Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nauka liter to bardzo ważny etap w życiu każdego małego dziecka. Im szybciej je przyswoją tym prościej będzie im później rozpocząć naukę czytania. Z pewnością również szybciej do tego dojdzie, ale oczywiście wszystko w swoim czasie. Jak to mówią - na wszystko przyjdzie odpowiednia pora, nie można robić nic na siłę. Sama zauważyłam, na przykładzie moich dzieci, że im bardziej ja chce aby zaczęły czytać, tym mniejsza jest ich motywacja do tego, a czasem nawet spotykam się z ogromnym buntem z ich strony. Także po czasie odpuściłam, przeszłam do nauki samych liter, a z czasem zaczęłam zauważać, że moje dziewczyny same od siebie próbują złożyć proste słowo. Także - nic na siłę, same litery można przedstawiać w różny sposób, a nawet tworzyć różnego rodzaju zabawy z ich wykorzystaniem, co, wierzcie mi, w końcu zaprocentuje 😉

Jest wiele sposobów na naukę liter. Dziś chciałam Wam przedstawić jedną z takich właśnie propozycji. A mianowicie wspaniałą książkę autorstwa Anny Jankowskiej (naszej cudownej mamy znanej na instagramie pod nazwą @ksiazki_aktywneczytanie 😍, największej marki społecznościowej dla rodziców z książkami dla dzieci). Pani Ania stworzyła coś idealnego dla małych dzieci, coś jakże prostego, a jednocześnie konkretnego i skupiającego się na tym jednym aspekcie jakim jest właśnie nauka liter. Na każdej stronie tej książki mamy dość sporej wielkości litery alfabetu, które dodatkowo są wykorzystane w prostych obrazkach, które również znane są każdemu małemu dziecku. Są to np owoce z którymi z pewnością miały już styk, zwierzęta czy też proste przedmioty z życia codziennego. W podpisach tych przedmiotów, innym kolorem napisana jest dana literka, na której w danym momencie się skupiamy, także dziecko może w fajny sposób kojarzyć w późniejszym czasie jak wygląda dana literka w określonym słowie. Dodatkowo w przypadkach literek, które są do siebie podobne, a jednakże czymś się od siebie różnią, autorka zadaje dodatkowe pytania, dzięki którym można w ciekawy sposób porozmawiać z dzieckiem i wytłumaczyć mu różnice między tymi dwiema literkami - np a i ą, czy e i ę etc. Na końcu książki mamy również dwuznaki, które mogą sprawiać dziecku z początku więcej problemu, ale kwestia czasu i będą rozróżniać i je 😏

Główną zaletą tej książki jest jej prostota, przez co dziecko skupia się dokładnie na tym na czym powinno. Duże litery, proste i czytelne podpisy, wyraźne i konkretne ilustracje, białe tło, dzięki któremu uwaga naszego maluszka nie rozprasza się przez natłok informacji, czy rzeczy które odwracałby jego uwagę od głównego zamiaru tej książki i naszego celu - całokształt tej książki, tworzy z niej pozycję idealną dla naszej małej pociechy. Kartonowe strony dodatkowo pozwolą naszemu maluszkowi w samodzielnym ich "kartkowaniu" oraz nie pozwolą o żadne skaleczenie małych paluszków. "Lubię litery! Książka do nauki alfabetu" to z pewnością pozycja, która pozwoli spędzić z naszym maluszkiem czas, będący czymś jakże potrzebnym i niezastąpionym w zdrowym dorastaniu małego człowieka, także jeśli Wasze dziecko wykazuje jakiekolwiek zainteresowanie literkami, to warto sięgnąć po tę książkę i rozbudzić w nim jeszcze większą ciekawość poprzez zabawę z ich używaniem.

Nauka liter to bardzo ważny etap w życiu każdego małego dziecka. Im szybciej je przyswoją tym prościej będzie im później rozpocząć naukę czytania. Z pewnością również szybciej do tego dojdzie, ale oczywiście wszystko w swoim czasie. Jak to mówią - na wszystko przyjdzie odpowiednia pora, ni...

