Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W tej książce nie podoba mi się tylko tytuł, który jest bardzo górnolotny i nie pasuje do powieści, opowiadającej o twardo stąpających po ziemi, wrażliwych, dobrych kobietach (i nie tylko). “Wpływ Gwiazd” jest też o strasznych czasach wojny i epidemii, o których czyta się zawsze z jakąś satysfakcją i podziwem, że my, ludzie, mimo wszystkich niedoskonałości właśnie wtedy pokazujemy na co nas stać, że potrafimy czynić dobro i pomagać innym. Opowiadanej historii, tła akcji, chociaż napisanej przed 2020 r., trudno nie porównywać do współczesności. Dzięki temu tak łatwo wczuć nam się w realia I Wojny Światowej i epidemii hiszpanki. Szczególnie ważne dla autorki wydaje się pokazanie nam ciężkiej codzienności i różnych ról irlandzkich kobiet - pielęgniarek, matek, żon, córek, sióstr, sierot, lekarek i ich bohaterstwa (z konieczności?), ale nie ma tu wzniosłych idei i pompatyczności. Jednak pojawia się refleksja - czy dziś jest wystarczająco lepiej? Czy są role gorsze i lepsze? Książka jest lekka i pełna ciepła.
Kiedy czytasz, prawie jak zarobiona po łokcie przy pacjencie pielęgniarka, nie masz czasu pomysleć o jedzeniu, niewygodzie, czy zimnie.

W tej książce nie podoba mi się tylko tytuł, który jest bardzo górnolotny i nie pasuje do powieści, opowiadającej o twardo stąpających po ziemi, wrażliwych, dobrych kobietach (i nie tylko). “Wpływ Gwiazd” jest też o strasznych czasach wojny i epidemii, o których czyta się zawsze z jakąś satysfakcją i podziwem, że my, ludzie, mimo wszystkich niedoskonałości właśnie wtedy...

"Stało się. W ponurą noc listopadową (...)" skończyłam czytać "Frankensteina" Mary Wollstonecraft Shelley. Sięgnęłam po nią jako do klasyki, czy też raczej początku gatunku i z chęci dotarcia do źródła popkulturowego bohatera, jednak nie doszukałam się wielu podobieństw między moim wyobrażeniem o monstrum i jego stwórcy, a wcale nie czarno-białym obrazem, jaki przedstawia książka. Książka, która pełna jest ciężkich zgryzot bohaterów, wzniosłych idei, tragicznie smutnych wypadków, moralnych dylematów, dzikiej pasji i rezygnacji. Rzadko kiedy dziś trafia się na tak poruszające opisy tego, co dręczy i koi dusze bohaterów (czytałam w tłum. Henryka Goldmanna). Nie jest lekką lekturą ze względu na ładunek emocjonalny, nie ma w też niej wiele fantastyki i przerażających scen, ale zdecydowanie warta jest kilku szarych jesiennych wieczorów.

"Stało się. W ponurą noc listopadową (...)" skończyłam czytać "Frankensteina" Mary Wollstonecraft Shelley. Sięgnęłam po nią jako do klasyki, czy też raczej początku gatunku i z chęci dotarcia do źródła popkulturowego bohatera, jednak nie doszukałam się wielu podobieństw między moim wyobrażeniem o monstrum i jego stwórcy, a wcale nie czarno-białym obrazem, jaki przedstawia...

"Tajemniczy ogród" to lektura, do której warto wrócić, jeśli czytało się ją tylko w czasach szkolnych, aby docenić przekaz jaki ze sobą niesie. Sięgnęłam po tę powieść z nadzieją na przyjemną, lekką lekturę, pełną opisów pięknego ogrodu i życia w harmonii z naturą oraz by spojrzeć znów na świat oczami dziecka i się nim zachwycić.
Powieść Burnett spełniła moje oczekiwania, dostarczając mi także wielu wzruszeń oraz okazji do rozmyślań o wpływie naszego nastawienia na nasz humor, a nawet zdrowie, o rodzicielstwie i tym, jak wiele możemy zrobić dla innych. Obok serwowania takich morałów jak "biedny docenia bardziej to, co ma" i "ciężka praca dobrze robi na złe myśli", książka zachęca również do spojrzenia z wyrozumiałością na tych wszystkich nieszczęśników o skwaszonych minach, którzy może poprostu potrzebują jakieś dobrej duszy, która pomoże im znów (lub po raz pierwszy) nauczyć się cieszyć życiem.

"Tajemniczy ogród" to lektura, do której warto wrócić, jeśli czytało się ją tylko w czasach szkolnych, aby docenić przekaz jaki ze sobą niesie. Sięgnęłam po tę powieść z nadzieją na przyjemną, lekką lekturę, pełną opisów pięknego ogrodu i życia w harmonii z naturą oraz by spojrzeć znów na świat oczami dziecka i się nim zachwycić.
Powieść Burnett spełniła moje oczekiwania,...