Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przystępna, eseistyczna praca o kulturze współczesnej. Wiedza, która - jak mi się wydaje - może pogłębić spojrzenie na złożony i dynamicznie przekształcający się świat. Świat, doprecyzujmy, ludzki, konstruowany za pomocą języka, instytucji, wartości, polityk, gospodarki, technologii i sztuki.

Stymuluje do refleksji, ale też nie frustruje nadmiarem trudnej nomenklatury tylko dla wtajemniczonych.

Przystępna, eseistyczna praca o kulturze współczesnej. Wiedza, która - jak mi się wydaje - może pogłębić spojrzenie na złożony i dynamicznie przekształcający się świat. Świat, doprecyzujmy, ludzki, konstruowany za pomocą języka, instytucji, wartości, polityk, gospodarki, technologii i sztuki.

Stymuluje do refleksji, ale też nie frustruje nadmiarem trudnej nomenklatury...

Siłą tych próz nie jest gatunkowy sznyt, a raczej rozmaite drogi-próby odkrywania naszych, ludzkich, wrażliwych punktów: wątpliwości, skrywanych lęków, przyswojonych przekonań i fantazji. Czytelnikowi łatwiej jest poczuć nić zależności z postacią everymana, zwykłego człowieka, i opatrzoną codziennością, która chyba dominuje w tych "bizariach". By to "drążenie codzienności" stało się bardziej pociągające, Tokarczuk pozwala nam spojrzeć na ukazane przejawy życia i międzyludzkie relacje - tematyczny trzon zbioru - przez „obce narracyjne szkiełko” - inną wrażliwość, czasem kobiecą, czasem nieludzką; często wzmocnione poczuciem braku, czy potrzebą rozumienia świata.

Zbiór opowiadań Tokarczuk przyjemnie się czyta, nie trzeba wgryzać się w neologizmy rodem z s-f, czy wymyślną futurologiczną kreację spod znaku Dukaja, ale zawsze trzeba wysilić umysł, by połączyć kropki-idee i postawić sobie kilka pytań. To są opowieści dla wszystkich, ale zwłaszcza - dla uważnych.

Więcej piszę na blogu:
https://agitacjakulturalna.blogspot.com/2020/04/opowiadania-bizarne-olgi-tokarczuk-recenzja.html

Siłą tych próz nie jest gatunkowy sznyt, a raczej rozmaite drogi-próby odkrywania naszych, ludzkich, wrażliwych punktów: wątpliwości, skrywanych lęków, przyswojonych przekonań i fantazji. Czytelnikowi łatwiej jest poczuć nić zależności z postacią everymana, zwykłego człowieka, i opatrzoną codziennością, która chyba dominuje w tych "bizariach". By to "drążenie...

Z jaką intencją sięga się po zbiór anegdot o malarzach, pisarzach i ludziach sztuki z początku XX w.? Po co to właściwie czytać? Zwłaszcza dzisiaj, gdy sztuka przygaszona została przez popkulturowe fajerwerki i rozrywkę produkowaną na skalę przemysłową.

Lekturze "Autobiografii Alicji B. Toklas" nie oddawałem się z pasją, połykając na raz całe rozdziały, raczej dawkowałem sobie tę pseudo-autobiografię w małych porcjach; po kilka plotek, kilka wieczorów w towarzystwie Picassa czy Matisse'a na rue de Fleurus, przymykając jednocześnie oko na co rusz wywoływane kwestie pisarskiej twórczości Gertrudy Stein, autorki książki. Pisarki, która uznała - wyjaśnijmy kwestię mylącego tytułu - że skoro przez długie lata wiodła swoje paryskie życie w towarzystwie tytułowej Alicji, to jej własne prywatne i literackie życie musi być ważną częścią biografii przyjaciółki. Faktycznie jednak mogłaby to być biografia Stein, tyle się wokół niej dzieje.

W tych czasach, o których autorka opowiada zwięźle, w gawędziarskim stylu ograniczając się tylko do rzeczy ciekawych, kuriozalnych lub zabawnych, artyści zrywali z tradycją i akademizmem, a wiec często także z godnymi zarobkami. Poszukiwali autentycznej twórczości, chcieli być prekursorami nawet za cenę porażki i biedy. Przemija impresjonizm, rodzi się fowizm i kubizm. Przez książkę przewija się cała plejada twórców, a właściwie - migają ich ledwo naszkicowane sylwetki i charaktery, bo ważniejsze od tego, kto gościł w salonie Stein, było czy gospodyni znalazła z nim, lub z nią, wspólny język i czy obie strony się polubiły.

Dlatego to może nie najlepszy przewodnik po tamtych czasach, ani tym bardziej po ówczesnej sztuce (nie znajdziecie tutaj dokładnych opisów obrazów i ich interpretacji), a raczej - przyznaję to z pewnym rozbawieniem - pokaz gawędziarskiej megalomani autorki. Z jednej strony szafuje nazwiskami twórców i mecenasów, co działa jak dobra przynęta, a z drugiej zaraz dodaje: "posłuchaj czytelniku, wtedy to Gertruda Stein (zawsze z imienia i nazwiska, zawsze w trzeciej osobie) wpadła na taki i taki pisarski pomysł, który potem został przez nią napisany i wydany, a mówiło się o nim tak i tak". Na ogół mówiło się źle.

Moją intencją, być może ufundowaną na nostalgii, było poznać życie tamtych ludzi, ludzi z czasów, gdy "każdy" mógł wyjechać do Paryża, by dać początek własnemu nurtowi w sztuce. Chociaż zabrakło mi wyczerpujących opisów życia paryskiej bohemy i dociekliwej refleksji na temat sztuki i twórczości, to jednak, oprócz wielu anegdot (które dobrze się czyta) i relacji z wydawniczych bojów autorki, Stein przedstawiła w książce pewne świadectwo tych ciekawych czasów. Do jej opowieści przenika atmosfera spotkań - istotna część życia twórców, wspólnego oglądania obrazów, ujawniają się w niej temperamenty artystów, których zresztą pisarka nie ustawia na piedestałach (a przynajmniej nie wyżej od siebie!), wreszcie pojawiają się kulisy wojny i ślady cywilizacyjnych przemian.

W książce Stein - co jest pewnie stwierdzeniem banalnym - zaklęte jest życie, jakie się już nigdy nie wydarzy. To nie naukowa rekonstrukcja, oparta na dokumentach i dziennikach (która może bardziej odpowiadałaby moim oczekiwaniom), to "relacja z pierwszej ręki". No dobrze, podparta plotką i sensacją, ale czy to nie życie najczystszej postaci? Teraz, mając w pamięci także ówczesne obrazy i prozę, potrafię sobie wyobrazić atmosferę Paryża na progu XX w.

https://agitacjakulturalna.blogspot.com/

Z jaką intencją sięga się po zbiór anegdot o malarzach, pisarzach i ludziach sztuki z początku XX w.? Po co to właściwie czytać? Zwłaszcza dzisiaj, gdy sztuka przygaszona została przez popkulturowe fajerwerki i rozrywkę produkowaną na skalę przemysłową.

Lekturze "Autobiografii Alicji B. Toklas" nie oddawałem się z pasją, połykając na raz całe rozdziały, raczej dawkowałem...