Rozwiń

Zwiń

Temat autyzmu i zaburzeń sensorycznych jest dla niektórych osób niezrozumiały. W szczególności dla starszego pokolenia, kiedy te zagadnienia były naprawdę bardzo mało znane. Kiedyś też nie diagnozowało się takich problemów, bo przecież wg starszych osób każde dziecko jest inne i "z tego wyrośnie". Obecnie mamy coraz większą wiedzę na te tematy i w związku z tym jesteśmy w stanie pomóc naszym dzieciom w rozwoju i przezwyciężeniu trudności, z którymi borykają się każdego dnia. Czasy mamy takie a nie inne, także wraz z rozwojem technologii, oprócz nowej wiedzy pojawił się szereg różnych problemów, które w znacznej mierze doprowadziły do opóźnień w rozwoju. Oczywiście nie mówię tu o każdym dziecku, bo to nie ma żadnej reguły - jedne dzieci odczuwają więcej, inne mniej, a dla innych wszystko jest normalne i rozwijają się w odpowiedni sposób. Dzieci z zaburzeniami sensorycznymi są ogromnie wrażliwe na rzeczy, które nam mogą wydawać się błahe, bądź niezrozumiałe. Wyobraźcie sobie, że czujecie się przytłoczeni nadmiarem informacji, światło jest dla Was denerwujące, każde ubranie przyprawia Was o drapanie i uczucie dyskomfortu, muzyka jest zdecydowanie za głośna, albo perfumy, które czujecie przyprawiają Was o kichanie a nawet odruchy wymiotne. Jest wiele różnych bodźców z zewnątrz, które w nadmiarze doprowadzają nas do szału. A teraz pomyślcie o momentach, gdy Wasze dziecko również je odczuwa, nie umie Wam tego wytłumaczyć i przez to jest ogromnie marudne, nieznośne, co wprawia je w zły nastrój. Jeśli my rodzice, po jednym takim dniu, czujemy się wypompowani psychicznie, to pomyślcie jakby to było, gdybyście czuli się tak codziennie? Z pewnością Wasze życie nie byłoby spokojne i zorganizowane, bo nie umieli byście się skupić na niczym. Dzieci z zaburzeniami sensorycznymi, bądź posiadające spektrum autyzmu, zmagają się z tym każdego dnia. Od nas rodziców zależy, jak podejdziemy do tego tematu i czy będziemy chcieli pomóc naszym dzieciom przezwyciężyć ich trudności.

W przedstawionej tutaj książce mamy poruszony właśnie temat zaburzeń sensorycznych. Jeden dzień z życia małej dziewczynki, której przeszkadza bardzo wiele rzeczy. Od samego rana zmaga się ze światłem słonecznym, głośnym budzikiem, szorstkością ręcznika czy nawet z chrupiącym nieprzyjemnie jedzeniem. Na domiar złego ubieranie to jedna z większych zmór dziewczynki. Wszystko wydaje się za ciasne, drapiące i niekomfortowe. No i jeszcze ten plac zabaw, na którym jest tyle różnych krzyczących dzieci, chcących się przytulać, wchodząc nieproszeni w strefę komfortu dziewczynki. Istna tortura dla małej osóbki, która jeszcze nie umie powiedzieć co jej przeszkadza a co nie. Ale na szczęście powrót do domu, do własnego cichego miejsca, to oaza spokoju i radości. Do tego przytulenie do kocyka i do mamy to najlepsza nagroda, za przetrwanie tak trudnego dla niej dnia.

Książka napisana jest prosto i zrozumiale, jednocześnie przekazując to co najważniejsze na temat przeładowań sensorycznych. Mamy tu kilka linijek tekstu na jednej stronie, który jest rymowany i napisany zrozumiałym dla dziecka językiem. Do tego piękne ilustracje stworzone przez Angel Chang, które doskonale obrazują to co przeszkadza dziewczynce i to co dzieje się naokoło niej. Dodatkowo na końcu książki mamy poradnik dotyczący przeładowań sensorycznych oraz przydatne porady, które można stosować aby pomóc własnemu dziecku w tych trudnych dla niego chwilach. No i oczywiście pomóc też sobie - zrozumieć własne dziecko. Mamy tu przedstawienia różne ćwiczenia i techniki mające kojący wpływ na przeciążony układ nerwowy. Warto je przetestować i sprawdzić, które z nich wyciszają Twoje dziecko, a które mu nieodpowiadają bądź na niego nie oddziaływują. Także podsumowując - "Za dużo! Jak uratować trudny dzień" to naprawdę ciekawa książka, stanowiąca bardzo mądry wstęp do rozmów z dziećmi na temat ich zaburzeń ( jeśli oczywiście takie posiadają). Warto mieć ją na swojej półce.

Temat autyzmu i zaburzeń sensorycznych jest dla niektórych osób niezrozumiały. W szczególności dla starszego pokolenia, kiedy te zagadnienia były naprawdę bardzo mało znane. Kiedyś też nie diagnozowało się takich problemów, bo przecież wg starszych osób każde dziecko jest inne i "z te...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo lubię książki dla dzieci, które w ciekawy i mądry sposób pokazują prawdziwe zachowania dzieci w codziennym życiu. Z ich emocjami mamy styk praktycznie na każdym kroku, a nieraz nam rodzicom brakuje cierpliwości, żeby co chwile coś dziecku tłumaczyć. Zresztą małe dzieci nie zawsze do końca będą słuchać tego co do nich mówimy, także posiłkowanie się kolorowymi i przyjemnymi książkami z pewnością pomoże nam co nieco wytłumaczyć, albo pokazać coś na określonym przykładzie. Seria ze Stefcią, bardzo przypomina mi serie z Helą z innego wydawnictwa, którą moje dzieci bardzo lubią. Także jak tylko pokazałam im tę książkę, tak na ich zainteresowanie nią długo nie musiałam czekać. Od razu usłyszałam magiczne "Mamo, przeczytasz nam bajkę?" i od tego momentu Stefcia stała się kolejną serią, które moje dzieci ogromnie polubiły.

