Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Doggerland, fikcyjny zespół wysp położonych na Morzu Północnym, gdzieś między Skandynawią, a Wielką Brytanią. Tutaj właśnie zabiera nas autorka tego debiutu, wielce udanego w mojej ocenie. ⠀
Komisarz Karen Eiken Hornby, główna bohaterka powieści, po nocnym świętowaniu lokalnego święta Oistre, budzi się w pokoju hotelowym u boku swego szefa, którego na co dzień nie darzy przesadną sympatią. Po powrocie do domu z kacem moralnym dostaje telefon, zapowiadający nowe śledztwo w sprawie brutalnego zabójstwa byłej żony swojego przełożonego, Susanne Smeed. Karen, z uwagi na bliskie pokrewieństwo ofiary i szefa miejscowej policji, zostaje wyznaczona do poprowadzenia dochodzenia, którego tropy wiodą do przeszłości i pewnej hipisowskiej komuny. Nasza bohaterka zanurzając się w wir śledztwa, stopniowo odkrywa sekrety mieszkańców. Gdzie kryje się prawda, komu i dlaczego mogło zależeć na wyprawieniu na tamten świat trudnej w obyciu Susanne?⠀
Nie nastawiajcie się podczas lektury na szokujący opisy mrożące krew w żyłach, na akcję biegnącą galopem. Maria Adolfsson prowadzi swą historię niespiesznie, ale bardzo ciekawie, a na zakończenie szykuje nam niebanalny finał. W książce szwedzkiej pisarki wszystko ma swój czas i logiczne następstwa. Może nie ma tu fajerwerków, ale taka narracja bardzo mi odpowiada, a przy lekturze nie sposób było się nudzić. Mamy tutaj żmudne śledztwo, szukanie poszlak i dowodów, sporo refleksji, dialogów pomiędzy postaciami, ale fabuła nic a nic nie nuży. Nie jest to powieść łatwa i dla każdego, ale zapewniam, warto przebrnąć choćby przez opisy krajobrazu wysp, aby odkryć ciemne strony Doggerland i jego mieszkańców. Polecam z czystym sercem i chcę więcej.
Całe szczęście, że kolejne części kryminalnego cyklu mają być wkrótce dostępne na rynku.

Doggerland, fikcyjny zespół wysp położonych na Morzu Północnym, gdzieś między Skandynawią, a Wielką Brytanią. Tutaj właśnie zabiera nas autorka tego debiutu, wielce udanego w mojej ocenie. ⠀
Komisarz Karen Eiken Hornby, główna bohaterka powieści, po nocnym świętowaniu lokalnego święta Oistre, budzi się w pokoju hotelowym u boku swego szefa, którego na co dzień nie darzy...

„How To. Jak? Czyli absurdalnie naukowe rozwiązania codziennych problemów” to poradnik autorstwa Randalla Munroe, amerykańskiego rysownika komiksów, ale też programisty i inżyniera z doświadczeniem w NASA. Książka zachęciła mnie swym tytułem, ale jak się okazało liczyłem na coś zupełnie innego. Cóż rzec, mnie ten poradnik mocno wynudził. Faktem jest, że jestem na bakier z przedmiotami ścisłymi, a w szkole nigdy nie pałałem miłością do przedmiotów ścisłych😉 Typowy ze mnie humanista, chyba po prostu nie byłem właściwym adresatem tej pozycji. Niemniej jednak liczyłem na poradnik pełen ciekawostek, który mnie wciągnie, porwie formą i treścią, a tymczasem nie mogłem się doczekać, aż dobrnę do końca.
Przytłaczał mnie ogrom pojęć z zakresu fizyki, wzorów i równań, obliczających poszczególne zaplanowane zadania. Zamiast ekscytacji zerkałem na ilość stron do końca, bo jakoś tak mam, że to co zaczynam, zawsze czytam do końca. Na pewno wielkim plusem książki są zabawne rysunki i infografiki, obrazujące treści poszczególnych rozdziałów, a także humorystyczny język, którym posługuje się autor. Niektóre rozdziały były dla mnie ciekawsze, jak ten o zbudowaniu fosy z gorącą lawą wokół domu w celu ochrony przed intruzami i problemy, koszty z jakimi trzeba się przy tym liczyć. Jednak większość treści typu jak skoczyć sobie o tyczce, jak zrobić imprezę na basenie nie posiadając basenu, czy jak rzucać przedmiotami, nie porwało mnie.
Podsumowując: jeśli lubisz fizykę, matmę, zagadnienia techniczne to prawdopodobnie ta książka ci się spodoba i będzie fajną czytelniczą przygodą. Z drugiej strony, jeżeli nie przepadasz za naukami ścisłymi, ale chcesz się do nich przekonać to sięgnij po „How to…”, bo może dzięki temu poradnikowi złapiesz „ścisłego” bakcyla. Myślę, że warto samemu przekonać się, czy ta pozycja trafi w nasz gust. Ja jednakowoż nie miałem wypieków na twarzy, książka nie zachęciła mnie, aby szukać innych pozycji autora.

