Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kilka rzeczy:
Mnie zachęciła do własnego zanurzenia się we wspomnieniach z dzieciństwa, z subiektywnej perspektywy dziecka.
Opis świata gimnazjalnego w sposób oddający jego wręcz metafizyczny w odbiorze dziecka charakter - niesamowity, ogromne wrażenie na mnie zrobił.
Ciekawa też krytyka sztuki współczesnej, abstrakcyjnej w zestawieniu z twórczością dziecięcą autora i "zabawnymi pomyłkami" mylenia sztuki i np. pieczywa.
Doskonała opowieść o królestwie legitymacji zawierającym potencjalnie nieograniczoną ilość historii i interpretacje tej biurokracji z perspektywy dorosłego już Lema.
Początek trochę dla mnie nużący, gdy Lem przedstawiał panoramę Lwowa, swoje mieszkanie i swoje z przedmiotami poczynania, aczkolwiek i tutaj były lepsze momenty.

Kilka rzeczy:
Mnie zachęciła do własnego zanurzenia się we wspomnieniach z dzieciństwa, z subiektywnej perspektywy dziecka.
Opis świata gimnazjalnego w sposób oddający jego wręcz metafizyczny w odbiorze dziecka charakter - niesamowity, ogromne wrażenie na mnie zrobił.
Ciekawa też krytyka sztuki współczesnej, abstrakcyjnej w zestawieniu z twórczością dziecięcą autora i...

Fantastyczne obrazy, świetny zbiór cytatów z Beksińskiego, niektóre ciekawsze, inne może mniej, interesujący zbiór wypowiedzi krytyków, niektóre bardzo sensowne, inne głupie, niektóre zabawnie przeintelektualizowane, brzmią jakby były o niczym. Polecam!

Fantastyczne obrazy, świetny zbiór cytatów z Beksińskiego, niektóre ciekawsze, inne może mniej, interesujący zbiór wypowiedzi krytyków, niektóre bardzo sensowne, inne głupie, niektóre zabawnie przeintelektualizowane, brzmią jakby były o niczym. Polecam!

Książka momentami zbyt mi się dłużyła rozwlekłymi opisami krajobrazów czy technicznymi szczegółami rakiet. Dzięki słowie wstępu Lema i posłowiu Jerzego Jarzębskiego z przymrużeniem oka patrzyłem na wizję utopii opartej na komunizmie i naukowej nieścisłości. Nawet ciekawie było czytać, jak Ziemianie potrafili rozgryźć Weneran. W innych książkach, jakie czytałem, zazwyczaj są mniej zrozumiani, choć i tutaj pozostały pewne kwestie niewyjaśnione, choć może nie były to kwestie kluczowe. Jak to u Lema bywa, kontakt z inną inteligencją jest w pewnym sensie ułomny, tym razem jest po prostu za późno, już po zagładzie pozaziemskiej cywilizacji. Wizja ta jest ciekawym wątkiem, chociaż przedstawienie, jak do tego upadku doszło, trąci naiwnością.

Widziałem parę wpisów krytycznych względem dydaktyzmu u Lema i, jeśli chodzi o uwznioślanie komunizmu, czy nawet samych naukowców i nauki, po części się zgadzam, tak w aspekcie mott życiowych przedstawianych chłopcom zwiedzającym rakietę, bardzo mi do gustu przypadły. Najważniejszą myśl, jaką sobie zabieram, przekazuje Sołtyk w krótkiej dewizie "Nigdy spokoju", przez którą rozumie nieustanne dążenie do rozwoju, a na gruncie naukowym - do prawdy - do ciągłego zgłębiania świata i swojej teorii oraz bombardowania tej ostatniej aby odrzeć ją z wszelkiej nieprawdy. Bardzo mi się to przesłanie podoba, szczególnie z racji zainteresowania nauką, choć w innej dziedzinie.

Książka momentami zbyt mi się dłużyła rozwlekłymi opisami krajobrazów czy technicznymi szczegółami rakiet. Dzięki słowie wstępu Lema i posłowiu Jerzego Jarzębskiego z przymrużeniem oka patrzyłem na wizję utopii opartej na komunizmie i naukowej nieścisłości. Nawet ciekawie było czytać, jak Ziemianie potrafili rozgryźć Weneran. W innych książkach, jakie czytałem, zazwyczaj są...