"Stefcia się złości" jak sam tytuł wskazuje, opowiada o małej dziewczynce o imieniu Stefcia, która jak każde dziecko staje w swoim życiu przed różnymi trudnościami. W tym przypadku, prócz złości Stefcia będzie też odczuwać wielkie rozczarowanie, bowiem coś na co tak bardzo wyczekiwała, nagle odwlecze się w czasie. A wiecie jak to z dziećmi jest - one muszą mieć wszystko już i teraz i na nic się zda nasze mówienie, że za tydzień gdzieś pojedziemy, bądź wtedy właśnie coś dostaną. Dla nas to żaden kłopot, z kolei dla dziecka - wielka katastrofa. I tak właśnie mamy w tym przypadku. Stefcia nie mogła doczekać się wyjazdu z rodzicami i braciszkiem do zoo. Z ogromną niecierpliwością wyczekiwała spotkania z ogromnymi i przekichanymi pandami. Gdy już nadszedł ten wyczekiwany przez nią dzień, wstała skoro świt, obudziła wszystkich domowników, rozsiewając swój entuzjazm wszędzie gdzie tylko się dało. Niestety przy śniadaniu, brat Stefci bardzo źle się poczuł i okazało się, że ma gorączkę. Także wszystkie plany na ten dzień musiały zostać zmienione, a wyjazd odłożony w czasie. Spotkało się to z wielkim niezadowoleniem dziewczynki, która wpadła w ogromną złość, rozgoryczenie i rozpacz, które ciężko było jej zaakceptować. Z pomocą przychodzi mama, która jak każda superbohaterka rodziny, wiedziała jakie kroki poczynić aby uspokoić swoją kochaną córeczkę. A w jaki sposób jej się to udało? Tego już dowiecie się z książki 😎

Zaakceptowanie przez nas negatywnych nastroi naszych pociech jest wyjątkowo trudnym zadaniem, które nieraz wymaga od nas więcej cierpliwości niż jesteśmy w stanie wykazać. Niestety każde emocje są trudne do okiełznania i wytłumaczenia w jak najlepszy sposób, ich negatywnych skutków, które ze sobą niosą. Wiem to sama po sobie, bo choć nie wiem jak bardzo bym się czasem starała, to i tak po czasie przychodzi taki moment, gdzie wszystko szlak trafia i ma się ochotę po prostu schować gdzieś pod ziemie, byleby tylko mieć chwile spokoju i nie musieć powtarzać po raz setny tego samego. Ta książka nie jest magicznym eliksirem, który po przeczytaniu naraz odmieni nasze dzieci. Ale z pewnością czytanie im tego rodzaju historii, trafi do nich bardziej, niż gdy będziemy po prostu próbować im to wszystko samemu tłumaczyć. Przykład Stefci w bardzo rzeczywisty sposób pokazuje to, jak zachowuje się dziecko, gdy nie dostanie tego, co chce. Oprócz samego czytania tej książki, bardzo dobrym sposobem, jest potraktowanie jej jako wstęp do rozmowy o trudnych emocjach. Można z pewnością zadać wiele pytań dziecku podczas czytania, aby jeszcze klarowniej zrozumiało przekaz jaki płynie z tej krótkiej historii. Dodatkowo na końcu książki mamy kilka wskazówek co robić, w momencie gdy dziecko wpada w złość. Dowiemy się też czym jest ta złość sama w sobie i jak postrzega ją małe dziecko. Aleksandra Struska Musiał stworzyła naprawdę ciekawą serię, w której mamy sytuacje z codziennego życia małych dzieci, także nie są to rzeczy wymyślone, tylko to z czym styka się praktycznie każde dziecko na codzień. A wszystko to przedstawione jest prostym, zrozumiałym językiem. Wesołe i przyjemne ilustracje, dodatkowo zachęcają do oglądania tego co się na nich dzieje, nieraz aktywizując małych czytelników do czynnego udziału w czytaniu i zwracaniu uwagi na szczegóły widoczne na obrazkach. Do tego krótki tekst, idealny do czytania przed spaniem, lub oczywiście w trakcie dnia, zależy kto kiedy czyta z dzieckiem 😊 Ta ciepła i przyjazna seria z pewnością znajdzie fanów wśród niejednego przedszkolaka, także z przyjemnością Wam ją polecam. Moje dzieci również dołączają się do polecajki 😉

Bardzo lubię książki dla dzieci, które w ciekawy i mądry sposób pokazują prawdziwe zachowania dzieci w codziennym życiu. Z ich emocjami mamy styk praktycznie na każdym kroku, a nieraz nam rodzicom brakuje cierpliwości, żeby co chwile coś dziecku tłumaczyć. Zresztą małe dzieci nie zawsze do...

