Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Niesamowita książka. Zaraz wybije północ, a ja wciąż nie mogę się otrząsnąć z nadmiaru wrażeń. "Harry Potter i Zakon Feniksa" jest fantastyczny, magiczny... Wiem, że nie jest to dobra opinia, ale... każdy, kto czytał tę serię wie, o czym mówię.

Niesamowita książka. Zaraz wybije północ, a ja wciąż nie mogę się otrząsnąć z nadmiaru wrażeń. "Harry Potter i Zakon Feniksa" jest fantastyczny, magiczny... Wiem, że nie jest to dobra opinia, ale... każdy, kto czytał tę serię wie, o czym mówię.

„Niech los wam zawsze sprzyja!” – to są słowa, które słyszeli uczestnicy krwawych Igrzysk Śmierci codziennie w nocy, podczas podsumowania dnia. Podsumowania ofiar śmiertelnych. Po dwóch trybutów, z każdego z dwunastu dystryktów państwa Panem, w przedziale wiekowym od 12 do 18 lat, zostaje wysłanych na arenę śmierci. Zasady Igrzysk są proste – ostatni żywy wygrywa. Ach, no i zasada mówiąca o tym, żeby się nie zjadać nawzajem. Widzowie tego nie lubią, kanibalizm się nie sprzedaje – tak jakby ktoś miał wątpliwości.

Szesnastoletnia Katniss z Dwunastego Dystryktu, najbiedniejszego ze wszystkich, po śmierci ojca zostaje głową rodziny. Mama wpadła w depresję, młodsza siostra Prim nie jest zdolna wyżywić rodziny, więc tę rolę zaczyna pełnić młoda bohaterka. Podczas dożynek, dorocznego święta, podczas którego losuje się dwójkę trybutów, niefortunnie zostaje wylosowana mała Primrose. Katniss nie pozwala siostrze jechać na Igrzyska, więc zgłasza się na ochotnika. Drugi wylosowany kandydat to Peeta, syn piekarza.

Suzanne Collins, autorka „Igrzysk Śmierci”, wprowadza nas już na pierwszych stronach książki w uzależnienie. Pozwala nam zasiąść w pierwszym rzędzie niesamowitego spektaklu, jakim jest ta historia. Nie ma tu miejsca na nudę – Collins idealnie splotła elementy fabuły ze sobą. Sprawiła, że na jeden dzień oderwałam się od rzeczywistości i leżąc w łóżku „brałam udział” w Głodowych Igrzyskach. Na przemian płakałam ze wzruszenia, śmiałam się z żartów bohaterów i marszczyłam brwi ze złości. Emocji jest dużo. Po przeczytaniu pierwszego tomu, wszystko wirowało we mnie, nie potrafiłam okiełznać moich myśli. Nie chciałam sięgać po drugą część, bo bałam się zagłębiać w tę rzeź. Nie dopuszczałam do siebie żadnego wniosku, tylko stawało mi przed oczami zło, którego szczęśliwie nigdy nie doznałam chociaż w połowie tak, jak bohaterowie powieści. Dopiero po przeanalizowaniu książki, doszłam do tego, co starała nam się przekazać autorka.

Igrzyska Śmierci nie są fikcją. One istnieją, ludzie potrafią być potworami, niektórzy są zmuszeni walczyć o jedzenie, a okrucieństwo ciągle wokół nas krąży. Ta książka daje takim ludziom nadzieję, ona dała nadzieję Suzanne Collins, córce żołnieża, który przeżył wojnę. Czyli prawdziwe, pełne krwi Igrzyska Śmierci. Historia Katniss otwiera nas i uświadamia, że zło istnieje na tym świecie. Daje pole do myślenia nad sprawiedliwością i systemem, który nas otacza. Daje wiarę na lepsze czasy.

„Niech los wam zawsze sprzyja!” – to są słowa, które słyszeli uczestnicy krwawych Igrzysk Śmierci codziennie w nocy, podczas podsumowania dnia. Podsumowania ofiar śmiertelnych. Po dwóch trybutów, z każdego z dwunastu dystryktów państwa Panem, w przedziale wiekowym od 12 do 18 lat, zostaje wysłanych na arenę śmierci. Zasady Igrzysk są proste – ostatni żywy wygrywa. Ach, no...