Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Pnin" to pierwsza praca Vladimira Nabokova, jaką przeczytałem. To, co podoba mi się w tej książce najbardziej, to sposób jej napisania. Zdania ciągną się przez całą stronę, odgrodzone tysiącami przecinków, a czytelnik nie ma problemu z interpretacją tekstu, nie gubi się w tym, co właśnie przeczytał. Sama historia wydaje się dość prosta, ale postać narratora w tej pozycji to coś wspaniałego. Nigdy wcześniej nie spotkałem się z tak oryginalnym stylem pisarskim. Gdyby nie techniczna strona książki, dałbym siedem gwiazdek.

"Pnin" to pierwsza praca Vladimira Nabokova, jaką przeczytałem. To, co podoba mi się w tej książce najbardziej, to sposób jej napisania. Zdania ciągną się przez całą stronę, odgrodzone tysiącami przecinków, a czytelnik nie ma problemu z interpretacją tekstu, nie gubi się w tym, co właśnie przeczytał. Sama historia wydaje się dość prosta, ale postać narratora w tej pozycji...

"Śniadanie u Tiffany'ego" czytuję co dwa lata. Jest krótkie, przyjemne, napisane z niezwykłym luzem. Często słyszę od innych, że to przereklamowana pozycja (ale film się podoba), nie ma w niej specjalnego dramatyzmu i zaskakujących zwrotów akcji. Dla mnie właśnie to jest największą siłą książki - brak efekciarstwa. Truman nadrobił to niepodrabialnym stylem.

"Śniadanie u Tiffany'ego" czytuję co dwa lata. Jest krótkie, przyjemne, napisane z niezwykłym luzem. Często słyszę od innych, że to przereklamowana pozycja (ale film się podoba), nie ma w niej specjalnego dramatyzmu i zaskakujących zwrotów akcji. Dla mnie właśnie to jest największą siłą książki - brak efekciarstwa. Truman nadrobił to niepodrabialnym stylem.

W filmie "Capote" z 2005 roku tytułowy bohater grany przez (fenomenalnego) Philipa Seymoura Hoffmana stwierdza: "Stworzyłem arcydzieło". Wydawca pyta go: "A ile ma stron?", na co Capote odpowiada: "Ani jednej, ale wiem, że to jest to".
Absolutny klasyk.

W filmie "Capote" z 2005 roku tytułowy bohater grany przez (fenomenalnego) Philipa Seymoura Hoffmana stwierdza: "Stworzyłem arcydzieło". Wydawca pyta go: "A ile ma stron?", na co Capote odpowiada: "Ani jednej, ale wiem, że to jest to".
Absolutny klasyk.