Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Druciarz, krawiec, żołnierz, szpieg” to dobry kryminał, czy też powieść szpiegowska, ale nie taki do jakich jesteśmy w naszych czasach przyzwyczajeni. Fabuła płynie powoli. Jest kilku podejrzanych, krok po kroku dowiadujemy się coraz więcej, a efekt końcowy nie wywołuje w nas wielkiego „WOW”. Ale nie czyni to tej powieści nieciekawej. Po prostu podchodząc do niej, należy mieć świadomość, że le Carré pisze tak by całe napięcie budowane było w dialogach, które trzeba przyznać są bardzo realistyczne i dobrze się je czyta.

„Druciarz, krawiec, żołnierz, szpieg” to dobry kryminał, czy też powieść szpiegowska, ale nie taki do jakich jesteśmy w naszych czasach przyzwyczajeni. Fabuła płynie powoli. Jest kilku podejrzanych, krok po kroku dowiadujemy się coraz więcej, a efekt końcowy nie wywołuje w nas wielkiego „WOW”. Ale nie czyni to tej powieści nieciekawej. Po prostu podchodząc do niej, należy...

„Diuna” to niezwykła książka. Bywa porównywana do Władcy Pierścieni, ale tak naprawdę jest o wiele bardziej skomplikowana przynajmniej w sensie zawiłości fabularnej.
Styl pisarski Franka Herberta jest absolutnie doskonały, nawet pomimo faktu, że czytałem „Diunę” w polskim tłumaczeniu (które jest niewątpliwie bardzo dobre, ale zawsze wychodzę z założenia, że oryginał to oryginał). Cały świat stworzony przez Herberta stanowi spójną całość. Mimo, że czytelnik jest rzucony od razu w wir opowieści, to bardzo szybko pojmujemy zasady, którymi kierują się bohaterowie powieści.
Nie chcę zdradzać żadnych elementów fabularnych „Diuny”, gdyż sam czytałem ją kompletnie „w ciemno”, nie znając nawet ogólnego opisu fabuły.
„Diunę” mogę polecić każdemu. I to dosłownie. Nawet jeśli nie przepadacie za science-fiction lub fantasy, to akurat ta powieść trafia do każdego bez względu na preferencje gatunkowe. Należy mieć też na uwadze, że „Diuna”, mimo że ma w sobie wiele wątków niełatwych w sensie głębi i przesłania, nie jest napisana trudnym językiem. Tak jak pisałem wcześniej, Herberta czyta się płynnie i szybko. Nie ma tu zbędnych, niepotrzebnych opisów lub dialogów. Jest tylko to, co potrzeba. I to sprawia, że „Diunę” uważam za powieść wyjątkową.

„Diuna” to niezwykła książka. Bywa porównywana do Władcy Pierścieni, ale tak naprawdę jest o wiele bardziej skomplikowana przynajmniej w sensie zawiłości fabularnej.
Styl pisarski Franka Herberta jest absolutnie doskonały, nawet pomimo faktu, że czytałem „Diunę” w polskim tłumaczeniu (które jest niewątpliwie bardzo dobre, ale zawsze wychodzę z założenia, że oryginał to...

Świat Lodu i Ognia jest dla Pieśni Lodu i Ognia tym czym Silmarillion jest dla Władcy Pierścieni, a przynajmniej próbuje być...
Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy, to te wspaniałe artworki. Świetnie oddają klimat świata Martina, a w niektóre z nich wpatrywałem się dobre kilka minut z zachwytu.
Jeśli zaś chodzi o treść... Jest tego sporo, ale niestety nie wszystko czyta się przyjemnie. Pierwsza połowa, czyli część historyczna, jest bardzo dobra. Został tu przedstawiony spory kawałek historii rządów Targaryenów i nie tylko. Mam natomiast zarzuty co do drugiej części. Opisy krain i ludzi je zamieszkujących, i tradycje wiążącymi się z danymi miejscami, są niewątpliwie rozlegle i wnikliwie rozpisane, ale w wielu miejscach przynudzające. Myślę, że można było więcej czasu poświęcić historiom związanym bezpośrednio z Westeros, bo mimo wszystko ciężko skoncentrować swoją uwagę na odległych, mało znanych terenach takich jak Sothoryos.
Książka na pewno godna polecenia, ale wyłącznie fanom serii. Szczególnie warto przeczytać fragmenty związane z rebelią Roberta i podbojem Aegona.
Moja ocena: 7,8/10

Świat Lodu i Ognia jest dla Pieśni Lodu i Ognia tym czym Silmarillion jest dla Władcy Pierścieni, a przynajmniej próbuje być...
Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy, to te wspaniałe artworki. Świetnie oddają klimat świata Martina, a w niektóre z nich wpatrywałem się dobre kilka minut z zachwytu.
Jeśli zaś chodzi o treść... Jest tego sporo, ale niestety nie wszystko czyta...