Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Łzy miały melodię i odpowiednie imiona. Łączyły się ze sobą, tworząc srebrną symfonię. Trzeba jednak wyjątkowej odwagi, by dać im opowiedzieć swoją historię.

Łzy miały melodię i odpowiednie imiona. Łączyły się ze sobą, tworząc srebrną symfonię. Trzeba jednak wyjątkowej odwagi, by dać im opowiedzie...

Śmierć nie jest końcem, jeśli pamięć o naszej odwadze przetrwa pokolenia.

Śmierć nie jest końcem, jeśli pamięć o naszej odwadze przetrwa pokolenia.

Myślałam o całych pokoleniach ludzi próbujących walczyć ze swoim przeznaczeniem — ludzi, którzy w nie nawet nie wierzyli, a jednak byli mu bezlitośnie poddani.

Myślałam o całych pokoleniach ludzi próbujących walczyć ze swoim przeznaczeniem — ludzi, którzy w nie nawet nie wierzyli, a jednak byli mu b...

Ukryta w cieniu zegarowych zębatek, walczyła o przetrwanie, podtrzymywana siłą uczucia, które łączyło ją ze Stefanem. W miejscu, gdzie czas zdawał się ich największym wrogiem, stawali się jednością, przeciwstawiając się okrutnym realiom wojny.

Ukryta w cieniu zegarowych zębatek, walczyła o przetrwanie, podtrzymywana siłą uczucia, które łączyło ją ze Stefanem. W miejscu, gdzie czas ...

Istnieje granica, za którą nasze człowieczeństwo zostaje zdeformowane, a wyrzuty sumienia wyparowują pod wpływem gorącej determinacji. Kiedy bronimy tego, co najcenniejsze, przekraczamy tę granicę, a nasza dusza tonie w mrocznym oceanie desperacji i nieodwracalności. Już nie jesteśmy tymi samymi ludźmi, co wcześniej.

Istnieje granica, za którą nasze człowieczeństwo zostaje zdeformowane, a wyrzuty sumienia wyparowują pod wpływem gorącej determinacji. Kiedy...

Czyli już wiem, czym jest miłość. Ogniem trawiącym, niepozostawiającym po sobie żadnego życia. To zgniła, zakażona rana, która zatruwa i niszczy wszystko. Jak zaraza, szerząca się na wszystkich, którzy dają się zwieść jej urokowi, pozostawia jedynie spustoszenie i rozpad. Ta miłość to błoto, w którym tonie się powoli, dusząc od środka, bezlitośnie.

Czyli już wiem, czym jest miłość. Ogniem trawiącym, niepozostawiającym po sobie żadnego życia. To zgniła, zakażona rana, która zatruwa i nis...

Przemoc domowa w latach osiemdziesiątych objawiała się cichymi łzami i niemym krzykiem, tłumionym mocnym ubijaniem ziemniaków, które trzeba było podać na czas mężowi wracającemu z pracy. Niemająca upustu rozpacz najpierw docierała do serca i łamała je tak mocno, że pozostawały tylko okruchy. Następnie szła po kolejne części ciała i duszy, bezlitośnie torowała sobie drogę do umysłu, który potrafił jedynie wykrzyczeć, że nie ma i nie będzie ucieczki. Cierpiały więc ziemniaki, ubijane raz za razem ze spadającymi z policzków łzami. Żadne słowa, żadne gesty nie były w stanie oddać głębi bólu, który przemoc domowa zakorzeniała w duszach tych, których dotykała. Z każdym kolejnym ciosem, z każ- dym krzykiem i poniżającym słowem, kobiety te traciły coraz więcej siebie, gubiły własną wartość i godność. Ich serca zamieniały się w lodowate, obolałe kamienie, które przestały wierzyć w miłość i współczucie. Ich dusze tonęły w głębinach rozpaczy, które zdawały się jedyną rzeczywistością.

Przemoc domowa w latach osiemdziesiątych objawiała się cichymi łzami i niemym krzykiem, tłumionym mocnym ubijaniem ziemniaków, które trzeba ...

Zdawała się mieć remedium na wszystkie bolączki ludzkiej duszy. Na każdą sytuację znajdowała pieśń, która wskrzeszała nadzieję.

Zdawała się mieć remedium na wszystkie bolączki ludzkiej duszy. Na każdą sytuację znajdowała pieśń, która wskrzeszała nadzieję.

Nigdy nie sądziłem, że uczucie, które powinno pobudzać organizm do produkcji dopaminy, będzie z każdym dniem wypalało mnie coraz bardziej, aż w końcu zostaną tylko zgliszcza. Nienawidziłem tej miłości, która tak bolała i zostawiała mnie odartego z godności i resztek rozumu.

Nigdy nie sądziłem, że uczucie, które powinno pobudzać organizm do produkcji dopaminy, będzie z każdym dniem wypalało mnie coraz bardziej, a...