Rozwiń

Zwiń

Kinga Litkowiec już od bardzo dawna należy do jednej z moich ulubionych autorek piszących romanse mafijne - nie wiem nawet czy nie była jedną z pierwszych, dzięki której polubiłam ten wątek w książkach. I choć perypetie z jej książkami, budziły we mnie różne odczucia, tak seria Blakemore Family budzi we mnie za każdym razem zachwyt i uwielbienie do każdego z jej bohaterów. I tak samo było w przypadku Jacoba, Vincenta i Katherine, no i oczywiście Richie'go, który niepodważalnie plasuje się teraz na pierwszym miejscu. Ale ja to czułam już na samym początku! Jak tylko Kinga mi napisała, że Richie będzie tym najbardziej niebezpiecznym, czyt. psychicznym bohaterem, to ja już wiedziałam, że to właśnie on skradnie moje serce 😅 ( zawsze miałam jakoś słabość do tych najbardziej niereformowalnych 😂)

"W jego oczach tańczy śmierć. Tak nie patrzy człowiek. To spojrzenie diabła."

Richie wraz ze swoim rodzeństwem dostaje zlecenie od swojego ojca - a jak sami dobrze wiecie, ojciec Blakemore również nie należał do normalnych ludzi, choć jego nie polubiłam od samego początku. Tym zleceniem okazuje się znalezienie i zabicie Nadii Petrovej. Rodzeństwo jest nieco zdziwione tym zadaniem, bowiem nigdy nie spodziewaliby się, że ich ojciec może obawiać się kogoś i to w dodatku jeszcze kobiety. Dla Richie'go to zadanie wydaje się łatwizną... bynajmniej do czasu spotkania z rzeczową kobietą. Nadia bowiem, tak jak i on, ma w swoich oczach szaleństwo, także ten "pojedynek" nie okaże się tak prosty jak z początku się wydawało. Tym bardziej, że i ona chce zabić głowę rodziny Blakemorów, wraz z całym jego rodem i ma do tego swoje powody...powody, które Richie będzie chciał odkryć za wszelką cenę. A to czego się dowie, całkowicie go zaskoczy... Co więcej, Nadia też ma swoją "małą armię", która jest gotowa wskoczyć za nią w ogień. Kto w tym starciu wygra? I czy początkowo łatwe zadanie, ma szanse spełnienia, skoro tych dwoje ewidentnie będzie czuć do siebie wzajemne pożądanie?

"Niechętnie przyznałam, że ten mężczyzna miał w sobie cechy, które sprawiały, że ludzie chcieli padać na kolana na jego widok. Potrafił zahipnotyzować wzrokiem, zaznaczyć swoją władzę i żądać posłuszeństwa bez użycia słów. I nie chodziło o urodę. Każdy inny człowiek z jego twarzą byłby po prostu przystojny, To mrok czający się w jego oczach tak przyciągał. To przez niego kobiety klękały, błagając o chwile zainteresowania."

"Richie" to już czwarty tom serii Blakemore Family i z każdym kolejnym cieszę się, że autorka postanowiła zrobić ich aż osiem, bo ja jestem po prostu w niej zakochana. Uwielbiam to, że każdy tom jest inny, każdy członek rodziny jest inny i każda historia jest zupełnie inna, niepowtarzalna. Tak jak od początku myślałam - postać Richie'go wysuwa się na pierwsze miejsce, jeśli chodzi o mojego faworyta tej rodziny. Jego cięty język połączony z bezwzględnością zdecydowanie zawładnął moim umysłem. Jego pewność siebie mogłaby być uważana za "gogusiowanie" jednakże mnie nieraz doprowadzała do rumieńców i parskania śmiechem. Momentami czułam się jak nieśmiała nastolatka, którą zaczepił przystojny chłopak 😅 Każde spotkanie i rozmowa między Richie'm i Nadią przyprawiała mnie o lekki uśmiech, przez co za każdym razem nie mogłam doczekać się kolejnej ich konfrontacji. Richie myślał, że jest mocarny, nie ma sobie równych i nie ma równie psychicznych i bezwzględnych osób, lubiących adrenalinę jak on - ale bardzo się mylił. Nadia była taka sama - niezwykle pewna siebie kobieta, która kocha niebezpieczeństwo. Można rzec, że trafił swój na swego. Przy każdym spotkaniu tych dwójki sypały się iskry, pożądanie za każdym razem rosło, a każda wymiana zdań doprowadzała mnie do wypieków na twarzy. Powiem szczerze, że chyba nawet akcja w tej książce wywoływała we mnie mniej ciarek, niż te ich potyczki i spotkania, które nieraz kończyły się dość gorąco 😈

