Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spodziewałam się absurdu, a dostałam wartościową książkę dla młodych ludzi, która przypadła mi do gustu jak od dawna nic innego.
Głównemu bohaterowi nie można odmówić ludzkich przywar i dojrzałości emocjonalnej.
Ciekawy, aż szkoda, że bardziej nie rozwinięty, wątek religii Mormonów i terapii konwersyjnej, będący punktem odbicia do trudnego wyboru, który często przynosi ogrom cierpienia. Czy żyć w zgodzie ze sobą, ale zmierzyć się z odrzuceniem i dezaprobatą środowiska, tutaj wzmocnioną wyznaniem czy wybrać zaprzeczenie równoznaczne z uznaniem bliskich.
Temat do rozwinięcia, wartościowy dla młody osób, które wybierają.
Bez dynamicznej akcji, w atmosferze małego miasteczka, kursu pisarskiego i cukrowego (ale dosyć dojrzałego!) uczucia.
Polecam serdecznie!

IG: @cholera.czyta

Spodziewałam się absurdu, a dostałam wartościową książkę dla młodych ludzi, która przypadła mi do gustu jak od dawna nic innego.
Głównemu bohaterowi nie można odmówić ludzkich przywar i dojrzałości emocjonalnej.
Ciekawy, aż szkoda, że bardziej nie rozwinięty, wątek religii Mormonów i terapii konwersyjnej, będący punktem odbicia do trudnego wyboru, który często przynosi...

Peter Camenzind jest debiutem Hessego pozbawionym niezdarnej nieśmiałości pierwszego razu. Wprowadzający sznyt widać w postaci Petera, w estetycznie literackim peanie natury i prostoty.
Jest tu bardziej swobodnie i mniej zawikłanie, bo sam bohater, chociaż idzie pod prąd, robi to w sposób konsekwentny, ale nie niszczący.
Szuka siebie; w oczach odbija mu się natura, w której szuka odzwierciedlenia i sposobu, żeby być bliżej niej i przybliżyć ją ludziom.
Mota się między potrzebą miłości, chęcią otoczenia się ludźmi, bycia z nimi, brylowania na salonach, wyrwania się z prostego życia górskiej wioski do życia na salonach, wśród twórców, ideałów i pysznej młodości.
Wrażliwy, ale nienadskakujący lepiej odnajduje się w kącie salonu niż na środku.
Dochodzimy do miejsca, gdzie człowiek odnajduje siebie w tym jaki jest, w prostocie bycia i przerwaniu gonitwy za czymś wyżej, bo wyższość utożsamia finalnie z intymnością, bliskością, przyjacielską relacją z innymi ludźmi. Z monumentalnością natury, która rezonuje z jego jestestwem, nieopisana literacko, ale zauważona, pęczniejąca i dominującą - będąca w pewnym sensie przewodnikiem.
Camenzind szuka siebie, ale w sposób bardziej uporządkowany niż kolejni bohaterowie Hessego, przeżywa rozczarowania bez chaotycznego szarpania cierpieniem.
Wydźwięk jest w pewien sposób kojący; to czego potrzebujemy, jest blisko, chociaż czasem wydaje się zbyt trywialne, żeby było wartościowe.

Peter Camenzind jest debiutem Hessego pozbawionym niezdarnej nieśmiałości pierwszego razu. Wprowadzający sznyt widać w postaci Petera, w estetycznie literackim peanie natury i prostoty.
Jest tu bardziej swobodnie i mniej zawikłanie, bo sam bohater, chociaż idzie pod prąd, robi to w sposób konsekwentny, ale nie niszczący.
Szuka siebie; w oczach odbija mu się natura, w której...

Być może patrzycie na ten tytuł i już wiecie, że nie jest to książka dla was. Nie sięgnięcie po nią. Nie dziwię wam się.
Mnie odrzucała potencjalna retoryka, a nie zagadnienie. Obawiałam się etykietki wynaturzenia, niechlujnie ukrytych przytyków, nieopanowanej odrazy i odrzucenia pomimo wykonywanego przez autorkę zawodu. Niesłusznie.
Rozmowy z pedofilem powstały na podstawie wieloletniej korespondencji, którą autorka prowadziła z mężczyzną, który skrzywdził ponad tysiąc dzieci. Jako muzykoterapeutce udaje jej się dotrzeć do Alana i nawiązać z nim współpracę, w wyniku czego powstaje analiza jakościowa, studium przypadku o prewencyjnym charakterze, ponieważ Alan opisuje według jakiego planu postępował, żeby zdobyć zaufanie dzieci i je wykorzystać. Autorka, jako ofiara przemocy seksualnej w dzieciństwie uzupełnienia tę narrację o osobiste doświadczenie i specjalistyczną wiedzę - reakcje dzieci; uczucia, myśli, reakcje ofiar.
Nie pada rozgrzeszenie. Nie znajdziecie go. Jednak Alan poświęcił wiele lat na analizę własnych zachowań i schematów, maksymalnie podkręconych i doskonalonych latami. Razem śledzą genezę oraz konsekwencje wadliwego systemu. Odraza i kulturowe odrzucenie powoduje złość, osłupienie, atak i wycofanie - nie prowadzi do zrozumienia zjawiska. Pedofil, nawet jeżeli szuka pomocy przed popełnieniem czynu pedofilnego, prawdopodobnie jej nie otrzyma. Własną krzywdę, poczucie odrzucenia i izolacji skanałuje w sposób, którego tak się obawiamy.
Żeby chronić dzieci, musimy wiedzieć, rozumieć i mieć narzędzia; w jaki sposób i przed czym, ale nie będzie to możliwe, dopóki reakcją na tego typu sytuacje jest sankcjonowanie kary, napiętnowanie i odrzucenie. Brak resocjalizacji i co najważniejsze, brak prewencji, która chroniłaby dzieci.
Alan skrupulatnie wyciąga schematy wynaturzonych zachowań i buduje na nich rady zapobiegawcze, mówiąc co ułatwiało mu zdobycie zaufania dzieci i jak można do tego niedopuścić. Razem z Amy Zabini wskazują stronę, w którą należy obrócić głowę, żeby chronić dzieci i zdobyć się na wsparcie dla zaburzenia jakim jest pedofilia, tym samym ograniczając jej zasięg.
Tylko, że trzeba się nie odwracać. Trzeba patrzyć.

Być może patrzycie na ten tytuł i już wiecie, że nie jest to książka dla was. Nie sięgnięcie po nią. Nie dziwię wam się.
Mnie odrzucała potencjalna retoryka, a nie zagadnienie. Obawiałam się etykietki wynaturzenia, niechlujnie ukrytych przytyków, nieopanowanej odrazy i odrzucenia pomimo wykonywanego przez autorkę zawodu. Niesłusznie.
Rozmowy z pedofilem powstały na...