Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciekawy debiut, z przemyślana fabułą. Niestety autorka nie udźwignęła ciężaru samej fabuły. Kilka uwag poniżej:

1. Policja w latach 90tych przedstawiona jest jako kółko różańcowe. Czasem ktoś zaklnie, ale co do zasady są kulturalni, grzeczni, absolutnie pozbawieni uprzedzeń a komisarz w wolnych chwilach oddaje się układaniu puzzli.
2. Jedyna kobieta w zespole to taka stereotypowa Julka, która mężczyźni się opiekują i muszą odwozić ją do domu w trakcie służby bo jest zbyt roztrzęsiona żeby móc pracować. Od czasu do czasu powzdycha do komisarza a jej kolega do niej, niemniej można się spodziewać, że skończy w domu bo sytuacje ją przerastają.
3. Gra stereotypami jest przesadzona do kwadratu. Można odnieść wrażenie, że tłem jest stereotyp a książka powstała głównie po to żeby o nim opowiedzieć. Na początku ten zabieg może w pewnym stopniu buduje klimat ale od połowy co najwyżej budzi zniecierpliwienie.
4. Dużym plusem jest szybkość fabuły ale minusem kalki z innych kryminałów, które nie są przeniesione dobrze. Fabuła toczy się od konferencji prasowej do konferencji prasowej (lata 90te…), policjanci miewają dobre pomysły ale w gruncie rzeczy nic z nich nie wynika, postaci mają ładny teoretyczny rys ale brak im życia, przypominają kukły.
5. Niestety kuleje styl, którego za bardzo nie ma. Całość przypomina trochę opis licealisty.

Jak na debiut jest całkiem nieźle. Trzeba przyznać, że sama fabuła jest interesująca. Sposób jej prowadzenia w postaci krótkich rozdziałów jest dynamiczny. Na pewno czytelnik chce poznać odpowiedź: kto zabił.

Niestety jest też druga strona medalu: policyjne kółko różańcowe (na plus relacja Bondysa z ojcem), tekturowe postaci, ekstremalna gra stereotypów i takie trochę przerysowane lata 90te (kto wtedy żył ten zrozumie ;) ). Całość nie rozczarowuje ale pozostawia jeszcze dużo do życzenia.

Niemniej trzymam kciuki za autorkę. Powyższe uchybienia wskazałem bo pewnie autorka je przeczyta i mocno trzymam kciuki, że pisząc następną książkę bardziej skupi się na tych aspektach.

Ciekawy debiut, z przemyślana fabułą. Niestety autorka nie udźwignęła ciężaru samej fabuły. Kilka uwag poniżej:

1. Policja w latach 90tych przedstawiona jest jako kółko różańcowe. Czasem ktoś zaklnie, ale co do zasady są kulturalni, grzeczni, absolutnie pozbawieni uprzedzeń a komisarz w wolnych chwilach oddaje się układaniu puzzli.
2. Jedyna kobieta w zespole to taka...

Kolejny, doskonały krymirror (kryminalo-horror?) od tej autorki. Obie historie wciągają, dynamika nie zawodzi, fabuła jest świetnie skonstruowana. Polecam.

Kolejny, doskonały krymirror (kryminalo-horror?) od tej autorki. Obie historie wciągają, dynamika nie zawodzi, fabuła jest świetnie skonstruowana. Polecam.

Po „Szczelinie” byłem rozczarowany. Chciałem zakończyć przygodę z Kariką ale wtedy zupełnym przeglądaliśmy trafiłem na opowiadanie „Samotność”. Zrozumiałem, ze Karika na potencjał i dałem mu jeszcze jedna szanse. Było warto.

„Strach” to wariacja na temat jednego z dzieł Kinga. Nie będę pisał którego, bo popsułybym zabawę. W każdym razie zacząłem czytać w nocy. Ostatnio miałem okazje przeczytać dziesiątki horrorów i żaden nie wzbudził we mnie strachu. Tutaj poczułem go odrobine.

Jest ciężki klimat, jest klaustrofobia, są zwroty akcji i jest zakończenie, które jest naprawdę dobre. A to jest naprawdę rzadkie wśród horrorów. Polecam.

Po „Szczelinie” byłem rozczarowany. Chciałem zakończyć przygodę z Kariką ale wtedy zupełnym przeglądaliśmy trafiłem na opowiadanie „Samotność”. Zrozumiałem, ze Karika na potencjał i dałem mu jeszcze jedna szanse. Było warto.

„Strach” to wariacja na temat jednego z dzieł Kinga. Nie będę pisał którego, bo popsułybym zabawę. W każdym razie zacząłem czytać w nocy. Ostatnio...