Ogromnie podoba mi się też to, że w każdej historii obecni są inni bohaterowie tej serii, niby stanowią tło, jednakże i tak przyjemnie jest czytać o ich dalszym udziale w różnego rodzaju wydarzeniach, przez co naprawdę można mocno zżyć się z całą serią. Nie brakuje w niej dynamizmu, a tom poświęcony Richie'mu i Nadii, dodatkowo zawiera w sobie sporo niebezpieczeństw, akcji i zaskakujących obrotów wydarzeń, okraszonych namiętnością i pożądaniem, które zdecydowanie powodują, że tę książkę czyta się z zapartym tchem i nie da się jej odłożyć nawet na chwilę. Emocji w niej nie brakuje, także jeśli jeszcze nie czytaliście, to koniecznie musicie ją nadrobić! Ale nie tylko ją, bo poprzednie tomy serii są równie genialne!

Kinga Litkowiec już od bardzo dawna należy do jednej z moich ulubionych autorek piszących romanse mafijne - nie wiem nawet czy nie była jedną z pierwszych, dzięki której polubiłam ten wątek w książkach. I choć perypetie z jej książkami, budziły we mnie różne odczucia, tak seria Blakemore F...

Rozwiń

Zwiń

"Poza zasięgiem" to moje drugie spotkanie z twórczością autorki. Pierwsze było niezwykle udane - "Niebezpieczny dług" wywarł na mnie ogromne wrażenie, a był to debiut Dagmary Jakubczak, przez co już wtedy wiedziałam, że skuszę się na jej kolejne powieści. Na półeczce mam jeszcze "Rosyjską laleczkę", także już cieszę się ogromnie i nie mogę się doczekać, aż w końcu po nią sięgnę! Ale wracając do głównego tematu tej recenzji, "Poza zasięgiem" to romans, który można zaliczyć do tych lżejszych pozycji, którą mogą czytać nawet szesnastolatki. Także ekscesów się tu nie spodziewajcie😈ale to oczywiście nie zmienia faktu, że nie zabraknie tu emocji i sytuacji, przez które wasze serce przyspieszy rytm.

Amy Summers po sześciu latach wraca do swojego rodzinnego miasteczka. Wyjechała jako osiemnastolatka, po tym jak między nią a jej przyjacielem z dzieciństwa doszło do zbliżenia. Ta sytuacja zmieniła ją i napewno zmieniła jej życie, bowiem zaszła wtedy w ciąże, jednakże przez brak kontaktu z Carterem, postanowiła wychować dziecko sama - z pomocą swojej przyszywanej babci Eleonory, która właśnie teraz jest powodem, dla którego Amy wraca w rodzinne strony. Eleonora bowiem jest ciężko chora i nie wiadomo jak długo jeszcze pożyje, a dodatkowo z każdym dniem staje się coraz słabsza, przez co każda pomoc jest dla niej cenna i potrzebna. Amy bardzo boi się o babcię, dlatego bez zastanowienia postanawia się nią zająć. Oprócz obawy o jej życie, obawia się również spotkania ze swoją nastoletnią miłością...a z pewnością spotkanie z nią będzie nieuniknione, tym bardziej, że Carter to wnuk Eleonory, który mieszka kilka kroków dalej od jej domu. I pozostaje również kwestia sześcioletniego Jimmiego, który jest jego synem, o którym sam Carter nie ma pojęcia. Jak potoczy się ta historia? I czy skończy się ona happy endem?

