Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stoi zapomniana pomiędzy licznymi modernistycznymi budowlami. Wypychana tą nowoczesnością poza miejski kadr, choć umiejscowiona w samym jego centrum. Mijana obojętnie przez przechodniów, niegodna ludzkiego spojrzenia, odpychająca starczą brzydotą. Jej popękane ściany, niczym pomarszczona skóra przywodzą na myśl kres istnienia. Odpadające dachówki i pozapadana konstrukcja z dnia na dzień sypią się wraz ze stropem, tak jak i wypadające siwe włosy starzejącego się mieszkańca. Brzydka kamienica, zapomniana przez resztę społeczeństwa, ignorowana i niepotrzebna nikomu innemu, prócz jedynego stróża jej strzegącego.

Wszyscy już dawno poumierali, bądź wyprowadzili się, wyjechali w wielki świat, ten lepszy, zagraniczny. Jedni wrócili z podkulonym ogonem po latach, szukając schronienia i bliskości wśród tych znajomych, hermetycznie otulających ścian. Inni, no cóż - uciekli gdzie pieprz rośnie unikając bliskości zła skrywającego się gdzieś wewnątrz, w ciemności spowijającej jej piwniczne zakamarki, smrodu trupiego rozkładu, ludzkich mrocznych uczynków i intencji.

Przechadzając się po zbutwiałych schodach kamienicy pozaglądamy za drzwi kilku mieszkań i posłuchamy wyszeptanych przez ściany nostalgicznych historii, które od lat przenoszone są z kurzem z kąta w kąt.

Anna Musiałowicz, to wirtuozka słowa, skrupulatnie nakreśliła mroczne tło do swojej klimatycznie utkanej historii. Postaci zamieszkujące kamienice niosą znamiona prawdziwych ludzi, których cechują najrozmaitsze słabości, uleganie pokusom, skrywanie najintymniejszych tajemnic. Motywem przewodnim jest tutaj przemijanie, bolączki związane z upływającym czasem, starzeniem się i dorastaniem. Autorka nawet w dwustustronicowej opowieści potrafiła zawrzeć ogromny ładunek emocjonalny, nadając każdemu z rozdziałów rezonujący wydźwięk straty. Utraty miłości, godności, zaufania, młodości, piękna, bliskich, rodziny, oraz finalnie - życia. Groza skrywająca się wewnątrz plugawych ludzkich dusz ma swoje odbicie w równie paskudnej rezydencji, oraz wydarzeniach się tu toczących. Cudownie mroczną prozą płynąca! 🏚️

Stoi zapomniana pomiędzy licznymi modernistycznymi budowlami. Wypychana tą nowoczesnością poza miejski kadr, choć umiejscowiona w samym jego centrum. Mijana obojętnie przez przechodniów, niegodna ludzkiego spojrzenia, odpychająca starczą brzydotą. Jej popękane ściany, niczym pomarszczona skóra przywodzą na myśl kres istnienia. Odpadające dachówki i pozapadana konstrukcja z...

Proza autora stanowiła dla mnie totalną nowość i już na samym wstępie tego posta przyznam, żeby nie trzymać Was za długo w niepewności, iż nasze pierwsze spotkanie zaliczam do udanych! Historie z nawiedzonymi domami, klaustrofobicznymi małomiasteczkowymi otoczeniami, tajemnicami z przeszłości i osobliwymi wydarzeniami zawsze mnie przyciągają. Ciężko przejść obojętnie obok tego typu zapowiedzi, a widząc okładkę z mrocznym domostwem okraszoną nietypowym tytułem - jestem od wejścia kupiona.

Wiktor Szczęsny jest pisarzem powieści grozy, nie do końca może tak popularnym, jak sobie wymarzył. Na targach książki podchodzi do niego czytelnik i po przeprowadzeniu bardzo niezręcznej rozmowy zaproponował mu darowiznę... domu na wsi. Wyremontowany, kompletnie za darmo. Miałby tam tylko mieszkać i kontynuować swoją pisarską twórczość. Pech chciał, że po powrocie z nieszczęsnych targów nakrył swą kobietę na romansowaniu z innym. Znajdując się w tejże patowej sytuacji bez wyjścia - spakował manatki i przyjął prezent.

Jakie jest drugie dno tej historii?

Nieprzespane noce, hałasy, zwidy, omamy. Senne mary, tuptanie na strychu, twarze za oknem spoglądające na jego lico z mrocznej otchłani. Brzmi bardzo w stylu Kinga, ale też autor nie kryje się z tym, iż jest ogromnym fanem jego twórczości. W "Tańcu piżmowych szczurów" wybrzmiewają widma okropnej historii, jaką były czasy Drugiej Wojny Światowej. Wiktorowi przyjdzie eksplorować ten osobliwy budynek, który zdaje się nieść znamiona wielu tajemnic, mających związek z równie podejrzaną miejscowością i jej mieszkańcami. Ciekawym zabiegiem w tej powieści było z pewnością ulokowanie w fabule innej książki Zajasa, oraz stworzenie bohatera pobocznego z samego siebie.

