Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie wiem, jakie uczucie dominuje we mnie po lekturze tego czegoś. Najpierw chciało mi się śmiać z głupoty socrealistycznego kryminału; później płakać, że tak dobre pióro marnuje się w tandetnej stalinowskiej propagandzie; na koniec dominował odruch wymiotny, że ktoś (wydawca? spadkobiercy?) nie wstydzi się wydawać tej autentycznej bzdury, byleby tylko trochę groszy wyciągnąć od naiwnych wielbicieli autora. Książka wydana w 1955 roku nie była wznawiana aż do teraz. Nawet w PRL-u po 1956 wydawcy wstydzili się wydawać taką toporną propagandę.
Po kolei: rzecz toczy się wokół tytanicznej walki marynarzy polskiego okrętu "Jedność" i specjalnie zaokrętowanego na statek inspektora (?) kontrwywiadu (czytaj UB), by udaremnić plany jakiejś imperialistycznej "ośmiornicy", która za żadne skarby nie chce, by do PRL wrócił z USA polski uczony Jakiśtam. Walka wywiadów, sabotaż, bomba na pokładzie, a wszystko po to, żeby owoce pracy polskiego fizyka jądrowego pozostały własnością imperialistów, a nie całego wolnego świata (czyli obozu sowieckiego). Imperialiści są rzecz jasna rasistami, śpią na dolarach, sączą kolorowe koktajle i palą cygara.
Niestety, ten stek bredni niezwykle obficie podlany jest znakomitymi opisami i dialogami. Autor wspaniale też buduje atmosferę tajemnicy, zagadkowości i zagrożenia. Napięcie rośnie w miarę czytania. Po pierwszych kilkunastu stronach zapomina się o propagandzie i chłonie rozwój akcji. Na szczęście gdzieś od połowy wszystko zaczyna zgrzytać, nużyć, a końcowe sceny zwycięstwa klasy robotniczej nad siłami reakcji (odrażającymi, rzecz jasna) znów tylko śmieszą.
Razem biorąc, szkoda, że autor oddał swój talent na usługi UB. Zapewne była to cena za zdjęcie z Kosteckiego zakazu druku, który - o ironio! - i tak najpóźniej w 1957 zostałby zdjęty.

Nie wiem, jakie uczucie dominuje we mnie po lekturze tego czegoś. Najpierw chciało mi się śmiać z głupoty socrealistycznego kryminału; później płakać, że tak dobre pióro marnuje się w tandetnej stalinowskiej propagandzie; na koniec dominował odruch wymiotny, że ktoś (wydawca? spadkobiercy?) nie wstydzi się wydawać tej autentycznej bzdury, byleby tylko trochę groszy...

Typowy PRL-owski kryminał milicyjny. Akcja toczy się w środowisku marginesu, okrutne zbrodnie popełnia się dla groszowych sum albo po pijaku, a przestępcy to menele-cwaniaczki. Dla wielbicieli gatunku, dla mnie - obrzydliwa makabra.

Typowy PRL-owski kryminał milicyjny. Akcja toczy się w środowisku marginesu, okrutne zbrodnie popełnia się dla groszowych sum albo po pijaku, a przestępcy to menele-cwaniaczki. Dla wielbicieli gatunku, dla mnie - obrzydliwa makabra.

NIE CZYTAĆ!!!
Seria powinna zakończyć się na 15 tomie. Fandorin umarłby na chwilę przed rewolucją, w momencie gdy w jego życiu prywatnym trwa pustka. W 16 części autor go wskrzesza, tylko po to, żeby obdarzyć miłością, synem, a po chwili ponownie zabić, tym razem - na śmierć.
Książka, która powstała tylko dlatego, że Akunin zapomniał w "Czarnym mieście" wyjaśnić, skąd się wzięli potomkowie Fandorina w Anglii. "Nie żegnam się" to zwyczajne świństwo zrobione wielbicielom Fandorina!

NIE CZYTAĆ!!!
Seria powinna zakończyć się na 15 tomie. Fandorin umarłby na chwilę przed rewolucją, w momencie gdy w jego życiu prywatnym trwa pustka. W 16 części autor go wskrzesza, tylko po to, żeby obdarzyć miłością, synem, a po chwili ponownie zabić, tym razem - na śmierć.
Książka, która powstała tylko dlatego, że Akunin zapomniał w "Czarnym mieście" wyjaśnić, skąd się...