Książkę czytało mi się niezwykle przyjemnie. Świetny, lekki styl pisania autorki, spowodował, że bardzo ciężko było mi się od niej oderwać. I nawet pomimo przewidywalności w jaki sposób potoczy się cała ta historia, to i tak chłonęłam ją jak gąbka wodę 😁 Mamy tu motyw przyjaciół z dzieciństwa, którzy dogadują się tak dobrze, że po czasie dochodzi miedzy nimi do zbliżenia. Autorka w całą historie wplata momenty wspomnień głównej bohaterki, przez co nieraz poznajemy sytuację, w których tych dwoje bohaterów bardzo dobrze się ze sobą czuło i dogadywało. I przez to jeszcze bardziej ich poznajemy. Mamy również ten bolesny motyw, kiedy to główna bohaterka zostaje sama z "bałaganem", którzy narobili oboje i to też jest tu bardzo fajnie pokazane. To jak dziewczyna staje sama na nogi, jak radzi sobie z dzieckiem, rozkręca swój własny biznes i jakoś układa sobie życie. Niby uczucia jakimi dążyła Cartera zostały wytłumione, jednakże podczas powrotu do babci, wszystko wraca do niej ze zdwojoną siłą. Z jednej strony stara się je wypierać, jednakże jest to silniejsze od niej. Tym bardziej, że Carter w żaden sposób jej w tym nie pomaga, bo jego dobroć, próby wytłumaczenia zachowań z przeszłości i jego okropnie cudowne podejście do jej syna, sprawiały, że i ja powoli się w nim zatracałam 😅 Nie zabrakło tu tez momentów, które mnie zdenerwowały i przez które moja ocena odnośnie Cartera diametralnie zmalała, a mianowicie to jak zachował się w momencie powrotu swojej byłej dziewczyny. I choć jak najbardziej rozumiem jego szlachetność, tak momentami miałam ochotę nakopać mu za jego zachowanie. No bo ludzie! A scena przy aucie? Trochę zaleciała takim dziecinnym zachowaniem głównego bohatera, tak jakby nie miał własnego zdania, nie był stanowczy i w ogóle. Cały ten fragment, no co tu dużo mówić, nie spodobał mi się kompletnie, bo spowodował, że sama nie dowierzałam w to co czytam. I wtedy pojawił się Aiden - i właśnie moje tory uczuciowe się zmieniły, ale niestety autorka jak szybko go wplotła w historie, tak szybko go usunęła - i tu moje pytanie - dlaczego 😓 (zapewnię nie będę jedyna, która wybrałaby go zamiast Cartera, ale rozumiem, że zamysł książki był inny). Ale! Jeśli chodzi o bohaterów, to polubiłam ich już ich od samego początku. Tak jak wspominałam, dla Cartera przepadłam (do pewnego momentu) - ta jego dobroć, uczuciowość, podejście do życia i sama jego osoba, naprawdę mi się podobała. Co do Amy - dziewczyny, którą również można by wstrząsnąć momentami, mam kilka zastrzeżeń, jednakże mogłam ją zrozumieć - ta obawa przed wyznaniem prawdy i wewnętrzna obrona siebie, przed kolejnym zranieniem, no tak miało być i autorce genialnie udało się to pokazać. Kilka źle podjętych decyzji, ukrywanie prawdy i ciągłe niedomówienia - wszystko to z pewnością może namieszać w życiu ludzi, którzy darzą się ogromnym uczuciem, nie chcą na nowo się stracić czy pokłócić. Jedynie co mnie z początku denerwowało, to ciągłe powtarzanie przez Amy, jak to czuje się zraniona i uczucia powracają, ale ona nie może i najlepiej by było wyjechać. Trochę mnie to z początku irytowało, ale im dalej tym bardziej wciągałam się w tę historię, z niecierpliwością przewracając kartki i myśląc, kiedy autorka zrzuci tu jakąś bombę, bo w końcu nie może być aż tak "cicho i spokojnie"😅 No i bomba spadła, do spokojnego miasteczka przyjechała taka Cruella de mon swoim Panther de Ville i panoszyła się jakby była u siebie. To oczywiście przenośnia, ale fakt faktem była dziewczyna Cartera narobiła tu trochę szumu swoją osobą, co mnie osobiście podniosło ciśnienie nieraz. Relacja między głównym bohaterami ma swoje wzloty i upadki, ale finalnie można dla niej przepaść i wybaczyć wszystko wszystkim ( no może oprócz Cruelli 😜).

Jestem ogromnie zadowolona z lektury tej książki i żałuję, że tak długo zwlekałam z jej przeczytaniem, tym bardziej, że jak siadłam to pochłonęłam ją niemal na jedno posiedzenie 😍 Nie mogę nie wspomnieć o przepięknej robocie wydawnictwa Black Rose - wydanie tej książki jest po prostu przepiękne! Grafiki w środku książki są fenomenalne! Całość czyta się z niezwykłą przyjemnością! Spędziłam z tą książką naprawdę świetne parę godzin, także polecam!

"Poza zasięgiem" to moje drugie spotkanie z twórczością autorki. Pierwsze było niezwykle udane - "Niebezpieczny dług" wywarł na mnie ogromne wrażenie, a był to debiut Dagmary Jakubczak, przez co już wtedy wiedziałam, że skuszę się na jej kolejne powieści. Na półeczce ma...

Rozwiń

Zwiń

Debiut Stacy Willingham "Błyski w mroku" to książka, która czytałam z zapartym tchem. Ogromnie mi się podobała ta historia i jeszcze długo po przeczytaniu w głowie miałam wydarzenia, które miały tam miejsce. Byłam pewna, że jak autorka wyda kolejna książkę, to sięgnę po nią bez zastanowienia. I jak tylko ukazała się jej kolejna powieść "Tyle groźnych miejsc", ani chwili się nie zastanawiałam! I choć bardzo chciałam ją od razu przeczytać, tak moje życie miało swoje plany i pozostawało mi tylko z utęsknieniem patrzeć jak ta powieść leży na półce. Ale na szczęście powolutku wszystko wraca do normy, także długo się nie zastanawiając, zaczęłam ją czytać. I jak zaczęłam, tak przepadłam. I choć pierwsza książka autorki, była świetna, tak ta najnowsza myślę, że podobała mi się jeszcze bardziej! Z pewnością po raz kolejny zanurzyłam się w świecie zagadek, niedomówień, przypuszczeń i odczuciu ciągłego niepokoju i mroku...

