Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka jest piękna, a zarazem wstrząsająca. Przyznam, iż mimo świetnej narracji (chylę czoła autorowi) - koniec mnie zmęczył, gdyż bolesne było dla mnie czytanie opisów jak ludzie mogą być dla siebie okrutni. Potrząsałam głową czytając książkę, gdyż nie mogłam uwierzyć, iż jakikolwiek zdrowy na umyśle człowiek mógł wymyslić i egzekwować prawa szarijatu, traktowac kobiety gorzej niż przedmioty, nadawać sobie prawa inne niż mają inni ludzie..To co robili talibowie w Afganistanie to była bezsensowna, okrutna wojna, której ofiarami byli najsłabsi - kobiety, dzieci, starcy, zwierzęta..Czułam ogromne współczucie dla Mariam, Lajli i dzieci, kilka razy byłam bliska płaczu,a jednocześnie potwornie wściekła na tych małych (tak, małych!) mężczyzn, którzy dawali sobie prawo do decydowania o wszystkim. Nie za bardzo rozumiem na jakiej podstawie..
Pierwszą rzecza jaką zrobiłam po przeczytaniu książki było przytulenie się do męża i powiedzenie mu, jak bardzo się cieszę, że urodziłam się w takim kraju jak Polska - jako wolny człowiek i kobieta, która może robić to co mężczyźni - pracować, bawić się, śmiać, wychodzić sama..Zawsze gdy jest dyskusja w mediach o noszeniu burek i szarijacie pojawia się argument, iż my - zepsuci ludzie Zachodu - po prostu nie rozumiemy tamtej kultury. Po przeczytaniu "Tysiąca wspaniałych słońc" uważam ten argument za sprytne uzasadnianie nowozytnego niewolnictwa. Dziś, teraz - tysiące kobiet są uwięzione w domach, nie mogą się śmiać publicznie, pracować, wychodzić bez mężczyzny z domu, malować się, nosić biżuterii. To nie jest kultura. To jest niewolnictwo.
Książkę trzeba przeczytać - pochłania bez reszty i na długo zostaje w czytelniku.

Książka jest piękna, a zarazem wstrząsająca. Przyznam, iż mimo świetnej narracji (chylę czoła autorowi) - koniec mnie zmęczył, gdyż bolesne było dla mnie czytanie opisów jak ludzie mogą być dla siebie okrutni. Potrząsałam głową czytając książkę, gdyż nie mogłam uwierzyć, iż jakikolwiek zdrowy na umyśle człowiek mógł wymyslić i egzekwować prawa szarijatu, traktowac kobiety...

"Złodziejka książek" jest książką absolutnie fantastyczną. Dawno już żadna książka nie wywarła na mnie takiego wrażenia, nie wbiła tak w ziemię, dawno nie miałam tak ogromnej przyjemności z czytania. Książkę - jak by nie było dość obszerne dzieło - pochłonęłam w 2 dni.
Nie będę opisywała fabuły, gdyż wielu moich przedmówców zrobiło to za mnie. Opowiem o uczuciach, jakie się we mnie rodziły przy czytaniu "Złodziejki..".
Przede wszystkim książka pokazuje inną stronę wojny - pokazuje, iż wśród obywateli niemieckich byli też tacy, którzy wcale nie popierali ideologii Hitlera i których serca i moralność buntowały się przeciw takiemu traktowaniu innych istot ludzkich jak to robiła III Rzesza. Nie mogli oni jawnie prezentować swojego sprzeciwu, gdyż szybko zrobiono by z nimi porządek..Jednym słowem - nie wszystko jest czarno-białe - niektórzy Niemcy w latach 40-tych tez byli ofiarami swojego przywódcy..
Po drugie miłość, dobro i ludzkie odruchy, które istnieją też w tych najgorszych miejscach, w tych najgorszych czasach..
Książka wielokrotnie mnie wzruszała, wywoływała niesamowite współczucie i poczucie olbrzymiej niesprawiedliwości, która spotkała ludzi w połowie ubiegłego wieku - zarówno Żydów, Polaków, ale też niektórych Niemców, którzy po prostu urodzili się po innej stronie granicy, a nikogo tak naprawdę zabijac nie chcieli...

"Złodziejka książek" jest książką absolutnie fantastyczną. Dawno już żadna książka nie wywarła na mnie takiego wrażenia, nie wbiła tak w ziemię, dawno nie miałam tak ogromnej przyjemności z czytania. Książkę - jak by nie było dość obszerne dzieło - pochłonęłam w 2 dni.
Nie będę opisywała fabuły, gdyż wielu moich przedmówców zrobiło to za mnie. Opowiem o uczuciach, jakie...

Kiedyś, jak miałam 16 czy 17 lat przeczytałam "Sto lat samotności" i zastanawiałam się czy kiedykolwiek przeczytam coś równie pięknego, coś w podobnym klimacie. Mimo, iż "Przepiórka.." jest dziełem zdecydowanie mniej obszernym - to godnie staje do porównań z wielkim dziełem Marqueza.
Laura Esquivel tworzy świat magiczny, przesiąknięty zapachami wydobywającymi się z kuchni, pokazuje bohaterów, którzy mogliby równie dobrze istnieć - bądź być tylko wytworem fantazji pisarki. Ta książka jest hołdem dla sztuki kulinarnej i niejednokrotnie czytając ją robiłam się głodna.
Nie daję 10-ciu gwiazdek tylko i wyłącznie za to, iż książka kończy się tak szybko jak zaczyna i jak na dobre zaczyna już pochłaniać czytelnika - następuje koniec.

Kiedyś, jak miałam 16 czy 17 lat przeczytałam "Sto lat samotności" i zastanawiałam się czy kiedykolwiek przeczytam coś równie pięknego, coś w podobnym klimacie. Mimo, iż "Przepiórka.." jest dziełem zdecydowanie mniej obszernym - to godnie staje do porównań z wielkim dziełem Marqueza.
Laura Esquivel tworzy świat magiczny, przesiąknięty zapachami wydobywającymi się z kuchni,...