Szereg tragicznych wypadków, zaginione dzieci, duchy dzieci, sprawcy, z którymi nie ma co zrobić.
No i co z tym wszystkim mają wspólnego tytułowe szczury? Przekonajcie się sami!

Nastrojowa groza, powolna, spisana charakternym językiem, w którym nie brak wulgaryzmów, oraz iskrzących porównań.
Barwna, wielowątkowa, zawiła i przede wszystkim trzymająca w napięciu historia.

ig: suspense_books

Proza autora stanowiła dla mnie totalną nowość i już na samym wstępie tego posta przyznam, żeby nie trzymać Was za długo w niepewności, iż nasze pierwsze spotkanie zaliczam do udanych! Historie z nawiedzonymi domami, klaustrofobicznymi małomiasteczkowymi otoczeniami, tajemnicami z przeszłości i osobliwymi wydarzeniami zawsze mnie przyciągają. Ciężko przejść obojętnie obok...

Kto ma ochotę na kryminał, w którym głównym motywem są problemy nastolatków?

Idealna seria kryminalna, to taka, która nie nosi znamion telenoweli meksykańskiej. Jej ilość tomów nie goni liczby odcinków "Mody na sukces", nawarstwienie fabularne nie przyprawia o zawroty głowy, a natłok bohaterów nie sprawia, że mylisz Juliana z Juliuszem, Julką, Jolantą i Juanitą. Idealna seria trzyma fason od pierwszego tomu, niczym debiutancki krążek ulubionej kapeli i nie skręca w zupełnie inne ścieżki. Nie serwuje szalonych zmian gatunkowych, nie odbiega brzmieniem od tego, za co pokochał*ś pierwowzór. Każdy kolejny epizod jest równie wciągający, sprawia, że na myśl o jego publikacji masz ciarki, a po zapoznaniu się z treścią dreszcze podniecenia nie odpuszczają. Jesteś nasycon*, w pełni usatysfakcjonowan*. Po przeczytaniu ostatniego wersu nie czujesz niedosytu, bo wiesz, że wszystko co miało zostać napisane, napisane zostało.

Idealną serię kryminalną bez dwóch zdań stanowi czterotomowa opowieść o losach prokuratora Konrda Kroona. Niebanalna postać o nie do końca pochwalanej przez czytelnika postawie, z wyborami życiowymi niegodnymi poklasku. Jednak właśnie to mnie w nim urzekło. Nie jest typowym casanovą, ani klasycznym nieudacznikiem. Oddał swe serce pewnej kobiecie i choć próbuje ułożyć życie na nowo, przeszłość wciąż do niego wraca. Sto procent uwagi zwykle poświęca prowadzonym przez siebie dochodzeniom, za wszelką cenę doszukując się prawdy, by sprawiedliwości stało się zadość.

Postaci poboczne również stanowią barwną mieszankę, żadna z nich nie została potraktowana po macoszemu. Widać, iż autor skrupulatnie kreślił ich zaplecze psychologiczne idealnie umiejscawiając każdego na przypisanym stanowisku.

Tym razem wątek wyjściowy został ulokowany w środowisku nastolatków, których językiem Cyryl Sone zdaje się operować bez zarzutu. Nic tu nie jest wymuszone, czuć młodzieńczy flow nie tylko w mowie, ale również zainteresowaniach i całokształcie zachowania. Historia rozpoczyna się w momencie, gdy na biurko naszego prokuratora trafia teczka z medialną sprawą dotyczącą zbiorowego sam0b:jstwa trójki licealistów. Wraz z nim przyjdzie nam poznać tajemnicę stojącą za tym czynem, krocząc bolesną ścieżką nastoletnich upokorzeń. Liczby pozostawione prz każdym z ciał rzucą światło na dalsze dochodzenie, prowadząc do niespodziewanych wyników skrupulatnie utkanej sieci intryg...
.
Zakończenie "Wszystko, co widziałeś" spina wszystkie tomy pięknie naszkicowaną klamrą, czyniąc tę serię tworem idealnym i kompletnym. Szacun.

Kto ma ochotę na kryminał, w którym głównym motywem są problemy nastolatków?

Idealna seria kryminalna, to taka, która nie nosi znamion telenoweli meksykańskiej. Jej ilość tomów nie goni liczby odcinków "Mody na sukces", nawarstwienie fabularne nie przyprawia o zawroty głowy, a natłok bohaterów nie sprawia, że mylisz Juliana z Juliuszem, Julką, Jolantą i Juanitą. Idealna...