Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dawno nie czytałam tak irytującej książki, w której bohaterowie byliby tak niekonsekwentni i zmieniali zdanie co pięć stron. Jakiś milion razy kłócą się o pierdoły i zaraz do siebie wracają,
jakby mieli amnezję i nie pamiętali, co wydarzyło się pięć stron wcześniej, a za teksty, które Jameson rzucał do Emily, ode mnie dawno dostałby w twarz. W dodatku jest tam zdecydowanie za dużo błędów. Szkoda czasu.

Dawno nie czytałam tak irytującej książki, w której bohaterowie byliby tak niekonsekwentni i zmieniali zdanie co pięć stron. Jakiś milion razy kłócą się o pierdoły i zaraz do siebie wracają,
jakby mieli amnezję i nie pamiętali, co wydarzyło się pięć stron wcześniej, a za teksty, które Jameson rzucał do Emily, ode mnie dawno dostałby w twarz. W dodatku jest tam zdecydowanie...

Chyba czytałam inną książkę niż większość osób tutaj, ale spoko, chętnie wyjaśnię, co moim zdaniem było z nią nie tak.
Po pierwsze: przemoc seksualna pokazana tak, jakby nic takiego się nie stało. Okej, na początku Kira może jeszcze miała jakieś resztki traumy, ale to, co się działo pod koniec książki, to jakiś kosmos. Gwałty, przemoc, po których nie zostaje ani ślad na psychice bohaterki, bo autorka bardzo szybko robi przeskoki czasowe i w zasadzie to nie wiadomo, czy przeżycia pozostawiły na Kirze jakikolwiek ślad. No ale po co to opisywać? Lepiej skupić się na opisach całkowicie nieuzasadnionej przemocy seksualnej (serio nie wiem, po co ten wątek się w takim razie w książce pojawił, skoro właściwie niczemu nie służył).
Po drugie: przemocowe zachowanie głównego bohatera. To gość, który rzuca niesmacznymi żartami, zachowuje się jak pięciolatek, by następnie w skandaliczny sposób wykorzystać pijaną kobietę i jeszcze jej wmawiać, że to będzie dla niej dobre. Ja się dziwię, że Kira w ogóle mu zaufała. Ten facet od początku robił podstępem wszystko, żeby ją do siebie przywiązać, a potem miał pretensje i obrażał się niczym mały dzieciak, że dziewczyna zachowuje się tak, a nie inaczej.
Po trzecie: fabuła w tej książce leci na łeb, na szyję. Na 50 stronie miałam uwierzyć, że główni bohaterowie są w związku i się kochają? Bo autorka tak napisała? To uczucie w żaden sposób nie zostało pokazane. Po prostu, w jednej chwili Kira wkurza się na AJ-a, a w następnej spędza z nim jeden miły wieczór i nagle po nocy, której nie pamięta, jest wielka miłość. To nie jest budowanie związku, to jest instant love.
Po czwarte: autorka chyba sama po drodze zapominała o pewnych wątkach, które wrzuciła do książki. Matka AJ-a pojawia się raz z jakąś totalnie obcą kobietą, by potem zniknąć w niebycie, jakby jej nigdy nie było. W jakim celu pojawiła się w ogóle ta scena, skoro nie wiązała się z niczym, nie prowadziła do niczego i właściwie nawet nie można jej nazwać osobnym wątkiem?
Po piąte wreszcie: autorka zrobiła z głównej bohaterki jakąś dającą sobą sterować idiotkę. Rzekomo twarda, pewna siebie i inteligentna Kira na ślepo wchodzi w propozycję AJ-a, w żaden sposób nie sprawdzając wcześniej tego faceta, jego firmy, nie negocjując z nim, nie robiąc kompletnie nic. Cały motyw przejścia do nowej firmy (?) jest absurdalny i nie wierzę, że doświadczona bizneswoman postąpiłaby w tak nieprzemyślany sposób. Pominę już fakt, że według autorki najwyraźniej pewna siebie kobieta = suka, przez co AJ koniecznie musiał zmienić Kirę. No rzeczywiście, co ona by biedna bez tego faceta zrobiła.
Niestety w tej książce nie podobało mi się praktycznie nic i wręcz trudno mi uwierzyć, jak można w tak beztroski i pozbawiony empatii sposób poruszać tak trudne wątki. Jedynym plusem tej pozycji był fakt, że autorka miała na napisanie jej zapewne jakieś dwa tygodnie, dlatego jest tak krótka. Szkoda, że równocześnie wygląda jak napisana na kolanie.

Chyba czytałam inną książkę niż większość osób tutaj, ale spoko, chętnie wyjaśnię, co moim zdaniem było z nią nie tak.
Po pierwsze: przemoc seksualna pokazana tak, jakby nic takiego się nie stało. Okej, na początku Kira może jeszcze miała jakieś resztki traumy, ale to, co się działo pod koniec książki, to jakiś kosmos. Gwałty, przemoc, po których nie zostaje ani ślad na...

Bohaterka płaci dwa euro za taksówkę na Beauvais z Paryża (jakieś 100 km), idzie na odprawę dziesięć minut przed odlotem samolotu, a potem pyta w kabinie o wolne miejsca. (Nie wspominając już o tym, że z Beauvais nie doleci się bezpośrednio do Nowego Jorku, trzeba z Charlesa de Gaulle'a, ale to już ofc wyższa szkoła jazdy, żeby to stwierdzić). To jakiś żart? Może autorka powinna zrobić choć minimalny research, zanim zabrała się za pisanie?
EDIT: Wiem już, że autorka nie robiła żadnego researchu, bo w ogóle tego tekstu nie napisała. Obrzydliwy plagiat fanfiction publikowanego na Blogspocie gdzieś w 2013 roku.

Bohaterka płaci dwa euro za taksówkę na Beauvais z Paryża (jakieś 100 km), idzie na odprawę dziesięć minut przed odlotem samolotu, a potem pyta w kabinie o wolne miejsca. (Nie wspominając już o tym, że z Beauvais nie doleci się bezpośrednio do Nowego Jorku, trzeba z Charlesa de Gaulle'a, ale to już ofc wyższa szkoła jazdy, żeby to stwierdzić). To jakiś żart? Może autorka...