Isabelle Drake to matka, której malutkie dziecko zostaje uprowadzone w środku nocy z kołyski. Jej świat nagle zmienia się na zawsze... Jest śledztwo, jednak z braku jakichkolwiek tropów, po pewnym czasie umiera w martwym punkcie. Jednak kobieta jest na tyle zdeterminowana, że nie ustaje w poszukiwaniach swojego dziecka. I choć mija rok, ona wciąż występuje w przeróżnych wywiadach i spotkaniach i opowiada historię małego Masona, uprowadzonego w środku nocy. To wszystko powoduje, że kobieta zatraca się w sobie - ma problemy ze snem, a wręcz praktycznie nie śpi w ogóle, jej życie ratuje kofeina i mikrodrzemki w ciagu dnia, na które nie ma kompletnie wpływu - także czasem jak jej ciało i umysł odpływa, ona nagle się budzi i nie wie co naokoło niej się dzieje. Jednakże pomimo tabletek nasennych, sen jakby został uprowadzony wraz z jej małym dzieckiem. Jej mąż Ben, nie mogąc znieść dalej tego stanu, rozwodzi się z kobietą, także Isabelle zostaje sama razem ze swoją "obsesją" na punkcie odnalezienia syna. Pewnego dnia, gdy wraca z kolejnego wywiadu, w samolocie przysiada się do niej mężczyzna, który proponuje jej udzielenie wywiadu dla podcastu TrueCrimeCon, który to byłby lepszą alternatywą dla tego co teraz robi, bowiem podcast jest oglądany przez miliony widzów. I choć początkowo kobieta nie bierze tego pod uwagę, tak po czasie postanawia się zgodzić na ten podcast. Jednakże nie spodziewała się, że mężczyzna będzie również rozgrzebywać jej przeszłość, a to wszystko razem z brakiem snu, doprowadzi Isabelle do coraz większych wątpliwości, jeśli chodzi o to, co wydarzyło się nocą podczas uprowadzenia jej synka. Co tak naprawdę się wtedy wydarzyło? I co wydarzyło się w przeszłości kobiety, że powoli przestanie ufać samej sobie?

Książka już od samego początku wywołuje w czytelniku odczucie niepokoju. Pomysł na fabułę, od razu zwiększył moje zainteresowanie i byłam ciekawa, o co tu tak naprawdę chodzi. I choć początek mogłoby się wydawać rozkręca się niezwykle powoli, bowiem jak to w thrillerach psychologicznych bywa - nie ma tu za wiele akcji, jest jednak dogłębne odkrywanie psychiki głównego bohatera, ja czułam ogromne zaintrygowanie całą sytuacją. Porwanie dziecka w środku nocy, nikt nic nie wie, żadnych śladów. Wiecie, miałam ogrom teorii, podczas czytania, ale im dalej tym co chwilę musiałam wymyślać nowe. Autorka tak umiejętnie wodzi czytelnika za nos, że to jest po prostu niesamowite! Mamy też narrację pierwszoosobową, co ostatnimi czasy zaczęłam dużo bardziej lubić w thrillerach, bowiem wczuwam się wtedy jeszcze bardziej w myśli głównego bohatera, nieraz czując się dosłownie tak samo jak on (oczywiście ta narracja musi być dobrze poprowadzona, a w książkach Stacy Willingham, właśnie tak jest!). Między rozdziałami mamy retrospekcje, w których przenosimy się do czasów dzieciństwa głównej bohaterki i poznajemy jej rodziców i siostrę. I to właśnie ma ogromny wpływ na rozwój wydarzeń i na to, jak sami dedukujemy, jeśli chodzi o to, co się wydarzyło. Powiem szczerze, że nieraz zostałam wyprowadzona w pole. A im bardziej byłam czegoś pewna, tym za chwilę okazywało się to błędnym torem myślenia. Nowe fakty, nowe osoby, zupełnie inne przedstawienie danej sytuacji - to wszystko co trochę, mieszało mi w głowie, przez co w pewnym momencie już sama zaczęłam wątpić w wersję wydarzeń przedstawioną przez główną bohaterkę. Dodatkowo postać Waylona - mężczyzny prowadzącego podcast - nie spodziewałam się, że będzie skrywał również pewne tajemnice. Do połowy książki, wszystko wydawało się rozwijać powoli, ale od połowy, jest taki rollercoaster wszystkiego, że naprawdę nie da się odłożyć tej książki. Wszystko powoli wskakuje na swoje miejsce, ale nie wszystko jest od razu tak oczywiste. Z jednej strony wydaje się logiczne, po to by za chwilę, zaprzeczyć wszystkiemu, o czym do tej pory się myślało. Finał tej historii ogromnie mnie zaskoczył, bowiem nie spodziewałam się takiego obrotu wydarzeń. I tych obecnych i tych, które miały miejsce w przeszłości głównej bohaterki. W ogóle jaki to trzeba mieć umysł, żeby tak poprowadzić całą fabułę! Jestem zachwycona tą historią, jeszcze bardziej niż poprzednią książką autorki. Strach pomyśleć, co spotka mnie w kolejnej jej książce - ale czy ten strach wygra nad ciekawością i niecierpliwym oczekiwaniem aż będzie kolejna? Oczywiście, że nie! Bo ja już nie mogę się doczekać i choćby nie wiem co - i tak ją przeczytam, bo chce więcej! Chce więcej takich historii! Ogromnie Wam ją polecam! Gwarantuje, że się nie zawiedziecie, jeśli tak jak ja uwielbiacie thrillery psychologiczne, w których nic nie jest takie oczywiste, jakie być powinno.

