobą. WIdzimy na nich różne style jakimi posługiwał się Moebius. Dodatkowo postać główna jest często przedstawiona na rysunkach inaczej nawet do takiego stopnia, że nie wiadomo, która spośród przedstawionych osób jest tą główną.
Co do tekstu to jest on nieciekawy a czasem bełkotliwy.

Trudno szukać tutaj spójności scenariusza a rysunki poza kilkoma wyjątkami wyglądają jakby były skalowane z niskiej rozdzielczości.

Fabuła: Nie ma
Scenariusz: 2/10
Kompozycja: 2/10
Ilustracje: 5/10
Wydanie: 7/10

Anielskie Szpony nie są ani najlepszym scenariuszem jaki wyszedł spod długopisa Jodorowskiego ani najlepszym albumem prac jakie w swoim życiu narysował Moebius. Celowo użyłem tutaj słowa album ponieważ nie jest to klasyczny komiks, nie znajdziemy w nim ani jednego dymku zawierającego tekst. Anielskie Szpony konstrukcją przypominają bardziej album z rysunkami. Na co drugiej...