„How To. Jak? Czyli absurdalnie naukowe rozwiązania codziennych problemów” to poradnik autorstwa Randalla Munroe, amerykańskiego rysownika komiksów, ale też programisty i inżyniera z doświadczeniem w NASA. Książka zachęciła mnie swym tytułem, ale jak się okazało liczyłem na coś zupełnie innego. Cóż rzec, mnie ten poradnik mocno wynudził. Faktem jest, że jestem na bakier z...

W moje ręce trafiła powieść „Święci z Qumran”, autorstwa Sławomira Dąbka, będąca pozycją z gatunku fantastyki biblijnej.
Młody Egipcjanin Mennepher, po śmierci ojca i za przyczyną macochy trafia do osobliwego zakonu pustelników w Qumran. Hipokryzja panująca wśród mnichów oraz poczucie bycia lepszymi od ludzi spoza wspólnoty, doprowadzają z czasem do rozterek moralnych naszego bohatera, a w konsekwencji do opuszczenia bractwa. Duży wpływ ma na to spotkanie z „tajemniczym bratem”, którego etyka i wizja życia, prowadzą Mennephera do odkrywania sensu życia i poszukiwania drogi ku Bogu. W kolejnych etapach życia spotka go wielka miłość, śmierć bliskich osób, upokorzenia, ale też spotkania z ludźmi, od których będzie mógł sporo wynieść dla swego jestestwa. Autor w przystępny sposób przybliżył laikowi czasy narodzin chrześcijaństwa, wykorzystując fakt istnienia wspólnoty w Qumran. Niejeden z nas słyszał przecież o tajemniczych zwojach, odnalezionych w grotach nad Morzem Martwym, które wciąż budzą emocje wśród biblistów.
Dąbek, do kolei losów Mennephera w Egipcie i Palestynie, udanie wplótł interesujące wątki, takie jak kształtowanie się religii opartej na naukach Jezusa, znajdziemy tutaj zwiastowanie Ducha Świętego i mnogość teologicznych debat, dających nam okazję do wielu refleksji nad wiarą, Bogiem i sensem istnienia. W książce przewijają się tak znane postaci z Pisma Świętego, jak św. Paweł, św. Szczepan, Jan Chrzciciel, czy też Jakub, poznajemy różnice pomiędzy Faryzeuszami i Saduceuszami. Ciekawie przedstawiony został także wątek integracji judeochrześcijan z poganochrześcijanami.
Książka co prawda nie jest najłatwiejsza w odbiorze, zwłaszcza dla kogoś niezorientowanego w temacie, nieznającego historycznego tła, pełno w niej opatrzonych przypisami cytatów z Biblii, ale zdecydowanie warto zatrzymać się na chwilę, aby przeczytać z uwagą tę powieść. Niektórych czytelników mogą co prawda drażnić zbyt częste teologiczne dysputy, tutaj mam lekki zarzut do autora książki, bo wpłynęło to ujemnie na wiarygodność bohaterów i przez to zbyt mało o nich wiemy.
Podsumowując, jako katolik, przeczytałem tę powieść ze sporym zainteresowaniem, duchowa opowieść na tle panoramy dziejów wypadła bardzo obiecująco, natchnęła do wielu refleksji, zmusiła do wejrzenia w siebie i do rozwijania własnej religijności. Chętnie sięgnę po kolejne książki Pana Dąbka.

W moje ręce trafiła powieść „Święci z Qumran”, autorstwa Sławomira Dąbka, będąca pozycją z gatunku fantastyki biblijnej.
Młody Egipcjanin Mennepher, po śmierci ojca i za przyczyną macochy trafia do osobliwego zakonu pustelników w Qumran. Hipokryzja panująca wśród mnichów oraz poczucie bycia lepszymi od ludzi spoza wspólnoty, doprowadzają z czasem do rozterek moralnych...