Debiut Stacy Willingham "Błyski w mroku" to książka, która czytałam z zapartym tchem. Ogromnie mi się podobała ta historia i jeszcze długo po przeczytaniu w głowie miałam wydarzenia, które miały tam miejsce. Byłam pewna, że jak autorka wyda kolejna książkę, to sięgnę po nią bez z...

Rozwiń

Zwiń

Książki Katarzyny Bielińskiej skradły nasze serce już dawno temu. Przepiękne historie takie jak "Góra mądrości", "Deszcz życzliwości" czy "Gwiazda miłości" do dziś stanowią jedne z najpiękniejszych historii, jakie moje dzieci mają na swojej półeczce i z ogromną przyjemnością do nich wracają. Sama jestem nimi zachwycona, bo oprócz wspaniałej i poruszającej historii, mają tak piękne ilustracje, że ciężko oderwać od nich wzrok. Tym razem w nasze ręce trafiły dwie kolejne historie autorki, choć tym razem w mniejszej, kartonowej wersji, jednakże zachwyt nad ilustracjami, z pewnością wynagradza zdecydowanie mniej tekstu niż w poprzednich książkach. Ale mniej tekstu nie znaczy, że to co tu zawarte, jest też mniej rozczulające czy wartościowe. Obie książki zawierają wspaniały przekaz, pokazujący, jak niewiele wystarczy aby budować poczucie wartości u małego dziecka.

"Jesteś wyjątkowa" to historia o dwóch kotkach - tacie i jego córeczce, którzy postanawiają zbudować huśtawkę i powiesić ją na drzewie. Córeczka, tak bardzo była wdzięczna tacie, że chciała udekorować ją później jego ulubionymi niebieskimi kwiatkami, ale nie mogła ich niestety nigdzie znaleźć. Chciała zatem pomóc mu w budowie, ale i to nie okazało się tak łatwe jak myślała. Pomimo wielu zawahań jej nastrojów, jej tata za każdym razem przy niej był, wspierał ją i robił wszystko aby mała kotka uwierzyła w siebie i w to, że jest wyjątkowa, co dodatkowo motywowało ją do pracy i do pokonywania własnych uprzedzeń i słabości. To niezwykle ciepła i przyjemna historia, z której można wynieść naprawdę wiele dobrego. Dlatego tak ważne jest odpowiednie podejście i nastawienie do dziecka, po to aby budować jego pewność siebie, aby uwierzyło w swoje możliwości i wiedziało, że jest wyjątkowe zawsze, nawet wtedy gdy coś mu/jej nie wychodzi.

Pokazuje tą bliskość, która znaczy bardzo wiele już od najmłodszych lat. Budowanie poczucia własnej wartości, odpowiednia motywacja i pokazanie, że dla drugiej osoby jest się najważniejszą osobą na świecie, naprawdę działa cuda. I to jest bardzo pięknie ukazane właśnie w tych książeczkach, stworzonych przez Katarzynę Bielińską. Do tego przecudowne ilustracje, w których można się zatracić. Uwielbiam książki stworzone przez @mojograffi - za wspaniałą treść jaką niosą i za piękną oprawę graficzną. Jestem pewna, że i Wam skradną serce, także polecam ogromnie!

Książki Katarzyny Bielińskiej skradły nasze serce już dawno temu. Przepiękne historie takie jak "Góra mądrości", "Deszcz życzliwości" czy "Gwiazda miłości" do dziś stanowią jedne z najpiękniejszych historii, jakie moje dzieci mają na swojej półeczce i z ogromn...

Rozwiń

Zwiń